บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 16
ในรถ ม.ร.ว.พิริยพงษ์ขับรถมุ่งหน้ากลับเข้าเมือง บ่นดังๆ กับวินิตา “ใครกันนะ เป็นเจ้าของแหวน”
“หมายถึงแหวนที่วิเอามาให้ดูน่ะเหรอคะ ก็คุณสโรชาเขาว่าของเพื่อนเขา คุณชายติดใจอะไรหรือคะ ไม่เห็นจะสวยเลย แบบก็โบร๊าณ-โบราณ.. เออ ..คุณชายว่า วิจะไปรายงานคุณพ่อว่ายังไงดี เรื่องที่ดินนั่น”
“ก็บอกว่า คุณสโรชาเขาจะยอมแบ่งที่ดินบางส่วนให้ไงครับ ให้ท่านสบายใจไว้ก่อน” ม.ร.ว.พิริยพงษ์พูดปลอบไปงั้นๆ
วินิตาพยักหน้ารับ ไม่สังเกตว่าม.ร.ว.พิริยพงษ์กลับไปมีสีหน้าครุ่นคิดอีก
ที่บ้านพลโทวินิต ม.ร.ว.พิริยพงษ์คุยกับจริยาอย่างระวังคนได้ยิน
จริยาพูดเรื่องที่ทิ่มแทงใจม.ร.ว.พิริยพงษ์มาก “แสดงว่าเจ้าของแหวนวงนั้น น่าจะอยู่ในเมืองไทย และกำลังจะกลับมาทวงสิทธิ์การเป็นเจ้าของวังเทวาสถิตย์คนต่อไป..เฮอะ! ท่าทางคุณชายจะแย่แล้วละค่ะ”
“ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนโผล่มาแย่งของๆ ผมหรอก..ถ้าคุณอาเคยบอกว่ามันเป็นหนามยอกอกคุณอา ตอนนี้มันก็เป็นหนามยอกอกผมเหมือนกัน”
“แล้วคุณชายเคยได้ยินไหมคะ ว่าหนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง?”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ดิฉันคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ..คุณชายหาทางเอาแหวนวงนั้นมาให้ได้ก็แล้วกันค่ะ” วินิตาเดินเริงร่าออกมาในชุดสวยที่เปลี่ยนมาใหม่ จริยาชายหางตาเห็น รีบกระแอม เปลี่ยนเรื่องคุย “เรื่องที่ดินน่ะ ใครจะซื้อได้ก็ช่างมันเถอะ เรื่องมรดกทั้งหมดสำคัญกว่าเยอะ”
“คอยนานไหมคะคุณชาย .. คุยอะไรกันคะ งุบงิบเชียว”
“ไม่มีอะไร แม่แค่กำชับคุณชายว่าให้ดูแลลูกสาวแม่ให้ดีน่ะ..ตามนั้นนะคะคุณชาย” จริยาเดินไป
วินิตามองตาม แต่ไม่สงสัยอะไร ม.ร.ว.พิริยพงษ์คิดหนัก แต่ก็ยิ้มกับวินิตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วิศรุตยืนชิมขนมในครัว คุยกับธาราที่กำลังล้างอุปกรณ์ทำเค้กเก็บ
“ตกลงแขกของเราพากันลงใต้ไปเที่ยวต่อหมดเลยเหรอคะ”
“ใช่ บริษัททัวร์ทางโน้นเขาก็ดูแลต่อ .. สบายละสิ บ้านว่าง”
“บ้านว่าง ว่างงาน ธาราก็เอาขนมนี่ไปขายสิคะ อร่อยไหมคะ” วิศรุตพยักหน้า “วันนี้ไม่มีคนช่วยล้างถ้วยล้างจานค่ะ แม่พลับพลึงเค้าลา ป้าเค้ามาจากร้อยเอ็ด มาหิ้วของกรุงเทพไปขาย ก็เลยต้องไปค้างโรงแรมด้วย แล้วก็เดินช่วยซื้อของ”