บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 2 หน้า 5
หน้าตลาด สโรชากับธาราลงรถสามล้อถีบ มองบรรยากาศรอบๆ สโรชาตื่นตา อมยิ้มชอบใจ ธาราเดินนำลิ่วไปร้านหนึ่ง สโรชารีบเดินตาม ระหว่างธาราชี้เลือกของแห้ง สโรชายืนรอ รับของมาช่วยหิ้ว หันมองทางโน้นที ทางนี้ที แล้วก็เห็นตู้โทรศัพท์
“มองหาอะไร พลับพลึง” สโรชาไม่หัน ธาราเสียงดังขึ้น “พลับพลึง!!”
สโรชาสะดุ้ง “เอ้อ ..มองหา?.. มองหา ..” สโรชาเห็นป้ายโฆษณาไอศกรีม “หาไอติม”
ธาราถอนใจ “ยังไม่ทันไร จะกินซะแล้ว ไป.. เดี๋ยวซื้อของครบจะซื้อให้กินแท่งนึง”
“ชั้น เอ่อ .. ขอตังค์ไปซื้อเองก็ได้” สโรชามองตู้โทรศัพท์ “ธาราจะได้ไม่เสียเวลาไง”
“เสียเสออะไร .. ชั้นไม่ให้หล่อนถือสตางค์หรอก”
สโรชาแอบทำตาเหล่ แป่ว..
สโรชากับธาราเดินถือของแห้งที่จ่ายตลาดมาคนละมือ อีกมือถือไอศกรีมคนละแท่ง สองคนก้าวขึ้นสามล้อ เบียดกันขลุกขลัก ธารากำกระเป๋าสตางค์แน่น สโรชาชำเลืองมอง รถออก สโรชายิ้มแหยๆ ธาราแทะไอติม อร่อย สโรชาถือไว้ มองตู้โทรศัพท์ตาละห้อย ขณะเคลื่อนผ่าน “อดเลย”
บ้านวิศรุต สองคนหอบของที่ซื้อมาวางที่โต๊ะครัว ข้าวสาร น้ำตาล พริกแห้ง ข่า ตะไคร้ มะกรูด หอม กระเทียม หมู “หนักชะมัด”
“ได้ไอติมแท่งนึงยังจะบ่น จะบอกให้ว่าของพวกนี้สำคัญมากสำหรับโฮมสเตย์เรา”
“ข้าวสารน่ะเข้าใจ แต่ข่าตะไคร้มะกรูดพวกนี้สิ ไหนว่าคนที่มาพักส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง”
“ก็เพราะเป็นฝรั่งสิ เราถึงต้องตำน้ำพริกแกงเอง จะได้เผ็ดน้อย ๆ อีกอย่างนึงนะ พริกกะปิ หอม กระเทียม ข่า ตะไคร้ ผิวมะกรูด สมุนไพรสดๆพวกนี้ มันเป็นของแปลกสำหรับชาวต่างชาติ” ธาราหยิบมาดม “พวกเขาชอบมาดูตอนเราทำ”
“ทำให้เขาดูด้วยเหรอ ตื่นเต้นจัง ชั้นจะได้ดูด้วย”
“ดูอะไร ชั้นจะให้เธอมาช่วยทำย่ะ เป็นลูกมือหยิบจับสับหั่นเก็บล้างตำโขลกยกข้าวยกของ”
สโรชาพูดเบาๆ “ใช้จัง..”
“อะไรนะ”
“ชั้นบอกว่า.. ใช้ได้จ้ะ” สโรชายิ้มประจบ
“ถ้าใช้ได้ งั้นไปเก็บผักให้หน่อย ชั้นไม่อยากออกไปโดนแดด ผิวเสียหมดแล้ว”
“ไปเก็บผัก? ที่ไหน..”