บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 2 หน้า 4
ห้องน้ำ ห้องพักแขก ธาราส่งอุปกรณ์ล้างห้องน้ำให้ สโรชารับไว้ หน้าเหย
“คงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง ราดน้ำยา ขัด แล้วก็ล้างน้ำให้สะอาด”
“ทำไมต้องเป็นชั้นล่ะ”
“เอ๊า! ก็อยู่ด้วยกัน ก็ต้องช่วยงานกันทุกอย่างสิ ถ้าชั้นถามคำถามนี้บ้างล่ะ ว่าทำไมต้องเป็นชั้น เธอจะตอบว่ายังไง” สโรชาคิด แล้วก็พยักหน้าจำยอม เดินเข้าห้องน้ำไป ธารายิ้มสะใจ “หนอย นึกว่าสาวกว่า สวยกว่า แล้วจะทำงานบ้านน้อยกว่าเหรอ ไม่มีทาง อย่าหวังนะ ว่าหล่อนจะมาเป็นคนโปรดคุณวิศรุตแทนชั้นได้ “
สโรชาปาดเหงื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ ธารายืนดักอยู่ “เสร็จแล้วเหรอ ขึ้นไปปิดหน้าต่างบนตึกให้หน่อยสิ”
“ปิดหน้าต่าง ?”
“ใช่ ปิด ปิดทุกบาน เพราะช่วงเวลานี้แดดมันแรง คุณวิศรุตน่ะเขาไม่อยากให้เครื่องเรือนไม้โดดแดดส่อง จึงต้องปิดในช่วงเวลานี้ ขึ้นไปเลย มีไม่กี่สิบบานหรอก”
สโรชาจะหือ แต่เสียงของวิศรุตแว่วมา “ถ้าธาราสั่งให้ทำอะไร ก็เชื่อฟังเขาด้วย” สโรชาจึงพยักหน้า ค่อยๆเดินไต่บันไดขึ้นชั้นบนไป ธาราแอบหัวเราะเยาะ
ชั้นบน สโรชาปิดหน้าต่างทีละบาน เอื้อมปลดตะขอ ดึงบานกระทุ่งเข้ามาลงกลอน เขยิบไปทีละบาน กว่าจะรอบบ้าน เล่นเอาเอวเคล็ด สโรชาบิดตัว เอี้ยวไปเห็นรูปถ่ายแนนซี่ตอนสาวๆ ตั้งอยู่บนหลังตู้ หยิบดู
“สวยจริง หรือจะเป็นแฟนเขา .. คุณวิศรุตมีแฟนเป็นฝรั่งเหรอเนี่ย อกหักเลยชั้น”
“ทำอะไรน่ะ” เสียงธาราดังขึ้น สโรชาสะดุ้ง “ไปยุ่งของเขาทำไม”
“รูปใครน่ะ”
“รูปผู้หญิงที่คุณวิศรุตรักมาก .. เขาบอกชั้นอย่างนั้นนะ ไม่เคยเห็นตัวจริงหรอก รู้แต่ว่ามีจดหมายมาเป็นครั้งคราว”
“จดหมาย? .. คนยุคนี้ยังใช้จดหมายอยู่อีกเหรอ ทำไมเขาไม่คุยสไกป์กัน ไลน์ก็ได้”
“นี่หล่อน หล่อนพูดภาษาอะไรน่ะ”
สโรชาอึกอัก “ภาษาวัยรุ่นไง บ้านชั้นก็พูดนะ อินเทอร์เน็ตเขาใช้กันทุกที่ในโลกแหละ”
“แต่ไม่ใช่ที่นี่ .. เอ๊ะ นี่ชั้นมัวมาเสียเวลาอะไรกับเรื่องไร้สาระเนี่ย วางเลย วางรูปแหม่มไว้ที่เดิม แล้วไปเอาไม้กวาดมากวาดพื้น กวาดเสร็จก็ถูซะด้วย ทุกห้องนะ”
สโรชาฟังแล้ว ตกใจจะเป็นลม ธาราชี้ให้ดูไม้กวาด ก่อนจะเชิดลงบันไดไป สโรชาเซ็ง
ธาราหันไปส่องกระจก ล้วงลิปมันมาทาปากแล้วเดินออก สโรชาเดินเพลียลงมา มือโบกพัดให้เหงื่อแห้ง สายตาเหลือบเห็นโทรศัพท์บ้าน ดีไซน์แบบแอนทีค สโรชาคิดว่าสามารถใช้ได้ รี่มายกหู นึกเบอร์ได้ก็หมุนแกรกๆ ..แล้วจึงเหลือบเห็นว่าไม่มีสาย “ชั้นจะติดต่อโลกภายนอกยังไงเนี่ย ?!!”
“พลับพลึง ทำอะไร” สโรชาสะดุ้ง “ไปจ่ายตลาด ช่วยหิ้วของหน่อย”
“ตลาดเหรอ ?” สโรชายิ้มแป้น ดีใจจะได้ออกนอกบ้าน