บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 24 หน้า 11
ธาราและอธิปรีบหันไป สโรชาแต่งตัวเป็นพลับพลึงถือถังน้ำและไม้ถูพื้นออกมาจากห้องน้ำในห้องนั้น “พลับพลึง/คุณสโรชา”
“วันนี้ขอเป็นพลับพลึงวันนึงละกันนะจ้ะ นี่ฉันทำความสะอาด จัดห้องให้ใหม่ไปสามห้องแล้วนะ ทุกคนจะได้ผ่อนแรงหน่อยไง”
ธารามองอย่างสงสาร “แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่านี่ห้องใคร” สโรชาทำหน้างงไม่รู้ว่าห้องนี้ห้องใคร “ห้องนี้จะทำเป็นห้องหอของคุณวิศรุตกับคุณหญิงนะคะ”
สโรชานิ่งงันไป ก่อนฝืนยิ้มเหมือนไม่รู้สึกอะไร “เหรอจ้ะ” สโรชากลบเกลื่อนความเศร้า “จริงสิ ยังมีงานอื่นต้องทำอีก ฉันรีบไปทำก่อนนะ” สโรชาเดินออกไปจากห้อง
ธาราและอธิปพากันหน้าเหวอ
สโรชาทำความสะอาดถือไม้ขนไก่ปัดฝุ่นในบ้าน จัดดอกไม้ ติดผ้าม่าน ช่วยจอห์นนี่และริชาร์ดรดน้ำและเก็บผักที่แปลง สโรชาหิ้วตะกร้าผักกลับเข้ามาในบ้าน พร้อมจอห์นนี่และริชาร์ด สโรชา ปาดเหงื่อแม้รู้สึกร้อนและเหนื่อยแต่ก็มีความสุข อธิปยกน้ำมาให้สโรชาดื่ม
“ขอบใจจ้ะ”
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะคุณสโรชา” ธาราสงสัย
“ก็บอกแล้วไงว่าขอเป็นพลับพลึงหนึ่งวัน”
“งั้นจะไม่เกรงใจล่ะนะคะ” สโรชายิ้มทะเล้นให้เป็นการอนุญาต “นี่แม่พลับพลึงเธอจะทำแบบนี้ทำไม เจ้ากี้เจาการทำนั่นโน่นนี่ คุณวิศรุตเขาก็ไม่ได้สั่ง หรือไม่รู้จักคำว่าเหนื่อยฟรียะ”
สโรชาพยายามเข้มแข็ง “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนหรอกธารา ฉันก็แค่อยากทำอะไรเพื่อคนที่ฉันรักบ้าง แค่ได้เห็นคุณวิศรุตมีความสุข ฉันก็พอใจแล้วล่ะ” ทุกคนมองสโรชาอย่างเห็นใจ “แล้วนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอกับทุกคนในฐานะพลับพลึง ความสุขที่ฉันเคยได้รับจากที่นี่และทุกคนๆ ฉันไม่เคยลืมเลย จริงๆนะ”
ธาราซึ้ง โผเข้ากอดสโรชา “พลับพลึงถ้าเลือกได้ ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่กับพวกเรานะ”
“ใช่” อธิป จอห์นนี่ ริชาร์ด พาหน้าเศร้าพยักหน้าสำทับ
“ทำไมไม่เป็นเธอนะพลับพลึง”
“ขอบใจทุกคนมาก ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันก็ดีใจ” ทุกคนพากันปาดน้ำตา
ที่ด้านนอกม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหิ้วตะกร้าขนมตั้งใจมาให้คนที่โฮมสเตย์ แต่กลับมาเห็นทุกคนแสดงให้เห็นว่ารักสโรชาแค่ไหน รวมทั้งสโรชาที่รักวิศรุตมากเช่นกัน ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมยิ่งละอายแก่ใจ
ที่วังเทวาสถิตย์ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมส่งตัวอย่างการ์ดแต่งงานให้เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี สีหน้าดูไม่สดใส “ตัวอย่างการ์ดแต่งงานเพคะ”
“ดูเรียบง่ายดี แล้วว่าที่เจ้าบ่าวเราเขาว่ายังไงบ้าง”