บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 16 หน้า 5
9 ธันวาคม 2558 ( 11:07 )
2.1M
ธารากำลังกรี๊ดกร๊าด หลังจากฟังวิศรุตชวนไปเที่ยว “ไปทะเล ไปด้วยค่ะคุณวิศรุต อยากไป อยากไป”
“เสียงดังไปได้.. ไม่เคยไปเหรอทะเลน่ะ” สุทิศแซว
“เคยย่ะ แต่มันนานมาแล้ว แกดูสิวันๆ ชั้นก็อยู่กับบ้านริมคลองเนี่ย มีมั้ยหาดทราย มีมั้ยปลาการ์ตูน?. มีแต่ปลาช่อนปลาสวายกับแพผักบุ้งผักกะเฉด.. ชั้นอยากจะไปติดเกาะบ้างอะไรบ้าง จับปูลม ชมปะการัง ฟังเสียงคลื่น ..”
“ส่วนผม ก็พักร้อนพอดีนะเนี่ย จะขอตามไปสูดอากาศบริสุทธิ์ เบื่อเมืองกรุงเต็มที”
“เดี๋ยวนะ ที่ที่จะไป ไม่ใช่ที่หรูหราอะไร และชั้นไปทำงาน”
“คุณวิศรุตก็ทำงานไปสิคะ เราดูแลตัวเองได้ เผื่อจะเจอชาวประมงซิกแพค”
สโรชาโผล่มา “ไปไหนเหรอ”
“ไปทะเล ไปนะพลับพลึง”
สโรชายังแหยงแดดอยู่ ส่ายหน้า “ไม่ไป กลัวดำ”
“ดัดจริต นี่ขาวมากใช่มั้ย ถ้าหล่อนไม่ไป ก็เฝ้าบ้าน ให้ไอ้จ้อนไอ้ริดไปเที่ยวแทน.. เอามั้ย เฝ้าบ้านคนเดียวนะ”
สโรชาทำท่าจะพยักหน้า แต่วิศรุตตัดบท “ริชาร์ดกับจอห์นนี่แล้วก็อธิปสามหนุ่มน่ะ เฝ้าบ้านเถอะดีแล้ว เห็นว่าช่วงนี้ก็จะสอบ ส่วนพลับพลึงน่ะ ไปด้วยกันได้” วิศรุตนับ “ 1– 2 – 3 - 4 คน ตามนี้นะ”
สโรชาจำยอมพยักหน้ารับคำสั่งวิศรุต ฝืนยิ้ม
น้ำมนต์หัวเราะ คุยโทรศัพท์พลางจาม ค้นตู้ยา หยิบยา ทำท่าแหยงๆ เก็บที่เดิม “เออสิ ไปเหอะ ไปดูที่แทนป๊าแกกับคุณพ่อชั้น” น้ำเสียงฮัดเช้ย! น้ำมนต์ทำเสียงล้อ กรุ้มกริ่ม “แกอาจจะได้เล่นบทนางเอกติดเกาะ โรแมนติกกันก็ได้”
สโรชาค้อนฝากใส่โทรศัพท์ไปถึงน้ำมนต์ “บ้า เพิ่งกลับมาแม่บๆ ตัวไม่ทันหายดำเลยแก ต้องไปทะเลอีกแล้ว เออ จะดูให้”
ที่วังเทวาสถิตย์ ม.ร.ว.พิริยพงษ์ยืนพูดโทรศัพท์ “ไม่อยู่เหรอครับ ไม่เป็นไรครับ งั้นถ้าคุณสโรชาเข้ามา ฝากบอกว่าผมมีธุระจะขอไปพบนะครับ ขอบคุณครับ”
พอวางสายหันมาก็เห็นม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินนำอัศดงถือน้ำสมุนไพรเข้ามาเสิร์ฟ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมมองหน้า “พี่ชายอยากพบคุณสโรชาเรื่องอะไรคะ”
“ก็ .. ธุระนิดหน่อย”
“อย่าบอกนะคะ ว่าจะจีบเธอ” ม.ร.ว.พิริยพงษ์อ้ำอึ้ง แกล้งให้เข้าใจไปอย่างนั้น “แล้วไม่กลัวคุณวินิตาเขาจะว่าอะไรเหรอคะ”
“พี่ก็แค่อยากรู้จักให้มากขึ้นเท่านั้นละ ผู้หญิงสวยๆ ฐานะชาติตระกูลก็โอเค”