บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 9 หน้า 5
“ฝ่ายจัดเลี้ยงที่นี่ มีงานทุกวันครับ ผมว่า ค่าห้อง ค่าอาหารงานนึงไม่ต่ำกว่าแสน” สุทิศร่าย
“สินค้าดี บริการดี ใครๆก็อยากมา ที่ต้องขายแพงเพราะต้นทุนรายจ่ายต่อเดือนก็มหาศาลอยู่ ทั้งค่าจ้างบุคลากร อาคารสถานที่ การตกแต่ง แล้วยังวัตถุดิบในครัว”
“จริงด้วย ทั้งหมู ไก่ ไข่ ผัก มาส่งทีนึงเป็นคันรถ .. เออ” สุทิศเพ่งบัตรที่ห้อยคอวิศรุต “ไหนๆก็มาเป็นผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการแล้ว ให้โรงแรมนี้สั่งผักที่สวนคุณวิศรุตดีมั้ย”
“ไม่ได้หรอกสุทิศ แบบนั้นเขาเรียกผลประโยชน์ทับซ้อน”
“ทับซ้อนอะไร๊ .. ผมเห็นเค้าก็ทำกันทั้งประเทศ ใครมีอำนาจตัดสินใจ ก็มีสิทธิ์เลือก”
“เลือกอะไรที่ได้ประโยชน์ส่วนตัวน่ะเหรอ ไม่ดีหรอก”
สโรชาโผล่มาสวยเริ่ดเชิด.. ไม่มีใครทันเห็น “ใช่ ไม่ดีหรอก.. ที่จริงการที่คุณวิศรุตทำโฮมสเตย์ แล้วได้ลูกค้าไปจากโรงแรมเราก็เรียกผลประโยชน์ทับซ้อนเหมือนกันนะ”
“ถ้าคุณสโรชาคิดอย่างนั้น ผมไม่รับลูกค้าจากโรงแรมนี้อีกก็ได้”
“ชั้นจะถือว่าคุณเป็นคนพูดเองนะ .. ด๊าย!.. เดี๋ยวชั้นจัดการสั่งฝ่ายขายให้”
“คุณสโรชา!”
“ทำไมคะ? จะบอกให้นะ คุณไม่ต้องมาเร่งศึกษางานภายในโรงแรมหรอก .. เรื่องพวกนี้มีคนทำอยู่แล้ว แต่ที่คุณต้องรีบ คือการไปหาทางซื้อที่ดินของพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีให้ได้ ชั้นจะได้เดินงานส่วนของชั้น.. โอเคนะ!!”
วิศรุตจะพูดต่อ แต่สโรชาเมื่อยหน้าที่จะเก๊ก เป่าลมออกปาก รีบหันหนีเดินจากไป วิศรุตโมโหอยู่คนเดียว เพราะสุทิศนั้นชะแวบไปตั้งแต่เห็นสโรชาโผล่มาแล้ว...
ทางเดินในโรงแรม สโรชาเดินอย่างค่อยๆคลายเก๊ก เริ่มยิ้มสดใสเหมือนคนปกติ กับพนักงานที่เดินสวนไป วิศรุตเดินตามมาด้านหลัง สโรชาเห็นในกระจก รีบเชิดปั้นปึ่ง
“คุณสโรชาครับ”
“อะไรคะ”
“ถ้าคุณเกรงว่าผมจะมีผลประโยชน์ทับซ้อน ผมจะชวนคุณเข้าวังเทวาสถิตย์ ไปเจรจากับพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีด้วยกัน”
“ชั้นเนี่ยนะ !! ต้องเข้าวังไปกับคุณ .. เพื่ออะไร ?”
“ก็ไปด้วยกันตั้งแต่แรก เผื่อว่าเมื่อไปถึงขั้นตกลงราคา คุณจะได้ทราบว่าผมไม่ได้มีนอกมีในอะไร”
“อย่ามาอ้างอะไรที่จะทำให้ตัวเองทำงานน้อยลงเลย .. ป๊าชั้นให้คุณมาทำหน้าที่นายหน้า ถึงจะตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ หรือตำแหน่งวิเศษวิโสอะไรก็ตาม งานของคุณคือนายหน้า” สโรชาเน้นๆ “เอาไว้คุณเจรจาขอซื้อได้จริงๆก่อนเถอะ พอถึงขั้นตกลงราคา ชั้นค่อยไปในฐานะผู้ซื้อตัวจริง ช่วงนี้มันก็เป็นหน้าที่คุณ”
“คุณไม่กลัวว่าผมจะมีผลประโยชน์ทับซ้อน”