บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 24 หน้า 15
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเข้ามาพร้อมราตรีที่ยกเครื่องชาและของว่างเข้ามา “ชาและของว่างเพคะ”
เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงตื่นเต้น “หญิง เราจะได้เจอพี่ชายแล้วนะ”
“พี่ชาย”
“วิศรุต ตัวจริง”
สาวใช้เมียงมอง ทิวาที่นั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ หันไป สาวใช้กระซิบ “คุณวิศรุตมาขอเข้าเฝ้าเพคะ”
เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงชำเลือเนตร แนนซี่นั่งตัวตรง ต่างก็สงสัยเท่าๆกัน
“วิศรุตงั้นเหรอ ?” ในพระทัยเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงคิดสงสัย ว่าวิศรุตไหน ?
พลโทวินิตพร้อมพานใส่พวงมาลัยเข้ามาที่วังอย่างตั้งใจมากราบขอขมาเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี นึกถึงเหตุการณ์ก่อนจะมาที่วัง
ที่บ้านพลโทวินิต แก้วกิริยาช่วยจริยาจัดพวงมาลัยดอกมะลิสวยงามที่เพิ่งร้อยเสร็จใส่พาน พลโทวินิตเดินเข้ามาอย่างแปลกใจ “แม่ลูกทำอะไรกัน”
“จำได้ไหมคะ ที่เราคุยกันเรื่องกราบขอขมาเสด็จพระองค์หญิง”
“คุณแม่เลยลงมือร้อยมาลัยด้วยตัวเองค่ะ อยากจะเอาไปถวายท่าน”
จริยาทวงสัญญา “คุณสัญญากับฉันแล้วนะคะ”
พลโทวินิตถอนใจเบาๆ ว่าคงถึงเวลาแล้วจริงๆที่ต้องไปเผชิญหน้าขอขมากับเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี
พลโทวินิตตั้งใจแน่วแน่จะเข้าไปหาเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี สาวใช้เข้ามาต้อนรับ “ฉันมาเฝ้าเสด็จพระองค์หญิง”
“เสด็จมีแขกมาเฝ้าอยู่ค่ะ”
วิศรุตเดินผ่านไปอีกทางเพื่อไปเข้าเฝ้าเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี พลโทวินิตมองตาม
ราตรีท่าทางตื่นเต้นเดินออกมาพูดกับอัศดง “ฉันได้ยินกับหูว่า คุณวิศรุตตัวจริง หลานชายเสด็จจะมาเข้าเฝ้า ครูแหม่มของท่านหญิงเป็นคนยืนยันเองเชียวนะ”
อัศดงยกมือไหว้ “ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า ในที่สุด เสด็จก็จะได้พบกับหลานชายตัวจริงสักที”
พลโทวินิตได้ยินก็ดีใจมาก “วิศรุตลูกพ่อ” พลโทวินิตส่งพานในมือให้สาวใช้อย่างรวดเร็ว ก่อนรีบเดินเข้าไปด้านใน โดยไม่สนใจใคร
สาวใช้ตกใจ “คุณจะไปไหนคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ”
วิศรุตเดินเข้ามา เห็นแนนซี่เฝ้าอยู่ตรงหน้าเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีก็อึ้ง ก้าวขาไม่ออก
แนนซี่เรียก “มาสิ พ่อตัวดี”