บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 10 หน้า 4
ครัวในวัง ราตรีกำลังยกเครื่องว่างจะออก อัศดงเก็บโต๊ะ สองพี่น้องเดินเข้ามา ม.ร.ว.พิริยพงษ์โบกมือไล่ราตรีออกไป “ออกไปไวๆเลย เกะกะ” ม.ร.ว.พิริยพงษ์มองอัศดงแล้วสั่ง “เก็บของแล้วไปไกลๆ”
“พี่ชายนี่ก็ .. เขาทำงานกันอยู่”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์ไม่สนใจ หยิบของว่างเข้าปาก หิว “เกิดอะไรขึ้นมาท่านย่าถึงถามหาหลานพลัดถิ่น ท่านอาหญิงก็สิ้นที่เมืองนอกโน่น ป่านนี้ลูกเขาก็คงทำมาหากินเป็นฝรั่งไปแล้ว ใครเขาจะกลับมา ไปไล่แม่เขาน่ะ”
“พี่ชายก็ไปฟังจากใครที่ไหน ว่าท่านย่าไล่”
“ท่านปู่ไล่ก็เหมือนกันแหละ จำไม่ได้เหรอ ตอนเด็กๆท่านปู่ดุอย่างกับยักษ์ เฆี่ยนบ่าวทีหลังแทบขาด”
“หญิงอยากจะให้ท่านปู่ทรงมีพระชนม์อยู่ จะได้เฆี่ยนพี่ชายบ้าง”
“เอ๊ะ น้องหญิง . นี่ยังโกรธเรื่องที่พี่เข้าไปในห้องน้องอยู่ละสิ .. น่า พี่ไม่ได้เอาอะไรไปซะหน่อย แต่อย่าไปฟ้องท่านย่าเชียวนะ”
“ไม่ทูลฟ้องหรอกค่ะ แค่นี้ท่านย่าก็มีเรื่องดุพี่ชายได้มากพอแล้ว ทั้งใช้เงินเปลือง ทั้งไม่ค่อยกลับวัง .. คอยดูเถอะ ถ้าหลานชายอีกคนของท่านย่ามีตัวตนขึ้นมา..พี่ชายจะเป็นหมาหัวเน่า ความประพฤติไม่เข้าพระเนตรเลย” ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินหนีออกไป
“ไม่มีทาง ใครมันจะมาเบียดเบียนมรดกของเราไม่ได้เด็ดขาด” ม.ร.ว. พิริยพงษ์กระแทกหักช้อนตักขนมหักคามือ แสดงนิสัยไม่ยอมใคร และขี้อิจฉาเต็มที่
สโรชาเดินรีบๆหนีห่างวิศรุตที่เดินตาม มาถึงหน้าห้องทำงาน “ไม่ต้องเดินตามมาส่งหรอก ชั้นกลับห้องทำงานชั้นถูก .. จ้องอะไร”
นารีเดินมาจากอีกทาง “พอดีเลยค่ะ มีเอกสารให้คุณสโรชาเซ็น”
“เอาเข้ามาเลยค่ะ” สโรชาเดินเข้าไป
วิศรุตขอรับแฟ้มเสนอเซ็นจากนารี นารีส่งให้ วิศรุตตามสโรชาเข้าห้องไป
สโรชานั่งที่โต๊ะทำงาน เปิดแฟ้มเสนอเซ็น เงยมองวิศรุตอย่างข้องใจ “หน้าที่คุณเหรอ? การเอาแฟ้มมาให้ชั้นเซ็นเนี่ย”
“หน้าที่พลเมืองดีครับ” สโรชาเลิกคิ้วมอง วิศรุตจะมาไม้ไหน “ปากกาครับ”
สโรชาเอื้อมมือจะรับ เห็นว่าเป็นด้ามที่ทำหาย แล้ววิศรุตเพิ่งซักไซ้ถามเมื่อตอนก่อนออกไปข้างนอก สโรชาใจดีสู้เสือ ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ขอบใจ” วิศรุตดึงปากกากลับ สโรชาจึ๊จ๊ะ โกรธ
“คุณแน่ใจนะ ว่าไม่ได้ส่งใครไปสอดแนมที่โฮมสเตย์ผม”
“บ้าเหรอ มันเรื่องอะไรชั้นจะต้องไปสอดแนมโฮมสเตย์เล็กๆ ไม่มีประโยชน์”
ที่ประตู น้ำมนต์เดินมา มองเห็นสองคนคุยกัน