บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 13 หน้า 2
“เออ ป๊าไม่ลืมหรอก เรื่องลุ้นให้พ่อเราเขาซื้อรถให้ใหม่น่ะ ตามสัญญา” สโรชางง “ทำงานให้ป๊าดีๆ ก็แล้วกัน” สโรชาคลายข้องใจ “ไป ลิลลี่ แหวนนั่นไว้ป๊าเก็บเอง”
“ไป ไอ้ลี่ สายแล้ว” น้ำมนต์รีบสวัสดีลา ลากเพื่อนออกไป
พอสองสาวไปพ้น ลัดดามาประคองพิสิฐ “แหวนอะไรของลิลลี่คะ”
“ไม่ใช่ของเขาหรอก ของคนอื่นฝากไว้ ท่าทางจะสำคัญ ให้ใครงมขึ้นมาซะ แล้วผมฝากคุณเก็บไว้ให้ดีด้วย” พิสิฐเดินไป
ลัดดามองตามแล้วก้มมองแหวนใต้ผืนน้ำกระเพื่อม
สโรชา น้ำมนต์ สองสาวเดินตามกันออกมาจากสระ มุ่งหน้ารถที่จอดไว้
“มาบ้านประเดี๋ยวเดียว แกจะแผลงฤทธิ์อะไรใส่น้าลัดดาซะแล้ว”
“แผลงอะไรกัน ชั้นยังไม่ได้พูดอะไรสักนิด”
“ไม่พูด แต่ลูกกะตาแกอย่างกับลูกไฟ ทิฐิไม่เข้าเรื่องเลยนะ น้าเขาออกจะรักแก”
“รักบ้าอะไร รักเงินป๊าละสิ ทีแรกแค่มาอาศัยอยู่ด้วย ไปๆมาๆ พอแม่ชั้นตายก็ตะครุบแต่งกับป๊า”
“ถ้าป๊าแกเขาไม่รัก น้าแกจะตะครุบได้เรอะ”
“ยังไงก็ตาม เขาจ้องงาบป๊าตั้งแต่แม่ยังอยู่ มารยาทำเป็นคนดี ชั้นไม่รักเขา แกไม่ต้องมากล่อม ไป ขึ้นรถ” สโรชาเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วตะโกนสำทับเรียกอีก “เร็วสิ ไหนว่ารีบไปทำงานไง”
น้ำมนต์รีบขึ้นด้วย ขับออกไป
สระน้ำบ้านพิสิฐ ลัดดารับแหวนจากคนงานที่ใช้เครื่องมือ ดูดแหวนขึ้นจากใต้น้ำ “ขอบใจจ้ะ” ลัดดาใช้ผ้านุ่มๆเช็ดแหวน ดูๆแล้วก็คลิกเปิดฝาหัวแหวนออก เห็นรูปในหัวแหวน “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครนะ .. งามจริง”
ห้องสมุดบ้านพลโทวินิต พลโทวินิตดึงรูปถ่ายเก่าๆของหม่อมเจ้าหญิงกิรติโสภณออกจากหนังสือเล่มหนา ที่เพิ่งหยิบจากชั้นวาง จริยาเดินเข้ามา พลโทวินิตหันขวับ จริยาแอบสังเกตเมื่อสามีซุกรูปเข้าไปในหนังสือ
“รู้สึกจะอ่านบ่อยนะคะ ตำราพิชัยสงครามรึไง”
“จะเอาอะไร เข้ามาถึงในนี้”
“ที่ส่วนตัวเร้นลับ ภรรยาเข้าไม่ได้..ว่างั้น ?! ... ชั้นมีเรื่องหารือค่ะ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องที่ดินที่คุณอยากได้น่ะ ชั้นมีไอเดีย .. รู้ไหมคะ ว่าถ้าได้ลูกเขยเจ้าก็ไม่ต้องซื้อที่ดินนั่นหรอก คุณแค่ยก
ลูกสาวให้คุณชายพิริยพงษ์ก็ได้ที่ดินแล้ว”
“ตกลงว่าคุณชอบคุณชายพิริยพงษ์รึ ถูกใจกันตั้งแต่เมื่อไหร่”