บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 5 หน้า 3
“ไม่รู้จักกันเลย? ..ตั้งเองได้เลยเหรอคะ?”
“ได้สิ ถ้าไม่ซ้ำใคร ..จากมิสเตอร์วิศรุต มาร์เวล ก็เลยมาเป็นนายวิศรุต มรุพงษ์”
“โอ้โห.. เก๋มากเลย.. วิศรุต มรุพงษ์ ใครได้ใช้นามสกุลนี้ ก็คงเก๋ดีนะ” สโรชาหยุดยืน แอบหันหลังไปพูดเบาๆ ไม่ให้วิศรุตได้ยิน “สโรชา มรุพงษ์ ฮื้อ .. จะดีมั้ย หรือว่า พลับพลึง..”
“จริงสิ .. พลับพลึง !!” วิศรุตหันขวับมา สโรชาสะดุ้งโหยง “เธอมาอยู่กับชั้นตั้งนาน ชั้นยังไม่รู้เลยว่าเธอนามสกุลอะไร”
“นามสกุล .. โห .. นามสกุลพลับพลึงไม่เพราะเหมือนนามสกุลคุณวิศรุตหรอกค่ะ” สโรชาหาทางเลี่ยง ไม่อยากพูดโกหกในวัด มองฟ้ามองดิน แล้วนึกหาทางออกที่จะไม่ตอบ
“นามสกุลก็แค่คำสมมติไว้ให้คนเรียก ไม่ชอบก็เปลี่ยนได้ เหมือนชื่อนั่นแหละ”
“พูดอย่างกับมันเป็นเครื่องประดับต่างหูแหวน ที่ถอดวางทิ้งแล้วเปลี่ยนใหม่ได้ง่ายๆ .. เออ ..วันนี้คุณวิศรุตไม่เห็นสวมแหวนวงสวยๆนั่น”
“เธอนี่ช่างสังเกตจริงนะ .. ชั้นไม่ได้สวมตลอดเวลาหรอก ถอดบ้างใส่บ้าง”
สโรชาค่อยๆโล่งใจที่เบี่ยงเบนประเด็นได้ จังหวะนั้นก็หันไปเห็นเด็กสองคนเดินถือกระจาดใส่ผักเดินมา “อุ๊ย!! นั่นอะไรคะน้อง” วิศรุตหันมองตาม
เด็กสองพี่น้องตัวเล็กๆ ยิ้ม ในกระจาดที่ถือมีมะเขือ พริก ชะอม และผักพื้นบ้านกับช่อดอกไม้เช่นพุด ฯลฯ “ซื้อผักไหมคะ ?”
“ที่บ้านหนูปลูกเองเหรอ”
“ค่ะ”
สโรชาตื่นเต้น หยิบชะอมในกระจาดมาดมๆ ทำท่าอยากกินแล้วเงยมองวิศรุต วิศรุตช่วยเลือกหยิบ
ธาราเดินตามหาสโรชา ชะเง้อฟากโน้น ฟากนี้ ยื่นหน้าดูห้องนั้นห้องนี้ บ่นไปเรื่อย “หายไปไหนนะ แม่ช่อพลับพลึง กวาดบ้านเสร็จ ไม่ทันถูเลย หายแว้บซะละ หนีออกไปเดินตลาดคนเดียวอีกรึเปล่าเนี่ย .. เป็นนินจาผลุบๆ โผล่ๆ”
สโรชาเกาะแขนวิศรุต ก้าวขึ้นจากเรือเข้ามาที่ท่า มือหนึ่งถือกำชะอมไว้ไม่ยอมปล่อย อีกมือมีช่อดอกไม้ สโรชาส่งดอกไม้ที่ได้มาจากเด็กสองคนที่วัด “ให้คุณไปแช่น้ำปักแจกันในห้องคุณค่ะ”
“ขอบใจ.. แล้วไม่ต้องไปเล่าให้ใครฟังนะ เรื่องที่ชั้นไปทำอะไรที่วัด”
“ทำไมล่ะคะ ไปไหว้พระ ดีออก”
“ไม่ใช่ ชั้นหมายถึงเรื่องชื่อกับ..นามสกุล ชั้น.. ว่าได้มายังไงน่ะ”
“อ๋อ ..... ก็ได้ค่ะ พลับพลึงรู้ว่าบางทีคนเราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัว”
“อะไรนะ เธอใช้คำว่าอะไรนะ?”
“พื้นที่ส่วนตัว ทำไมเหรอคะ?”