บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 13 หน้า 4
หน้าอาคารก่อสร้างใหม่ วิศรุตเซ็นรับเอกสารที่วิศวกรขออนุมัติด่วน “เรียบร้อยครับ ทำต่อไปได้เลยตามนี้”
“ขอบคุณครับที่แวะมาแต่เช้า”
“ยินดีครับ เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว ..ผมไปนะครับ” วิศรุตดูนาฬิกา “พอดีมีธุระด่วน” วิศวกรยิ้มขอบคุณ วิศรุตเดินออกมาอย่างรีบเร่ง แต่ รู้สึกเหมือนมีคนเดินเลียบขนานมาด้วยกัน จึงหยุด ฝีเท้าหนักๆ หยุดนิ่งบ้าง .. วิศรุตหันไปมอง “คุณชายพิริยพงษ์ !”
วิศรุต ม.ร.ว.พิริยพงษ์ สองหนุ่มยืนเคียงกัน ต่างมองไปข้างหน้าเหมือนจะรอหยั่งเชิงให้อีกฝ่ายเริ่มพูดก่อน
“มันยากนักเหรอ คุณวิศรุต”
“คุณชายขอให้ผมถอยออกจากการเป็นนายหน้าซื้อที่ดินพระองค์หญิง? ผมทำไม่ได้หรอก เพราะคุณชายไม่ใช่นายจ้างผม”
“ตกลงคุณกินเงินเดือน หรือว่ารอรับค่านายหน้ากันแน่”
“เรื่องนั้นคงไม่เกี่ยวกับคุณชายนะครับ หน้าที่ของผมคือติดต่อขอซื้อ ซื้อเสร็จก็จบ”
“แต่ผมไม่อยากให้ใครซื้อ..แต่ไหนแต่ไรมา ท่านย่าไม่เคยมีความคิดจะขายที่ดินผืนนั้นเลย ท่านจะเก็บไว้ให้ทายาทของท่าน แต่ตอนนี้คุณกำลังจะทำให้ท่านเขว”
วิศรุตอึ้งคำว่าทายาท “ผมคิดว่า..ผมเข้าใจคุณชายนะครับ แต่ผมทำตามหน้าที่ของผม”
“งั้นถ้าหากผมเสนอราคาค่าถอยให้ล่ะ”
“จ้างงั้นเหรอครับ?” วิศรุตยิ้ม “คุณชายน่าจะพูดอย่างนี้ตั้งแต่ต้น จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”
“เท่าไหร่ ?”
“ผมไม่รับครับ ขอโทษนะครับคุณชาย ถ้าหากคุณชายอยากได้ที่ผืนนั้นไว้จริงๆ ในฐานะทายาท คุณชายต้องไปทูลขอท่านย่าของคุณชายครับ แต่ถ้าจะจ้างให้ผมถอย. เท่าไหร่ผมก็ไม่ถอยครับ .. ขออนุญาตนะครับคุณชาย ผมมีธุระ” วิศรุตค้อมหัวให้ แล้วเดินไป
ม.ร.ว.พิริยพงษ์โมโห แทบจะชกไล่หลัง “ไอ้หมอนี่ ยะโส โอหัง”
สวนหน้าวังเทวาสถิตย์ สายัณห์นั่งพรวนดิน
ทิวาเดินมา “อ้าว วันนี้สารถีทิ้งรถมาจับจอบเป็นคนสวน”
“เพิ่งมานั่งทำเนี่ยแหละ รอเวลาไปรับรถ เมื่อเช้าวิ่งรอกเอารถวังไปเข้าศูนย์ฯ”
“อ้าว รถเป็นอะไร”
“ก็บำรุงรักษาตามเวลา วันนี้คงไม่มีใครใช้รถน่ะ ทูลขอประทานอนุญาตท่านแล้ว”
ราตรีเดินนำหน้าพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีออกมา เห็นกระถางต้นไม้ใหม่ที่สายัณห์กำลังจะลงดินก็รี่ไปดู
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงพระดำเนินตาม ทรงหยุดยืน ทอดพระเนตรมอง ทรงชะงัก อยู่ๆก็ทรงรู้สึกหน้ามืด เซ แต่ฝืนก้าวพระบาทจะไปที่เก้าอี้ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงสะดุดพระบาทองค์เอง ล้มลงไปกองเค้เก้ที่พื้น
ทิวาราตรีตกใจ “ว้าย พระองค์หญิง !!”