บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 10 หน้า 3
“ครับ จะมาเอาเอกสารไปให้ลูกค้า เดือนนี้ขายอะไรก็ขายดี” ประพันธ์ทำท่าอยากรู้จัก
“นี่คุณสโรชา ลูกสาวเจ้าของโรงแรมที่ผมทำงาน”
ประพันธ์นึกได้ จ้องจนสโรชาถอย “อ๋อ สโรชา สุนทรเกษม ใช่ไหมครับ”
“ทำไมถึงรู้จักชื่อชั้น เราเคยเจอกันเหรอคะ”
“รู้จักสิครับ ชื่อคุณออกจะดัง ผู้จัดการฝ่ายการตลาดอย่างผม ต้องหูตากว้างครับ นี่มาเยือนถึงโฮมสเตย์คุณวิศรุตเหรอครับ ช่างไม่ถือตัว .. เอ้อ ได้เห็นเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ต่างๆที่นี่ไหมครับ ผมเป็นตัวแทนขายเองแหละครับ แต่ละชิ้นแสดง รสนิยมมีระดับ โอกาสหน้า ผมขออนุญาตไปเสนอผงซักฟอกที่เหมาะกับโรงแรม”
“คุณสโรชาจะรีบกลับแล้วประพันธ์”
“ไว้แล้วค่อยคุยกันนะคะ คุณประพันธ์” สโรชาเสียงเขียวใส่วิศรุต “เร็วสิ ชั้นรีบ”
วิศรุตส่ายหน้าเจอการปฏิบัติแบบสองมาตรฐาน เปิดประตูขึ้นรถให้แล้วพาขับออกไป ประพันธ์ยืนมองจนรถแล่นไป รู้สึกชอบสโรชา
วังเทวาสถิตย์ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมเดินมากับพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี
“แทนที่ท่านย่าจะได้อยู่กับหลานที่แท้จริง กลับต้องมาทรงรับอุปการะเด็กกำพร้าอย่างหญิงกับพี่ชาย”
“พูดอะไรอย่างนั้น มันเป็นโชคชะตาต่างหาก ที่เราจะได้มาเกื้อกูลกัน”
“ท่านย่าเป็นฝ่ายประทานพระเมตตาเกื้อกูลเราสองคนมากกว่านะเพคะ เป็นภาระ”
ม.ร.ว. พิริยพันธ์โผล่มาอีกด้านหนึ่ง เห็นสองคนยืนคุยกันก็อยากได้ยินด้วย พยายามฟัง
“ถ้าย่าคิดว่าเป็นภาระ ย่าก็คงไม่รับเจ้าสองคนไว้.. ส่วนเรื่องของหญิงกิรติน่ะ” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงหยุด เสด็จประทับยืนถอนพระทัยยาว ทรงนิ่งจนม.ร.วหญิงประสงค์สมรู้สึกอึดอัด เกรงพระทัย ม.ร.ว.พิริยพันธ์พยายามรอฟัง
“ท่านย่าคงไม่สบายพระทัยที่หญิงมาชวนคุยเรื่องเก่าๆ”
“ไม่หรอก ย่าแค่คิดถึงหญิงกิรติมากขึ้นในช่วงนี้” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงแย้มสรวลยิ้ม “ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ..คิดในแง่ดี ย่าอาจจะหลอกตัวเองได้นะ ว่าน่าจะได้พบได้เจอหลาน ก่อนที่จะตาย”
“ท่านย่า !!”
“ไปทำอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวย่าจะลงสวนซะหน่อย จะไปดูกล้วยไม้พอเพลินๆ” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงเสด็จดำเนินไป
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมมองตามแล้วหันกลับมา เจอม.ร.ว. พิริยพงษ์ออกมาจากที่กำบัง “พี่ชาย .. มาแอบอะไรอยู่ตรงนี้ เป็นโจรเหรอ”
ม.ร.ว.พิริยพงษ์เดินไปมองท่านย่าที่ลับตาไปแล้ว หันมาหาน้องสาว “ท่านย่าเป็นอะไร ได้ยินว่าจะเจอหลาน หลานที่ไหน”