บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 5 หน้า 5
ครัวบ้านวิศรุต สโรชาตอกไข่ เปลือกไข่ร่วงลงไปในชามชะอมที่รูดไว้ หยิบเปลือกไข่ออก ตีไข่ เทชะอมไข่ลงทอดในกระทะน้ำมันร้อน ไข่ฟู สุก ตักขึ้นใส่จาน ยกขึ้นสูดกลิ่นหอม “ไม่เห็นจะยากเลยเนอะ”
“ย่ะ .. รอให้เย็นลงหน่อย แล้วค่อยหั่น คราวนี้หั่นจริงๆ ไม่ใช่เด็ด”
“ค่ะ เชฟ ธาราเนี่ย เป็นครูสอนชีวิตชั้นจริงๆ เลย” สโรชาหอมแก้มธารา แทนคำขอบคุณ ธาราจั๊กกะจี้
ห้องนอนสโรชา สโรชานั่งซุกข้างเตียง แอบพูดโทรศัพท์ “สนุกดีว่ะน้ำมนต์ บ้านนี้ยิ่งอยู่ยิ่งชอบ รายล้อมด้วยผู้ชาย ฮ่าๆ แล้วก็ผู้ฉิงขี้ใจน้อยคนนึง นี่ วันนี้ชั้นรู้วิธีเด็ดชะอมนะ เมื่อก่อนนึกว่าเขาหั่นเอาซะอีก ... เออ มีเรื่องแปลกเรื่องนึงนะ” สโรชาทำท่าคันปาก “เจ้าตัวเขาไม่ให้เล่า ไม่เอา ไม่เล่าดีกว่า แค่นี้นะ” สโรชาวางสาย โดดขึ้นนั่งขัดสมาธิคิกคักบนเตียง นึกสะใจที่ได้ปล่อยให้ปลายทางอยากรู้แต่ไม่เล่า
น้ำมนต์ยืนกระทืบเท้า โมโหที่สโรชาแกล้งยั่วให้อยากรู้ แล้วก็ไม่เล่า “นิสัย!!! ไอ้ลิลลี่นะ แก จำไว้เลย ไอ้บ้า”
ห้องนอนวิศรุต วิศรุตจัดกระเป๋าตำรา สอดผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งเก็บเข้าไปด้วย มองดอกไม้ในแจกันแก้ว ช่อที่มาจากวัด วิศรุตคิด “บ้ารึเปล่าเนี่ยเรา.. ทำไมถึงเชื่อใจผู้หญิงคนนี้นัก พลับพลึง”
วันต่อมา ที่สถาบันสอนภาษา ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม เดินกอดตำรา ไหล่ห่อไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เดินช้าจนคนอื่นๆเดินผ่านนำหน้าเข้าห้องเรียนไป วิศรุตเดินมาด้านหลัง ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม จะหลบเบี่ยงให้แซง แต่วิศรุตไม่แซง “เชิญครับ”
ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม ได้ยินก็ค่อยๆ หันมามอง พอเห็นว่าเป็นวิศรุตก็ตื่นเต้นเขิน จนวิศรุตต้องผายมือให้เข้าไปก่อน
ที่ร้านอาหาร ในสถาบันสอนภาษา ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม ซื้อน้ำหวาน กำลังจะรับจากแม่ค้า วิศรุตเดินมาในรัศมีตา ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมแอบวาบหวิวในใจ เขินๆ มือชะงัก รับช้า ๆ จังหวะนั้นมีคู่รักสองคนหยอกกันอยู่ด้านหลัง พลั้งเซมากระแทกแขน น้ำหวานในแก้วซึ่งอยู่ในมือม.ร.ว. หญิงประสงค์สมกระฉอกเลอะเสื้อตัวเอง “อุ๊ย ตายจริง”
สองคนข้างหลังตกใจ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมขอโทษแล้วค้อมตัวหลบฉากออกไป แว้บ
วิศรุตรีบเข้ามาช่วยรับน้ำมาถือ “วางก่อนครับ วางก่อน” วิศรุตรีบวางให้ แล้วควักผ้าเช็ดหน้าของตัวเองส่งให้ ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม ซึ่งทำอะไรไม่ถูก
ม.ร.ว. หญิงประสงค์สม รับผ้าไปเช็ดน้ำแดงที่เสื้อจนผ้าเลอะ เสื้อก็ไม่ขาวสะอาดอยู่ดี “แย่แล้ว ผ้าเช็ดหน้าคุณเลอะหมดเลย”