บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 8 หน้า 4

สโรชาเดินเลาะริมบึงน้ำ  คิดถอนใจ “เฮ้อ .. อยู่ที่นี่ก็สนุกดีจะตาย .. นี่ชั้นจะต้องลาออกจากการเป็นพลับพลึง กลับไปช่วยป๊าทำงานจริงๆ แล้วเหรอเนี่ย” สโรชาหยุดยืนริมบึง มองเห็นผักบุ้งทอดยอดอยู่อ่อนๆมากมาย “นี่ไงผักบุ้ง  ..อุ๊ย ยอดอ่อนๆ น่ากิน เด็ดเลยดีกว่า” สโรชาค่อยๆ เลื่อนตัว ก้มลงก็รู้ตัวว่าเอื้อมเด็ดผักบุ้งไม่ถึง หันไปเห็นเรือพายเก่าๆจอดอยู่ก็ก้าวลงไปในเรือพอลงเรือได้ สโรชาก็เพลิดเพลินกับการเก็บผักบุ้ง ก้มแล้วก้มอีก ในที่สุดก็ตกตูมลงไปในน้ำ “ว้าย .. ช่วยด้ว..” 

ริชาร์ดกับจอห์นนี่ปีนเก็บดอกโสนอยู่ ได้ยินเสียงก็หันขวับ “เฮ้ย !!” 

ในน้ำ สโรชาตะกายผลุบโผล่ สโรชาเห็นเต่าตัวหนึ่งบนแพผักบุ้งก็ตกใจ ตะกายผลุบหายลงไปอีก ริชาร์ดกับจอห์นนี่วิ่งมาด้วยกัน ทันใดนั้นก็มีคนโดดน้ำตูมลงไป  

ริชาร์ดตะโกน “คุณวิศรุต”

“พลับพลึง” จอห์นนี่ร้องเสียงหลง 

วิศรุตยืนอยู่ในน้ำ ตื้นแค่เอว ดึงพลับพลึงขึ้นยืน กอดไว้ ก่อนจะหิ้วแขนแล้วพาลุยเข้าฝั่ง สโรชาไอแค่กๆ สำลักน้ำพรวดใส่วิศรุต 

ลานอาบน้ำกลางแจ้ง สโรชาอาบน้ำฝักบัวเปียกซ่ก สลัดผักบุ้งและสาหร่ายออกจากตัว วิศรุตเข้ามาปิดน้ำให้ ลากออกไป ธาราส่งผ้าขนหนูผืนใหญ่ ขยี้เช็ดหัวแล้วห่อตัวให้สโรชา 

“อู๊ย แม่พลับพลึงน้ำ เดี๋ยวเปียกฝน เดี๋ยวตกบึง  น้ำนั่นมันก็แค่เอว จมลงไปได้ยังไง”

“คงตกใจละสิ เช็ดผมซะให้แห้ง เดี๋ยวจะไม่สบาย” วิศรุตเข้าไปอาบบ้าง 

ธาราบ่น “ไอ้สองลิงนี่ก็ไม่รู้จักลงไปช่วย ปล่อยให้คุณวิศรุตของชั้นเปียก ดูซิ ฝรั่งมังค่าตกใจหมด”

“Are you ok?” แขกฝรั่งถาม 

สโรชาเผลอตอบ “Yes  Don't worry. It's shallow swamp. I forgot to stand.  ฮ้าด..เช้ย!!” 

ธาราหมั่นไส้ “แหม.. ตกน้ำปุ๊บ สปีคคล่องอย่างกับฝรั่งเชียวนะหล่อน  ไป ไป๊ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” 

วิศรุตรดน้ำฝักบัวล้างแหนล้างสาหร่ายออก ได้ยินสำเนียงอังกฤษเป๊ะของพลับพลึงก็มองตาม ธาราส่งผ้าขนหนูให้ 

วิศรุตเช็ดผม แล้วหันไปคุยกับฝรั่ง “Adventure Tourism. ธารา ไปเตรียมอาหารค่ำเลยนะ Dinner at seven” วิศรุตเดินเข้าบ้าน 

ธาราหันไปคุยกับฝรั่งแทน “We're proudly present น้ำพริกปลาทู  โอเค้?” 

“ok” ฝรั่งยกนิ้วให้ ยิ้มแย้มอารมณ์ดี 

ในห้อง สโรชาเปลี่ยนชุดแล้ว เช็ดผมแห้ง ส่องกระจก หน้าเนียนๆ ไร้เครื่องสำอาง นึกย้อนไป

ตอนที่วิศรุตดึงขึ้นจากน้ำ กอดไว้ ค่อยๆกอด จนปากชิดกัน