บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 24 หน้า 14
แนนซี่นั่งเก้าอี้ห่างๆ ก้มกราบเสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีอย่างนอบน้อม เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีตะลึง ทอดเนตรและฟังอย่างสนใจ “อายุมาก ก็ลงนั่งที่พื้นไม่ไหว ขอประทานอภัยเถอะเพคะ”
“จำได้ละ เธอคือครูแหม่มแนนซี่คนสวย ของหญิงกิรติ ..ใช่จริงๆด้วย”
“เพคะ หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องมาทูลเอง เพราะคนที่ควรมาทูล เขาไม่กล้า..”
“ใคร? ใครไม่กล้า ? .. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับลูกสาวฉันรึเปล่า ?”
“เกี่ยวแน่นอนเพคะ เรื่องจริงเกี่ยวกับหม่อมเจ้าหญิงกิรติโสภณที่รักยิ่งของเรา .. ดิฉันขอเล่าต่อหน้าพระพักตร์เสด็จพระองค์ชายมรุพงษ์ประพัฒน์เลยเพคะ” แนนซี่มองพระรูป พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทอดเนตรตาม “ในวันอัปยศ ที่ท่านหญิงถูกทำลายพิธี โดยผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นภรรยาของคู่หมั้น คืนนั้น ท่านหญิงกิรติโสภณ หนีออกจากวังเทวาสถิต เธอไปพบดิฉันที่บ้าน ตอนนั้นดิฉันกำลังจะย้ายไปเป็นพยาบาลที่ยุโรป เธอร้องไห้ ขอตามไปด้วย” เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีตั้งพระทัยฟังเรื่องพระธิดา ทรงพยักพักตร์รับรู้เมื่อแนนซี่เล่าไปเรื่อยๆ “ท่านหญิงกิรติโสภณคลอดบุตรเป็นชาย...เธอเขียนจดหมายส่งมาที่นี่เพคะ แต่ไม่ได้รับตอบ”
เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีกันแสงเบาๆ เมื่อทรงคิดถึงเหตุการณ์ครั้งเก่า “เสด็จยังกริ้วไม่เลิก ทรงขว้างจดหมายโยนทิ้งน้ำ ไม่เหลือหนทางให้ติดต่อลูกได้”
“หม่อมฉันว่าแล้ว .. ไม่อย่างนั้น มีหรือ ที่แม่จะไม่ตอบลูก”
“ยิ่งนาน ก็ยิ่งห่างไกล”
“ใช่เพคะ เราย้ายที่อยู่หลายครั้ง ตอนที่เสด็จพระองค์ชายสิ้นพระชนม์ ท่านหญิงก็ตั้งใจจะพาลูกชายมากราบพระศพ แต่บังเอิญป่วยหนัก แล้วก็ได้มาทราบว่านายพันโทวินิตก็มีธิดาอีกสองคนกับภรรยาตามกฎหมาย ท่านหญิงพระหทัยไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว เจ็บคราวนั้นก็เลย ..ท่านหญิงสิ้นใจอย่างสงบเพคะ”
“ลูกหญิงของแม่ .. เป็นเพราะนังจริยาตัวร้ายกับไอ้ผู้ชายมักง่าย สองคนนั้นมันสมกันดีนักละ เธอรู้มั้ยแนนซี่ ว่าแม่นั่นน่ะ ไม่ได้ท้องสักหน่อย แต่มาหลอกเราว่าท้อง ..ฉันไถ่ถามอายุอานามแม่ลูกสาวคนโต ถึงได้รู้”
แนนซี่ตกใจ เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงส่ายพระพักตร์ปลง
“น่าสงสารท่านหญิง .. แต่คิดอีกที ก็คงเป็นพรหมลิขิตนะเพคะ”
“เคยดีใจว่าเขามาหา แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ ฉันคงมีกรรม ไม่มีโอกาสจะได้พบหน้าหลาน”
“หม่อมฉันทราบดีเพคะ หม่อมฉันจึงให้เขากลับมาเมื่อหลายปีก่อน สั่งนักสั่งหนา ให้มาเข้าเฝ้าท่านยาย แต่เขาก็ไม่กล้ามาจนบัดนี้”
“เขากลับมาแล้วจริงๆเหรอ”
“เพคะ”
เสด็จพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงจ้องเนตรมองแนนซี่อย่างดีใจ แนนซี่ส่งแหวนของวิศรุตให้พระองค์หญิง
“แหวนนี่มัน...”
“มันเคยตกไปอยู่ในมือของคนไม่ดี ที่เอามาหลอกลวงเสด็จ แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่กับเจ้าของตัวจริงแล้วเพคะ”