บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 10 หน้า 2
นายหมากโผล่ออกจากแนวต้นไม้ มองออกไปที่ท่าน้ำที่มีรั้วไม้หนามกั้น เห็นเรือวิศรุตแล่นไปไกลแล้ว ในใจนายหมากนึกสงสัยว่าทำไมมีคนมาทำท่าอยากเข้ามาดูที่พร้อมกันสองทาง ทั้งทางถนน ทางน้ำ “ทิ้งร้างอยู่ตั้งเป็นสิบๆปี อยู่ๆ เกิดจะมีคนอยากเข้ามาพร้อมๆกัน ทั้งทางบกทางน้ำ”
วิศรุตกับสโรชาเดินมาจากท่าเรือบ้านวิศรุต สโรชาหน้าหงิก ตามหลัง
“ผมไม่ได้กลัว ผมแค่มีมารยาท”
“คุณว่าชั้นไม่มีมารยาทเหรอคุณวิศรุต?!”
“คุณพูดคำนั้นเองนะครับคุณสโรชา เราไม่ควรไปรุกล้ำในที่ที่เขาไม่ได้เปิดประตูบ้านรับเรา คุณก็ทราบว่าทางวังน่ะ ไม่ได้ประกาศขาย เราเป็นฝ่ายอยากได้เอง ถ้าอยู่ๆเราบุกเข้าไป เขาอาจจะโกรธได้ ทีนี้ละอย่าหวังว่าเขาจะคุยกับคุณ”
สโรชางึมงำ “เราขึ้นไปก็ไม่มีใครรู้หรอก”
วิศรุตหยุดกึก หันขวับไปหา สโรชาเดินชนเข้าให้ สองคนจ้องหน้า “คุณคิดว่าคนอื่นโง่หมด ปกปิดหลอกอะไรก็ได้งั้นเหรอ”
สโรชาสะดุ้ง เป็นวัวสันหลังหวะ แถมนึกได้ว่าเห็นหน้ากันใกล้เกินไป แม้แว่นดำจะบังก็ต้องรีบถอย
จอห์นนี่กับริชาร์ดเดินมา
ริชาร์ดทักทาย “กลับมาแล้วเหรอครับ”
จอห์นนี่ขัด “ถามโง่ๆ ไม่กลับมาแกจะเห็นเหรอ”
“มันเป็นคำทักทายเว้ย”
“ทักก็ทักให้มันฉลาดหน่อยสิวะ จะจบม.หกอยู่แล้วนะเว้ย”
วิศรุตตัดบท “เถียงกันอยู่นั่นแหละ อยู่กันแค่สองคนเหรอ ธารากับพลับพลึงล่ะ”
“ธาราไปตลาด” ริชาร์ดรายงาน
จอห์นนีเสริม “ส่วนพลับพลึง เออ พลับพลึงไปไหนวะ”
สโรชารีบประกาศดังๆ “ชั้นจะรีบกลับไปทำงาน .. มัวโอ้เอ้เสียเวลา .. เร็ว คุณวิศรุต” สโรชารีบเดินพรวดๆไป วิศรุตไม่ทันได้คำตอบจากสองลิงก็ต้องรีบตามไป
“เออ สงสัยพลับพลึงไปตลาดมั้งเนอะ”
“ไม่รู้ แกเห็นเหรอ” สองคนเกาหัวเถียงกันแล้วเดินมาตรวจเรือตามที่นายสั่ง วิศรุต สโรชาไปไกลแล้ว
ที่จอดหน้าบ้านวิศรุต สโรชาเดินนำวิศรุต พยายามเร่ง ไม่อยากให้วิศรุตมัวตามหาพลับพลึง “เร็ว ชั้นรีบ มีงานต้องทำอีกเยอะแยะ”
ประพันธ์เดินสวนมา สโรชากำลังถอดแว่นดำออกเป่าฝุ่นที่เลนส์ พอเงยขึ้นเห็นประพันธ์ก็รีบสวม
“ประพันธ์ วันนี้กลับเร็ว”