บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 2 หน้า 3
“เฮ้ย !!” สโรชามองซ้ายมองขวา ขยุมเก็บพับหนังสือพิมพ์กอดไว้ บ่นเสียงสั่น “ตายๆๆๆ รูปใหญ่เท่าบ้าน เดี๋ยวก็ความแตกกันพอดี..” สโรชาชำเลืองล่อกแล่ก กลัวคนมาเห็นความลับ
คฤหาสน์นายพิสิฐ พิสิฐแต่งตัวเตรียมออกจากบ้าน เดินลงบันไดพร้อมกับลัดดา “เจ้าลิลลี่ไม่ติดต่อมาเลย เรียนจบแล้ว ไม่รู้จะฝึกงานไปถึงไหน..”
“เขาคงชินกับการไม่อยู่บ้านน่ะค่ะคุณ”
“แต่ตามสัญญา เรียนจบก็ต้องกลับมา”
“คุณก็ตามตัวสิคะ ให้ชั้นตามก็คงไม่ได้”
“น้อยใจลูกผมเหรอ .. เอาน่า เดี๋ยวมาอยู่ด้วยกัน เขาก็จะเห็นเองว่าคุณใจดี”
“ขอให้มาเถอะค่ะ” ลัดดายิ้ม ถอนใจ เดินออกจากบ้านด้วยกัน ระหว่างนั้นพิสิฐกดโทรศัพท์
ที่สนามบิน น้ำมนต์ลากกระเป๋ายักษ์มาตามทางผู้โดยสารขาเข้า โทรศัพท์ดัง “ฮึ่ย! .. เพิ่งเปิดเครื่องก็โทรมาพอดีเลยเหรอ ไอ้ลิลลี่แน่นอน” น้ำมนต์กดขึ้นดู “เฮ้ย ?!” น้ำมนต์รู้ว่าต้องเจอคำถามอะไรบ้าง ตั้งสติ กดรับ “ฮัลโหล.. น้ำมนต์ค่ะ”
“โทษทีนะน้ำมนต์ พ่อโทรหาลิลลี่ไม่ติด ไม่รู้หายไปไหน อยู่ด้วยกันรึเปล่า”
“เปล่าค่ะคุณพ่อ คือ เพิ่งแยกกันน่ะค่ะ ตอนนี้น้ำมนต์เพิ่งกลับเมืองไทย”
“อ้าว เรอะ แล้วเจ้าลิลลี่ล่ะ เมื่อไหร่จะกลับซะที พ่อรออยู่นะเนี่ยหรือเขาจะให้พ่อบินไปรับ”
“โอ๊ะๆๆๆ ไม่ค่ะคุณพ่อ คงไม่ต้อง..”
“งั้นถ้าติดต่อเขาได้ ก็บอกให้เขาโทรหาพ่อด้วย ขอบใจนะ” พิสิฐวางสาย หันไปหาลัดดา โบกมือลา แล้วเดินไปขึ้นรถ ที่นายมุ่ยเปิดประตูรอ
น้ำมนต์วางสาย ถอนใจ “มันไม่เข้าบ้านจริงๆเหรอเนี่ย.. นังเพื่อนตัวดี”
สโรชาถือหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมา มองซ้ายมองขวา ทิ้งลงเข่ง แล้วก็เปลี่ยนใจ ฉวยขึ้นมาขยำไว้ วิ่งมาถึงท่าน้ำ มองหนังสืออีก “ทำไงได้ล่ะ อย่าเพิ่งรู้เลยนะ ว่าเราเป็นใคร” สโรชายื่นหนังสือพิมพ์ไปนอกท่า แล้วทิ้งลงน้ำ
“พลับพลึง! ทำอะไร ?” สโรชาสะดุ้ง หันไปตามเสียง ธาราเดินมา “ให้มาเสิร์ฟกาแฟคุณวิศรุต แล้วหายจ้อยเลยนะยะ”
“ธารามีอะไรเหรอ อ๋อ จะให้ไปกวาดใบไม้ใช่มั้ย เดี๋ยวชั้นไปจัดการให้” สโรชากลัวธาราเดินมาเห็นหนังสือพิมพ์ที่ยังลอยตุ๊บป่องอยู่ในน้ำ จะรีบเดินไป
“ไปล้างห้องน้ำให้หน่อยสิ”
“ฮ้า ! ล้างห้องน้ำ !!”