บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 13 หน้า 3
“จริงๆก็ยังไม่ได้ชอบขนาดจะเอามาเป็นเขย แต่ถ้ารวยก็ไม่เสียหายอะไร ยายวิก็ชอบเขา .. ที่ดินชาววังนั่น จะเรียกเป็นของหมั้นไหมล่ะคะ หรือรอจนแต่งงาน ได้เป็นสะใภ้เจ้าแล้ว ตอนหย่าแบ่งสมบัติก็ยึดเอาที่ดินนั่นมาเป็นของทำขวัญยังได้”
“คุณจะเอาชีวิตลูกแลกทรัพย์สมบัติเลยรึ จริยา ผมไม่มักง่ายแบบนั้นหรอก”
“นี่คุณด่าว่าชั้นมักง่ายเหรอ !? อุตส่าห์แนะนำ ใช่ซี้ เพราะชั้นมักง่ายสิถึงเลือกคุณ”
“ผมต่างหากที่ควรพูดคำนั้น” พลโทวินิตเดินออก
จริยากรี๊ด เดินตามออกไป หลังจากนั้น แก้วกิริยาเดินออกมาจากซอก มองตามพ่อและแม่อย่างเซ็งๆ อยากรู้ต่อ
พลโทวินิตเดินมา จริยาเดินตาม “คุณพูดอย่างนี้กับชั้นได้ยังไงคุณวินิต คุณก็เคยใช้วิธีการแบบนี้มาแล้วไม่ใช่เหรอ ฮึ!! ใฝ่สูง อยากจะเป็นเขยชาววัง เอายศนายทหารหนุ่มอนาคตไกลเข้าไปตีสนิทแม่กิรติ”
“ผมบอกหลายหนแล้วนะ ว่าอย่าเรียกท่านหญิงอย่างนั้น”
“ชั้นจะเรียก! กิรติโสภณก็ใช่ย่อย อยากจะเป็นดอกฟ้าโน้มกิ่งลงมาฉกผู้ชายของชั้น”
“ผมไม่เคยเป็นผู้ชายของคุณ! จริยา! จนกระทั่งวันที่คุณไปโกหกกลางงานหมั้นผม ว่าคุณท้อง ทั้งๆที่ไม่ได้ท้อง คุณขโมยชีวิตไปผมยี่สิบกว่าปีแล้ว พอใจรึยังล่ะ”
“ถ้าชั้นจะบอกว่าชั้นยังไม่พอใจล่ะ”
“งั้นผมก็เสียใจ เพราะผมให้อะไรคุณมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว .. ผมเสียผู้หญิงที่ผมรักที่สุดไป แล้วผมก็ยังเสีย”..
จริยาฟังประโยคแรกด้วยความเจ็บช้ำร้าวรานใจ จนทนฟังประโยคต่อมาไม่ไหว ต้องกัดตอบให้เจ็บกว่า “เสียอะไร? คุณจะบอกว่าเสียลูกงั้นเหรอ ? คุณวินิต” จริยาหัวเราะเยาะ “แน่ใจเหรอ ว่าเขาอุ้มท้องลูกของคุณไป ไม่ใช่ไปฟันกับฝรั่งแขกจีนจามที่ไหนหลังจากนั้น”
“จริยา !”
“ทำไมต้องขึ้นเสียง ชั้นแค่ตั้งข้อสงสัย”
“คุณไม่มีสิทธิ์สงสัยใคร จงอยู่ในส่วนของคุณ ผมจะอยู่ในส่วนของผม หรือคุณอยากจะทะเลาะกันเสียงดังเรื่องนี้ให้ลูกได้ยิน”
“งั้นก็บอกลูกสิ ว่าพ่อไข่ทิ้งไว้ที่วังเทวาสถิตย์อีกใบนึง ตอนนี้ก็รอลูกคนโตกลับมากราบเท้า มอบมาลัยวันพ่อ.. ฝันไปเถอะ”
“ผมจะฝัน !! .. คุณไปให้พ้นความฝันของผมแล้วกัน”
“คุณวินิต !!!”
พลโทวินิตเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่จริยาหญิงผู้เป็นที่ไม่รัก แล้วก็เดินหนีไปอีก แก้วกิริยาเงี่ยหูฟังอยู่ ได้ยินไม่ครบ แต่ปะติดปะต่อได้