บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 9 หน้า 3
“คุณแม่ไม่อยากได้เหรอคะ.. งั้นทำไมคุณพ่อจะซื้อ”
“ไปถามพ่อเราดูสิ ซื้อไว้ทำสุสาน สร้างทัชมาฮาลแห่งที่สองมั้ง” จริยาพูดเรื่องนี้แล้วหงุดหงิดขึ้นมา “ขอโทษนะคะคุณชาย น้าขอตัวไปข้างนอกก่อน มีนัดค่ะ” จริยาเดินออก รับไหว้ม.ร.ว.พิริยพงษ์ ที่รีบไหว้ลาแทบไม่ทัน
วินิตางงสิ่งที่แม่พูด หันมายิ้มเก้อๆกับม.ร.ว.พิริยพงษ์ “แล้ว คุณชายคิดจะไปหาทุนที่ไหนมาลงกับเพื่อนคะ”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์คิดหนัก วินิตาช่วยคิด มือเคาะโทรศัพท์ นึกออก
คลับเฮาส์ สนามกอล์ฟ พลโทวินิตเดินตีกอล์ฟเสร็จ วินิตายืนรออยู่ เดินตาม “โทรมาฟ้องพ่อทำไม พ่อบอกแล้วว่าเรื่องนี้ พ่อให้ลูกกับคุณชายของลูกจัดการ ขอแค่ติดต่อซื้อที่ให้พ่อได้ ลูกก็เอาค่านายหน้าไป ถึงแม่เขาจะงกไม่ซื้อ ก็ห้ามพ่อไม่ได้ นี่มันเงินพ่อ เป็นสินเดิม ไม่ใช่สินสมรส”
“งั้น.. ถ้าลูกจะให้คุณชายมายืมสตางค์คุณพ่อ ไปลงทุนธุรกิจก่อน คุณพ่อจะให้ไหมคะ ?”
“อ้อ ที่มาหาพ่อถึงนี่ ก็เพื่อเรื่องนี้นี่เอง..พ่อว่า .. ไม่งามหรอกลูก เราเป็นผู้หญิง อย่าเสนออะไรให้ผู้ชายจนล้ำเส้น”
“ลูกไม่ได้เสนออะไรซักหน่อย มันเป็นเรื่องธุรกิจ จะให้คุณชายทำสัญญากู้ยืมก็ได้”
วินิตหยุดยืน โบกมือห้ามไม่ให้พูดต่อ บุ้ยปากให้ลูกสาวดูคนที่นั่งกินอาหารอยู่โต๊ะด้านใน เห็นพิสิฐนั่งกินอาหารอยู่กับสโรชา สโรชานั่งหันหลังให้สองพ่อลูก
วินิตกับวินิตาลงนั่งที่โต๊ะ วินิตาแอบชำเลืองไปทางพิสิฐ ไม่เห็นสโรชาที่นั่งหันหลัง
“ใครคะ”
“พิสิฐ สุนทรเกษม นักธุรกิจใหญ่ ได้ข่าวว่ากำลังอยากได้ที่ดินผืนเดียวกับพ่อ”
“เหรอคะ” วินิตาตกใจ “แล้วเขาติดต่อซื้อหรือยังคะ”
“น่าจะยัง ..ก็เขาไม่ได้มีลูกสาวสวย ที่กำลังเป็นคนรักของหลานชายพระองค์หญิงนี่นา ลูกน่ะ ให้คุณชาย พิริยพงษ์พาเข้าวังเทวาสถิตได้ทุกเมื่อ ขณะที่นายหน้าคนอื่นๆ โดนพระองค์หญิงตะเพิดหมด”
“ลูกยังไม่มีโอกาสทูลเรื่องนี้กับพระองค์หญิงจริงๆจังๆเลยค่ะ คราวก่อนพอเอ่ยปาก ก็ไม่ทรงสนพระทัยฟัง”
“เป็นลูกพ่อต้องอย่าท้อ..พ่อเชื่อว่าลูกจะทำให้พ่อได้ที่ผืนนั้น .. ถ้าได้มาเมื่อไหร่ ..มากกว่าเงินล้าน พ่อก็ให้ลูกได้” วินิตาคิด ยิ้มให้พ่อ มั่นใจว่าต้องทำได้ ส่วนพลโทวินิตก็เรียกบริกรมาสั่งอาหาร
โต๊ะด้านใน ร้านอาหาร คลับเฮาส์ พิสิฐกินอาหารเอร็ดอร่อย สโรชานั่งกินพลาง จ้องดูจับสังเกตพ่อ “ไหนป๊าสุขภาพไม่ดี ทำไมกินอาหารแบบนี้ล่ะคะ ทั้งมัน ทั้งหวาน ทั้งเค็ม”
“โธ่.. ป๊าเพิ่งออกรอบมา เหนื่อยจะแย่ นี่หนีก๊วนมานั่งกินข้าวกะลูก เพราะคิดถึงนะ”
“ลี่ก็หนีงานที่บ้านคุณวิศรุตมาช่วยป๊า เพราะห่วงป๊านะคะ แต่ถ้าป๊ายังมีแรงเล่นกอล์ฟ แถมกินอาหารเต็มโต๊ะได้อย่างนี้.. ลี่ว่า ลี่กลับไปลั้ลลา ปลูกผัก ฝึกทำกับข้าว ร้อยมาลัยอยู่ที่โฮมสเตย์ ยังจะดีซะกว่า ไม่ปวดสมอง” พิสิฐเช็ดปาก ตั้งใจคุยกับลูกสาวอย่างเอาจริงเอาจัง “ลูกจะลั้ลลาไม่ได้ ลิลลี่ ป๊าต้องการให้ลูกมาทำงานบริหารโรงแรม พอๆกับที่ต้องการให้คุณวิศรุตมาเริ่มโปรเจคซื้อที่ดิน ลูกรู้มั้ยว่าถ้าลิลลี่มัลติเพล็กซ์ของเราเริ่มสร้าง จะมีการจ้างงานเกิดขึ้นอีกเป็นร้อยเป็นพันตำแหน่ง มีการกระจายรายได้มหาศาล”