บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 9 หน้า 2
“โอ๊ย นี่วิญญาณท่านย่าสิงรึไงคะน้องหญิง”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมหยิก “ท่านย่ายังไม่สิ้น จะมาสิงน้องได้ยังไง” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเปิดสมุดบัญชีดู “พี่ชายจะมายุ่งอะไรกับสมุดเงินฝากน้องคะ”
“ก็นึกว่าน้องหญิงไม่ค่อยใช้เงิน จะมายืมไปลงทุน ให้เงินทำงาน”
“ไม่ค่ะ .. น้องหญิงไม่ให้”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์เบะปาก “ถึงให้ก็ไม่พอหรอก น้องหญิงมีเงินไม่ถึงล้าน”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมคว้ากล่องไปล้วงดู ชูให้ดูสมุดบัญชีหลายเล่ม อยากอวด “พี่ชายไม่มีทางรู้ว่า หญิงเก็บเงินไว้เท่าไหร่.. หญิงไม่ได้สุรุ่ยสุร่ายอย่างพี่ชายค่ะ แต่ถ้าพี่ชายจะเอาเงินไปซื้อของให้คนรัก หญิงยิ่งไม่ให้ใหญ่เลย ..” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพึมพำ “หญิงไม่ชอบเขา”
“พี่บอกว่าจะเอาไปลงทุนนะคะ ไม่ใช่เอาไปซื้อของให้วินิตา”
“ไม่ว่าจะยังไง หญิงก็ไม่ให้พี่ชายอีกแล้วค่ะ หนี้เก่าพี่ชายยังไม่เคยคืนหญิงเลย” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินมาวางสมุดบัญชี แล้วผลักม.ร.ว.พิริยพงษ์ออกไปทางประตู เปิดประตูกว้างเป็นการไล่
บ้านพลโทวินิต วินิตาเสิร์ฟของว่างให้ม.ร.ว.พิริยพงษ์ ที่มาเยือนถึงบ้าน “ทำไมไม่ขอท่านย่าของคุณชายล่ะคะ ท่านมีทรัพย์สินออกมากมาย..ไม่ใช่เหรอคะ” ประโยคท้าย วินิตาถามเบาๆ เน้นๆ หยั่งเชิง ว่ามีจริงหรือไม่ พลางเหลือบตามองจริยาที่ยืนทำเป็นไม่ฟัง
“มีน่ะมีครับวิ แต่ท่านย่าน่ะ ไม่ค่อยจะอยากให้ผมทำงาน”
“งานคลับ งานบาร์ ผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก ใช่ไหมคะคุณชาย” น้ำเสียงจริยาเยาะ
“คุณน้าพูดเหมือนรู้จักท่านย่าดีเลยครับ ..ใช่ครับ ท่านย่าถือ ..หาว่างานของผมเป็นเรื่องอบายมุข”
วนิตาออกความเห็น “งั้นคุณชายก็คงต้องเอาเงินเก็บออกมาลงทุนเอง”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์อึกอัก
จริยามองดูรู้ ว่าชาววังถูกเลี้ยงมาแบบไหน เพราะมีอดีตชิงรักหักสวาทมากับสาวชาววัง “ผู้ใหญ่ในวังบางคน เขาไม่ให้ลูกหลานมีเงินเก็บไว้เยอะหรอก ใช่ไหมคะคุณชาย เขาจะให้ก็ต่อเมื่อเขาตายแล้ว ซึ่งบางที ลูกหลานอาจจะตายไปก่อนก็ได้”
“แหม คุณแม่พูดอย่างนี้ แช่งคุณชายนะคะ”
“ก็มันจริง..”
วินิตานึกได้ “ขอยืมคุณพ่อมั้ยคะ?”
“ยายวิ !!!!”
วินิตาจ๋อย “ก็ .. วิเห็นว่าคุณพ่อก็มีสตางค์เยอะ ขนาดจะไปซื้อที่ดินของพระองค์หญิงท่านย่าคุณชายแน่ะ”
จริยากัดฟันพูดเบาๆกับลูกสาว “แต่แม่ไม่ได้อยากให้ไปซื้อ”