บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 8 หน้า 2
ริชาร์ทท้วง “แต่มันไม่อิสระนะป้า”
“โอ๊ย อิสระกินได้ที่ไหน เป็นลูกจ้างกินค่าแรงดีกว่า นั่นไง นั่นไง เจ้านายป้ามาแล้ว”
วิศรุตเดินมาพอดี ป้าหวานรี่มาหา ยิ้มแป้น วิศรุตงง “อะไรเหรอครับ ป้าหวาน”
ในบริเวณสวนบ้านวิศรุต วิศรุตนั่งคุยกับป้าหวาน มีริชาร์ดกับจอห์นนี่เมียงมอง อยากมีส่วนร่วม
“ผมเข้าใจละว่าป้าอยากมีรายได้ประจำแน่นอน แต่ผมไม่รู้จะให้ป้ามาทำอะไร ทุกวันนี้สองหนุ่มนั่นดูแลรอบนอก ส่วนในบ้านก็มีธารากับพลับพลึงดูแล”
“พลับพลึงมันจะดูแลอะไร เห็นแต่งตัวสวยๆ ออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย”
“พลับพลึงน่ะเหรอ แต่งตัวสวย !?”
“โอ๊ย เปิ๊ดสะก๊าด แหว่งหน้าขาดหลัง ทาปากแด๊งแดง”
สโรชาเดินมาใกล้ ได้ยินป้าหวานรายงานก็ตาเหลือก หลบพรวดเข้าที่กำบัง
วิศรุตซัก “ป้าเห็นเมื่อไหร่”
“เมื่อวาน รึเมื่อวานซืน .. รึเมื่อเช้า”
วิศรุตไม่อยากเชื่อ “เห็นตอนกรึ่มๆ รึเปล่า ?”
“ป้าดโธ่ .. ป้าไม่ได้เมานะ จิบบ้างพอเป็นยา”
“ถ้าพลับพลึงจะออกไปไหน ก็คงเพราะธาราเขาใช้น่ะป้า
“โอ๊ย.. แล้วมีคนมาส่งด้วยนะ รถสวยๆด้วย”
ริชาร์ดไม่พอใจ “โอ๊ย.. ป้าหวาน ป้าอยากทำงานที่นี่ จนต้องแต่งนิยายใส่สีตีเข่าเลยเหรอ”
จอห์นนี่แย้ง “เค้าเรียกใส่สีตีไข่”
ริชาร์ดย้อน “เออ .. ตีเข่าหรือตีไข่ก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่ คุณวิศรุตอย่าไปเชื่อป้าแกนักครับ ผมสองคนก็เคยเห็นพลับพลึงออกไปตลาด เขาก็แต่งตัวธรรมดา ๆ”
จอห์นนี่เสริม “นั่งวินมอเตอร์ไซค์เข้าออก”
ป้าหวานเถียง “แต่ข้าเห็นนี่นา”
สโรชาค้อนใส่ป้าหวานไกลๆ แล้วผลุบออกไปจากที่นั้น
“ไว้ผมจะถามพลับพลึงเอง ว่าไปไหนบ้าง แต่เรื่องป้าน่ะ ผมขอคิดดูก่อนนะครับ ถ้าจะให้ตอบตอนนี้ คงต้องขอปฏิเสธ ผมอยากให้ป้าเป็นคู่ค้ามากกว่าลูกจ้าง”
“คู่ค้า รึคู่ขา”
“คู่ค้าสิครับป้า.. ป้าเอาของๆป้ามาแลกผักผม หรือเอามาขายก็ได้ อย่างน้อยป้าได้เงิน ผมก็ได้วัตถุดิบมาทำอาหาร จะเป็นกล้วยอ้อยปลาไข่อะไรก็เอามา เพราะผมไม่มีรายได้มากพอจะจ้างป้าตอนนี้หรอก”
ป้าหวานถอนใจ “ก็ได้”
วิศรุตยิ้มให้แล้วเดินไป ป้าหวานมองตามก่อนหันไปค้อนริชาร์ดกับจอห์นนี่ สองลิงแยกย้าย ป้าหวานไปมั่ง