บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 24 หน้า 12
“คุณวิศรุตให้หญิงเลือกตามที่ชอบ”
เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงพยักพระพักตร์ “เขาดูรักหญิงมากนะ เขายอมเสี่ยงชีวิตช่วยพิริยพงษ์ ยอมที่จะแต่งงานกับหญิง ถือเป็นโชคของหญิงที่มีคนดีๆมารัก”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมสะท้อนใจว่าถูกรักแบบน้องสาว “เพคะ”
ที่สนามบ้านพลโทวินิต พลโทวินิตเข็นรถเข็นให้จริยาที่ท่าทางสำนึกผิดแล้วอยู่ในสวน พลโทวินิตหยุดเข็นให้จริยาได้ดูดอกไม้ในสวน จริยาเอื้อมมือมาจับมือพลโทวินิตเอาไว้ “ขอบคุณนะคะ คุณทำให้ฉันรู้ว่าฉันโชคดีขนาดไหน คนเราจะเห็นน้ำใจกันก็ยามยาก มันเป็นแบบนี้นี่เอง”
“ก็เพราะแบบนี้ ผมถึงไม่ว่าอะไรยัยวิ ที่ไปเยี่ยมคุณชายพิริยพงษ์”
“ฉันทำผิดกับคนที่วังเทวาสถิตไว้มาก ยิ่งที่วังใกล้จะมีงานมงคล ฉันก็อยากไปกราบขอขมาเสด็จพระองค์หญิง”
“เรื่องนั้นให้ผมจัดการเองเถอะ ส่วนคุณก็ทำใจให้สบายอย่าคิดอะไรมากก็พอ”
จริยาพยักหน้าอย่างว่าง่าย
น้ำมนต์เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเซ็งๆอยู่กับประพันธ์ที่ทางเข้าโฮมสเตย์
“ทำไมเพื่อนฉันถึงได้ unlucky in love แบบนี้นะ”
“ผมบอกได้เลยว่าคุณวิศรุตเองก็ไม่มีความสุขกับเรื่องนี้เหมือนกัน”
“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่เชียร์เพื่อนฉันกับเจ้านายคุณเลย”
แนนซี่หิ้วกระเป๋าเดินทางใบย่อมๆเข้ามา “ขอโทษนะจ้ะ ที่นี่โฮมสเตย์ของวิศรุตใช่ไหม”
ประพันธ์และน้ำมนต์คิดว่าแนนซี่เป็นนักท่องเที่ยว “ใช่ครับ แต่ต้องขอโทษจริงๆ โฮมสเตย์ของเรา ช่วงนี้ปิดปรับปรุงครับ”
น้ำมนต์ยังเคืองวิศรุตอยู่ “เจ้าของเขาจะแต่งงานน่ะค่ะ เลยไม่มีเวลาจะต้อนรับแขก”
ประพันธ์สะกิดไม่ให้น้ำมนต์พูดให้โฮมสเตย์เสียหาย แนนซี่ประหลาดใจ “แต่งงาน กับใครจ้ะ”
“คุณหญิงสมประสงค์ แห่งวังเทวาสถิตย์ไงคะ”
แนนซี่รำพึง “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้” แนนซี่หิ้วกระเป๋าเดินจ้ำเข้าไปด้านใน ทำเอาน้ำมนต์และประพันธ์งง
“อ้าว คุณครับ บอกแล้วไงครับ โฮมสเตย์เราปิดอยู่ คุณรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมมา” ประพันธ์รีบเดินออกไป น้ำมนต์ได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ
แนนซี่เดินเข้ามาในบ้านวางกระเป๋าลง ธาราและอธิปที่หิ้วตะกร้าผ้าเดินผ่านมาพอดีเห็นแนนซี่ก็งงๆ
“คุณคะ โฮมสเตย์เราปิดอยู่ค่ะ”
“ฉันทราบแล้วล่ะจ้ะ แต่ฉันต้องการพบวิศรุต เขาอยู่ที่ไหน”