บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 5 หน้า 4
“ไปเอาคำนี้มาจากไหน”
สโรชานึกได้ว่าใช้ศัพท์หรูเกินไปนิด “เอ่อ ..เออ..จำมาจากหนังสือนิยายค่ะ ..ชั้นไปทำงานบ้านละ ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยว ...” สโรชารีบเดินเร็วๆ ห่างออกไป
วิศรุตมองตาม รู้สึกสบายใจดีกับท่าทางรื่นเริงสดใสนั้น
ในครัวมีเครื่องแกงเตรียมไว้เต็มโต๊ะ ธารากำลังนั่งขูดมะพร้าว สโรชาถือชะอมกำมือใหญ่ เดินเข้ามา “จะแกงอะไรเหรอ ธารา”
ธาราหยุดขูดมะพร้าว หันมามอง “หายไปไหนมา อย่าบอกนะว่าคุณวิศรุตให้ออกไปซื้อชะอมที่ตลาด”
“ไม่ได้ไปตลาดหรอก คุณวิศรุตพาไปวัดน่ะ พอดีตอนกำลังจะกลับ มีเด็กๆ ชาวบ้านตัดชะอมมาขาย คุณวิศรุตก็เลยซื้อมาให้ธาราทำกับข้าว”
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน จะไปไหนไม่บอกไม่กล่าวก่อน”
“ก็คุณวิศรุตเขาชวนกะทันหันนี่”
“ชั้นว่าถ้าหล่อนไม่เสนอหน้า เขาก็ไม่ชวนหรอก.. แล้วคุณวิศรุตไปทำอะไรที่วัด”
“ไปทำนามั้ง?” ธาราจะวีน สโรชารีบทำเสียงอ้อน “แหม ไปวัดก็ไปไหว้พระไง”
“ประเดี๋ยวเถอะจะโดน” ธาราเงื้อ “คราวหน้าคราวหลังถ้าทิ้งงานแบบนี้นะ ชั้นจะไม่ให้มาช่วยงานในครัวแล้ว จะให้ออกไปช่วยไอ้สองลิงอยู่ในเรือนผักโน่นเลย” ธารางอน หันกระต่ายขูดมะพร้าวไปอีกทาง นั่งขูดต่อ ไม่สนใจสโรชาที่ยืนหน้าจ๋อย
“โห.. เค้าขอโทษ งั้น วันนี้เค้าหั่นชะอมนะ ชุบไข่ทอด กินกับแกงเผ็ดของธาราก็ได้”
“จะบ้าเหรอ ชะอมน่ะ ใครเขาหั่น .. เขาต้องเด็ด ..อย่าบอกนะว่าเด็ดไม่เป็น”
สโรชาอึ้ง แต่ก็ไม่ยอมเสียเหลี่ยม “เป็นสิ .. ใครเขาจะหั่น พูดเล่นไปงั้นแหละ” สโรชามีฟอร์ม
ธาราหันมาจ้องอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งเนี่ย พอธาราหันไป สโรชาก็หยิบช่อชะอมขึ้นมา เด็ดเก้ๆ กังๆ ไม่แน่ใจว่าจะทำท่าไหน
บ้านพิสิฐ โต๊ะอาหารมีน้ำพริก ปลาทูทอดจัดอย่างดี พร้อมชะอมชุบไข่ทอดอย่างหนาหั่นชิ้นพองาม ลัดดาตักชะอมชุบไข่ให้พิสิฐ “หอมน่ากินจริง”
“เห็นสำรับนี้ คิดถึงลิลลี่ค่ะ ตอนเด็กๆ ชอบกินที่สุด”
“ชอบกิน แต่ไม่เคยเข้าครัวเลย มันรู้มั้ยว่าเขาเด็ดชะอมกันยังไง นี่ไปเรียนรู้ชีวิต ไม่รู้ว่าจะได้อะไรกลับมาบ้างนะ แหม มีงานสำคัญต้องทำแทนพ่อ ไม่มาทำ”
“งานครัวก็สำคัญกับทุกคนนะคะ ไว้ถ้าเขากลับมาบ้าน จะให้แก้วสอน ไม่อย่างนั้นเวลาออกเรือนไป อายเขาแย่ ถ้าไม่รู้เรื่องงานครัวซะไว้บ้าง”
“ไม่กล้าสอนเอง กลัวฤทธิ์เยอะใช่มั้ย” พิสิฐหัวเราะ พลอยให้ลัดดาขำไปด้วย ตักอาหารกินกันอร่อย