บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 2 หน้า 2
ห้องนอนสโรชา บ้านวิศรุต สโรชานอนหลับ เสียงเคาะประตูปลุกให้สะดุ้ง สโรชาลืมตามองไปรอบๆแล้วนึกได้ว่ากำลังอยู่ที่บ้านคนอื่น รีบลุกไปเปิดประตู วิศรุตอยู่หน้าประตู ยื่นส่งกองผ้าขนหนู เสื้อผ้าของใช้ให้ สโรชารับไว้ มองดูอย่างขอบคุณ
“ถ้าอยากอยู่ที่นี่ ก็ทำตัวดีๆ”
“คุณไม่กลัวว่าฉันจะเป็นสายโจรใช่มั้ย”
“แล้วเธอเป็นรึเปล่าล่ะ ไม่เป็นก็ไม่ต้องร้อนตัว หลับให้สบาย ต้องการอะไรบอกธารา แล้วถ้าธาราสั่งให้ทำอะไร ก็เชื่อฟังเขาด้วย.. ราตรีสวัสดิ์ ล็อคห้องซะ” วิศรุตเดินไป
สโรชาปิดประตู ล็อคกลอน ยืนพิงประตู เพ้อ .. “ผู้ชายอะไร หล่อแล้วยังใจดี แบบนี้เค้าเรียกว่าแรงดึงดูด.. ป๊าคะ ลิลลี่มีเหตุผลใหม่ ที่จะไม่กลับบ้านค่ะ”
เช้าตรู่วันต่อมา หน้ารั้วโฮมสเตย์ เด็กชายขี่จักรยาน มีถุงผ้าใส่หนังสือพิมพ์พาดอาน ปั่นอย่างเร็ว เหวี่ยงหนังสือพิมพ์ข้ามรั้วเข้ามา ตกตุ้บ! สโรชาถือฝักบัวรดน้ำต้นไม้อยู่ หันมอง วางฝักบัว เดินมาหยิบหนังสือพิมพ์ 3 ยี่ห้อ เดินเข้าตัวบ้านไป
โถงกลางบ้าน วิศรุตจิบกาแฟอยู่ หันมาเห็นสโรชาถือหนังสือพิมพ์มา ก็เอื้อมรอรับไปเปิดอ่าน
สโรชายืนมอง “แถวบ้านชั้นน่ะ เอ่อ..บ้านนอกน่ะ เขาอ่านข่าวจากอินเทอร์เน็ตกัน อ่านหนังสือพิมพ์ก็ไม่ซื้อวันละสามสี่ยี่ห้อแบบนี้ มันเปลือง”
“อย่าคิดว่าคนทั้งโลกจะเห่ออินเทอร์เน็ตเหมือนกันหมดสิ .. ชั้นชอบกลิ่นกระดาษ”
สุทิศเดินหาวปากกว้างมา “กู๊ด มอร์นิ่ง ครับคุณวิศรุต มอร์นิ่งจ้ะพลับพลึง” สุทิศยิ้มทะเล้นแล้วฉวยคว้าหนังสือพิมพ์ไป 1เล่ม
วิศรุตมองตามสุทิศไป “รู้อะไรมั้ย คนบางคนต้องอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเข้าห้องน้ำ ไม่งั้นถ่ายไม่ออก” สโรชาหน้าย่น ร้องยี้ “ไม่ได้พูดเล่นนะ ญี่ปุ่นเขาว่ามันเป็นสัญชาติญานที่ติดมาตั้งแต่อยู่ป่า ต้องเข้าไปขับถ่ายในทุ่ง พอได้กลิ่นใบไม้ต้นไม้ก็จะถ่ายสบาย”
“อ๋อ .. กระดาษทำมาจากต้นไม้”
“ฉลาดนี่” วิศรุตลุกยืน หยิบหนังสือพิมพ์ไปอีกฉบับ “อ่านหนังสือแล้วจะยิ่งฉลาด จำไว้ ฉันไปทำงานละ”
สโรชามองตามวิศรุตจนลับตา หันมาหยิบหนังสือพิมพ์ดม แล้วก็หน้าเบ้ แล้วอดไม่ได้ที่จะเปิดอ่าน มือพลิกเปิด แทนสายตา เปิดที่หน้าซุบซิบข่าวสังคม มีรูปสโรชาสวยเปรี้ยวอยู่เต็มๆ สโรชาสะดุ้ง ก้ม อ่าน ".. พิสิฐ สุนทรเกษมคุยฟุ้งโปรเจคท์ใหม่ เตรียมให้ลูกสาวบริหาร อวดว่าลิลลี่ สโรชากลับจากแอลเอเมื่อไร เมืองไทยตะลึงแน่ ..เพราะทั้งสวยทั้งเก่ง.. "