บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 8 หน้า 5

สโรชากะพริบตากลับมามองหน้าตัวเองในกระจก คิดภาพเดิมซ้ำๆ สโรชาแตะริมฝีปากตัวเอง กัดริมฝีปากหน้ายู่ยี่ใส่กระจก “จะคิดไปถึงไหนยะ แม่พลับพลึง เช้ย.เชย.. เรื่องแค่นี้เก็บมาเพ้อ .. ไปดีกว่า” สโรชาเดินไปได้หน่อยหนึ่งก็หยุด ถอยมามองกระจกอีกที “แต่คิดแล้วก็อยากตกน้ำอีกว่ะ” สโรชาคิกคักกับตัวเอง แล้วเปลี่ยนอารมณ์ใหม่ 

“บ้า! พลับพลึงบ้า.. ถ้าไอ้น้ำมนต์รู้นะ มันต้องล้อไม่เลิกแน่ๆ” 

ห้องวิศรุต วิศรุตเปลี่ยนเสื้อผ้าช้าๆ ค่อยๆสวมเสื้อ ขณะคิดถึงที่พลับพลึงพูดภาษาอังกฤษกับฝรั่งเมื่อครู่ วิศรุตยิ้มไม่ได้คิดระแวง ”อยู่กับฝรั่งไม่ทันไร พูดภาษาอังกฤษคล่องไม่มีตะกุกตะกักเลย  เรียนรู้ไวจริง” วิศรุตคิดถึงพลับพลึงอย่างเอ็นดู 

ศาลาริมน้ำ แขกฝรั่งใช้ช้อนกลางตักน้ำพริกกะปิราดข้าวแล้วเตรียมจะตักกิน 

ธารายกมือห้าม “โน โน ทูมัช” ธาราตักปลาทูที่แกะก้างแล้วให้แขกฝรั่ง 

สโรชาถือเหยือกน้ำเย็นยืนรอ พอแขกฝรั่งตักเข้าปากก็ตาลุก รีบเคี้ยวกลืน ยกน้ำดื่ม สโรชารินเติมน้ำให้ แขกฝรั่งซู้ดปาก ยกหัวแม่โป้งชู ชวนเพื่อนตักอีก ต่างคนต่างกินกัน เป่าปาก แต่อร่อย

วิศรุตเป็นห่วงว่าจะเผ็ดเกินไป “It's too hot and spicy.”

แมคชอบที่ได้ลอง “Yes, but I want to taste it myself.” 

คิมเห็นด้วย “Doing is better than Imagination.”

“I see.” วิศรุตเข้าใจ

“I agree” สโรชาอดไม่ได้ที่จะเห็นด้วย

“ผสมโรงเลยนะยะ” ธาราค้อนพลับพลึง 

วิศรุตเหลือบมองสะดุดหู สโรชารีบเลี่ยงออกไปห่างๆ วางเหยือกน้ำที่โต๊ะข้าง สโรชาจามเสียงดัง หลบหน้าห่างจากโต๊ะอาหาร พอดีกับที่ประพันธ์โผล่มากับสุทิศ 

ประพันธ์คว้าแขนสโรชา “นั่นไง พลับพลึง มาตามเสียงฮัดเช้ยพอดี  เป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวตกน้ำตกท่าเหรอ”

“รู้ได้ยังไงคะ” 

สุทิศเฉลย “ก็ไอ้ริชาร์ดกับเจ้าจอห์นนี่สิ มันไปดักรอเล่าให้ฟังตั้งกะปากทางเข้าบ้าน” 

“โถ.. ขวัญเอ๊ยขวัญมา”  

วิศรุตหันมามองประพันธ์กำลังทำท่าจะลูบหัว พลับพลึงเบี่ยงออก “excuse me” วิศรุตหันมา “ประพันธ์ สุทิศ กินข้าวด้วยกันมั้ย”

สุทิศปฏิเสธ “ขอบคุณครับ ผมกินมาจากโรงแรมแล้วครับ”

ประพันธ์ก็เช่นกัน “ผมก็ไม่ทานครับ เชิญคุณวิศรุตรับทานกับแขกเลยครับ”  

วิศรุตเสียงเข้มขึ้น “งั้น พลับพลึง มากินซะด้วยกัน  ไม่ต้องไปรอเสิร์ฟ .. มาได้แล้ว”