บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 10
ลูกน้องซ้งกำลังทำแผลจุดที่ถูกธามยิงให้ซ้งระหว่างที่ซ้งกำลังคุยโทรศัพท์ “มัน..รอดไปได้ครับนายใหญ่”
เสี่ยเล้งซึ่งเพิ่งกลับถึงบ้านที่กรุงเทพฯ หน้าเครียด “คน 5 คนจัดการคนคนเดียวไม่ได้ พวกลื้อมีสมองรึเปล่า!!!”
“แต่มันก็ถูกยิงนะนายใหญ่ รวมทั้งผู้หญิงที่มากับมันด้วย”
“ผู้หญิง..ใคร”
“อั๊วะไม่รู้จัก พรุ่งนี้อั๊วะจะพาลูกน้องไปตามล่ามัน มันเจ็บทั้งคู่อย่างนั้นน่าจะหนีไปได้ไม่ไกล”
“แล้วลื้อเป็นยังไงบ้าง”
“ถ้านายใหญ่ไม่ให้เสื้อกันกระสุนอั๊วะไว้ลองใช้ อั๊วะคงแย่เหมือนกัน”
“ดี อั๊วะจะได้สั่งมาขาย ส่วนลื้อ..ถ้ามันไม่ตาย ลื้อไม่ต้องกลับมา” เสี่ยเล้งวางโทรศัพท์โครม ในขณะที่ซ้งหน้าเครียด
เกี๊ยงเห็นเสี่ยเล้งเดินไปนอกบ้าน “นายใหญ่จะไปไหน เพิ่งมาถึง ไม่พักก่อนเหรอ”
เสี่ยเล้งไม่ตอบ แต่ใบหน้าแววตากรึ่ม ก่อนจะก้าวเท้าออกไป เกี๊ยงมองตาม สงสัย เสี่ยเล้งไปไหน
ห้องรับแขกบ้านธามบนเขาที่ภูเก็ต ธามเอาผ้าเช็ดหน้า 2 ผืนซึ่งควรจะไขปริศนาได้ แต่บัดนี้ชุ่มไปด้วยเลือดห่อกระดาษทิ้ง ไม่ได้เอะใจอะไร หลังจากนั้นก็เอาสำลีชุปแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดแผลให้ย่าหยา
ย่าหยาที่หลับไปเพราะความเพลีย สะดุ้งตกใจตื่นเพราะความแสบที่แผล
“ขอโทษนะ ฉันเห็นเธอนอนเลยไม่อยากปลุก แต่ถ้าปล่อยไว้แผลคงติดเชื้อ”
ย่าหยาขยับลุกนั่ง “ขอบใจนะ” ย่าหยามองไปรอบๆห้อง “บ้านคุณเหรอ” ย่าหยาแปลกใจ “อยู่ทะเล ทำไมปลูกบ้านบนเขา”
ธามนึกถึงบ้านพักติดทะเลหลังเก่าที่เคยมีอดีตอันขมขื่นทั้งกับพ่อแม่และจันทร์ชมพูแล้วหน้านิ่ง “ไม่ชอบบ้านติดทะเล” ธามปิดผ้าก็อชเสร็จแล้วมองหน้าย่าหยา “เดี๋ยวเช็ดตัวให้ นอนนิ่งๆ”
“มะ..ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”
“อย่าขยับไปไหนมากนักเลยแม่คุณ แผลมันจะหายช้า” ธามหันไปบิดผ้าชุบน้ำอุ่นในกะละมังที่เตรียมไว้แล้ว
ย่าหยาขยับตัวลุกหนี ทั้งๆยังเจ็บแผล “ไม่ต้อง ฉันจัดการตัวเองได้ ห้องน้ำอยู่ไหน”
“หวงตัว?”
“ใช่ ฉันหวงตัวให้กับคนที่ฉันรัก”
ธามเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที “เธอโชคดีที่มีคนที่เธอรัก”