บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 6
ในวังเทวาสถิตย์ วิศรุตนั่งกับพื้น กราบพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีอย่างสุภาพนอบน้อม พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีมองอย่างพินิจพิเคราะห์ ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมนั่งเกร็ง กลัวว่าจะโดนกริ้ว
“นั่งข้างบนเถอะ เป็นครูรึ ยังหนุ่ม อายุอานามคงไม่มากกว่าลูกศิษย์เท่าไหร่”
“กระหม่อมอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ไม่ใช่ครูจริงๆ เป็นเพียงอาจารย์พิเศษบางเวลากระหม่อม”
“พูดจาถูกต้องธรรมเนียมซะด้วย ใครสอนเธอ ?”
ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมยิ้ม วิศรุตสบตา “คุณหญิงประสงค์สมบอกคำราชาศัพท์ ก่อนที่จะเดินเข้ามากระหม่อม”
“งั้นรึ ?!” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีรู้สึกดี “คุณว่าเป็นอาจารย์บางเวลา..แล้วอีกบางเวลาล่ะ ทำอะไร”
“กระหม่อมมีบ้านเก่าหลังเล็กๆหลังหนึ่ง เปิดเป็นโฮมเสตย์ให้นักท่องเที่ยวพัก ตอนนี้ลองทำสวนผักเล็กๆ ส่วนเวลาว่างจึงออกไปสอนภาษาอังกฤษกระหม่อม”
“คุณวิศรุตอยู่ต่างประเทศนานเพคะ เลยใช้ภาษาอังกฤษได้เหมือนเจ้าของภาษา”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีชะงักตั้งแต่ได้ยินชื่อ “ไหน? ชื่ออะไรนะ?!”
“วิศรุตกระหม่อม .. วิศรุต มรุพงษ์”
“วิศรุต มรุพงษ์” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีอึ้งกับชื่อที่ได้ยิน
ทีบ้านวิศรุต สโรชาตาโต มองตกใจ! เมื่อธาราหอบถุงและกล่องแป้งน้ำตาลสีกลิ่นวัตถุดิบทำขนมเข้ามา
“ทำไมต้องทำหน้าทำตาตื่นเต้นขนาดนั้น กะอีแค่อุปกรณ์ทำขนมเค้ก”
“ทำไมเยอะจัง”
“เยอะสิยะ ชั้นเก็บเงินตั้งนาน กว่าจะซื้อของพวกนี้ได้!.. เข้ามาค่ะ น้อง”
พนักงานส่งของขนเตาอบเข้ามา ธาราชี้ให้วาง ตอนนี้บนโต๊ะมีอุปกรณ์และวัตถุดิบครบ คนส่งของออกไป
“ธาราทำเค้กเป็นเหรอ?”
“โอ๊ย ชั้นเป็นลูกมือร้านเบเกอรี่มาก่อนย่ะ ทำมาสารพัดเค้กแล้ว เค้กเนย เค้กนม”
“จริงเหรอ? ทำไปกินไปทุกวันเลยใช่มั้ย?” สโรชามองพุงธารา “มิน่า.. หุ่น..”
“เพื่อนเล่นเหรอ ? ประเดี๋ยวจะโดน ..” ธาราเงื้อจะทุบ สโรชาหลบ “แกะของออกมา ชั้นจะทำเค้กให้คุณวิศรุตชิม อีกหน่อยแขกเยอะๆ จะได้มีเสิร์ฟ ไม่ต้องไปซื้อเค้า”
ที่วังเทวาสถิต พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีลุกยืน มองไปที่รูปขนาดใหญ่ของพระองค์เจ้ามรุพงษ์ประพัฒน์ที่ผนัง ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมมองตาม “มรุพงษ์ ..จริงสิ หญิงเพิ่งคิดออก ว่าทำไมจึงคุ้นนามสกุลนี้นัก”
“ทำไมหรือครับ ?”
“พระองค์เจ้ามรุพงษ์ประพัฒน์ เป็นเจ้าของวังนี้ ท่านสิ้นไปนานแล้ว ไม่มีทายาทสืบสายสกุล ซึ่งถ้าชั้นมีลูกชาย เราคงมีคนนามสกุลมรุพงษ์ หรืออะไรทำนองนี้”
“หญิงเป็นหลานย่า แต่ไม่ใช่หลานแท้ๆค่ะ ท่านย่ามีแต่พระธิดา .. ซึ่งก็..”
“เรื่องในครอบครัว..” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีปรามนุ่มๆ “ช่างเถอะ” พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงตัดบท ใจเศร้า แต่ก็ยังเหลือบมองวิศรุตอย่างพินิจพิเคราะห์และเมตตาลึกๆ