บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 10 หน้า 5
โบตั๋นยิ้มขมขื่น “ฉันรู้ คุณพูดเพราะอยากให้ฉันหยุดบ้าแค่นั้น ฉันไม่มีอะไรดีพอที่ใครจะมารักหรอก ฉันรู้ตัว” โบตั๋นจะเดินเข้าหอพัก
เฉียงดึงมือไว้อีกครั้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเว้าวอน “โบตั๋น”
โบตั๋นสะบัดมือออก แล้วเดินเข้าหอพักไป เฉียงมองตามอย่างอึดอัด เหนื่อยใจก่อนจะหันมาเจอจิวยืนอยู่ตรงหน้า “อาจิว ลื้อมาทำอะไรแถวนี้”
“อั๊วะจะไปเฝ้าบ้านให้เฮีย มันต้องเดินผ่านซอยนี้อยู่แล้ว แล้ว ลื้อ ล่ะ..มาทำอะไรแถวนี้” เฉียงอึ้ง เพราะน้ำเสียงและใบหน้าที่เคร่งขรึมของจิว ทำให้คิดหาคำตอบไม่ทัน “เราช่วยกันดูแลของของเฮียได้ แต่อย่าให้มันเกินเลยเลยนะ อั๊วะขอ” จิวพูดจบก็เดินออกไป
เฉียงเดินหมุนซ้ายหมุนขวาหงุดหงิดไม่รู้จะไปทางไหน
ห้องนอนธามที่บ้านพักภูเก็ต ย่าหยานอนกระสับกระส่ายไปมา เพ้อพึมพำเพราะพิษไข้ “พี่ธี..พี่ธี..จันทร์ขอโทษพี่ธี จันทร์รักพี่ธี”
ธามเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ถือผ้าที่ไปชุบน้ำบิดมาหมาดๆ เดินมาที่เตียง
“รักคนเดียว” ธามชะงัก แต่ก็เอาผ้าวางตรงหน้าผากเพื่อลดความร้อนให้ย่าหยา “สัญญา..จะไม่เปลี่ยนใจ..จะรักคนเดียว..คนเดียว” ถึงจะเป็นแค่เสียงพึมพำ แต่ธามกลับรู้สึกว่ามันดังก้องในหู
ธามผละเดินออกไปที่ระเบียง ทำเป็นยืดเส้นยืดสาย ซึมซับกับธรรมชาติป่าเขารอบตัว แต่แล้วก็เผลอหงุดหงิดออกมาจนได้ ธามหยันๆ “ไม่สบาย..ละเมอถึงคนรัก หนังไทยชัดๆ (แต่...) มันเป็นใครวะ!!!!” ธามรู้สึกตัวแล้วเซ็งตัวเอง..จะหงุดหงิดอะไรนักหนากะอีแค่ย่าหยาละเมอถึงคนรัก
เช้าวันใหม่ ย่าหยาพลิกตัวแล้วค่อยๆลืมตาตื่น ย่าหยามองไปรอบๆห้องแล้วก็ต้องเบิกตาโต เมื่อหันมาเห็นหน้าธามจ่ออยู่ตรงหน้า ย่าหยากระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ธามหรี่ตามอง
“จะลุกจะนั่งก็ให้มันสมกับเป็นกุลสตรีหน่อย”
“คุณขึ้นมานอนเตียงฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เตียงใครนะ”
ย่าหยาสะอึก “เตียงคุณ..แต่คุณให้ฉันนอนแล้ว ทำไมคุณไม่ไปนอนห้องอื่น”
“ห้องนอนมีห้องเดียว เธอจะให้ฉันปูเสื่อนอนเฝ้าเธอปลายเตียงเลยมั้ย”
ย่าหยาลุกจากเตียง ย่าหยายังรู้สึกเจ็บตึงที่แผล แต่แล้วความเจ็บก็มลายหายไปสิ้น กลายเป็นอายอย่างแรง เมื่อกางเกงขาก๊วยของธามไหลหลุดลงมา ย่าหยาเกือบดึงไว้ไม่ทัน “ว้ายยยย..” ย่าหยามองชุดที่ใส่อยู่ “อะไรเนี่ย ตอนนอนฉันไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่”
“เธอไข้ขึ้นเหงื่อแตกเหงื่อแตน ก็ต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ใหม่”
“ห๊า!!!! อย่าบอกนะว่า คุณ..เอ่อ..เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”