บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 6 หน้า 2
วิศรุตยิ้มสุภาพ หลบตา เหลือบมองนิ้วที่มีรอยแหวนเพิ่งถอดออก
ระเบียงห้องอาหารวังเทวาสถิตย์ ราตรีวางเสิร์ฟขนมจ่ามงกุฏ ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมเลื่อนส่งให้วิศรุต พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงอารมณ์ดี มองวิศรุตอย่างพอใจในหน้าตาท่าทาง ต่างจากที่มองวินิตาก่อนหน้านี้
“ขนมจ่ามงกุฏ ทำในครัวที่วังนี้แหละ ลองชิมสิคุณวิศรุต” วิศรุตกัดชิม 1 ลูก ม.ร.ว. หญิงประสงค์สมมองสบตาให้ทิวารินน้ำชา “อร่อยไหม”
“อร่อยมากกระหม่อม ขนมไทยนี่รสนุ่มนวล หอม”
“จะละลาบละล้วงเกินไปไหม ถ้าจะถามว่า ใครเป็นต้นสกุลของคุณ ทำไมจึงใช้นามสกุลมรุพงษ์”
“กระหม่อมตั้งนามสกุลนี้เอง..เห็นว่า ฟังเพราะดี ความหมายก็ดี แปลว่าสืบเชื้อสายมาจากเทวดา ถูกไหมกระหม่อม ?”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีพยักพระพักตร์ ตั้งใจฟัง นึกเอ็นดูท่าทางนุ่มนวลของชายหนุ่ม “มีครอบครัวหรือยัง ?”
“ยังกระหม่อม .. กระหม่อมตัวคนเดียว”
“ตัวคนเดียว แต่ทำงานหลายอย่าง ทั้งโฮมสเตย์ ทั้งสอนภาษา แล้วยังจะทำเกษตร คงจะรวยในไม่ช้านะ”
“กระหม่อมไม่คิดอยากรวย อยากมีความสุขมากกว่ากระหม่อม”
“แล้วตอนนี้คุณมีความสุขหรือยัง”
“มีแล้วกระหม่อม แต่ก็ยังอยากมีมากกว่านี้” วิศรุตเว้นระยะสักครู่ จึงถาม “พระองค์หญิงล่ะกระหม่อม ทรงมีวังใหญ่โต มีพระนัดดาน่ารัก ขอประทานพระอนุญาตถามว่า ..ทรงมีความสุขดีหรือเปล่ากระหม่อม”
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงนิ่งไปครู่หนึ่ง “ฉันขอยืมคำตอบของคุณได้ไหม คุณวิศรุต”
วิศรุตหัวเราะ พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทรงยิ้มชอบใจ ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมมองท่านย่ากับวิศรุตสลับกัน รู้สึกมีความสุขจัง
ครัวบ้านวิศรุต สโรชาดูธาราใช้มือบิคัพเค้กแบะออก ดูเนื้อในอย่างลุ้นๆ
“โห.. สุดยอดเลยธารา เนื้อดีอย่างกับนิวยอร์ค คัพเค้ก .. “ ธาราหันมามอง “อุ๊บ”
“ดัดจริตมานิวหย่งนิวหยอก .. ไปจำขี้ปากใครมา เนี่ย ธาราคัพเค้กย่ะ”
“จ้ะ จ้ะ ธาราคัพเค้ก งั้นทำหน้าเค้กให้สวยๆมั้ย ให้มันครีมมี่ .. ครีมเยอะๆ”
“แน่นอน..นั่นแหละสุดปรารถนาเลย ..หล่อนช่วยชั้นตีครีมนะ” สโรชากระตือรือล้น
วิศรุตไหว้ลาพระองค์หญิงวิสุทธิโสภีอย่างนอบน้อมสุด พระองค์หญิงวิสุทธิโสภีทอกพระเนตรมองอย่างเมตตา “หวังว่าคุณจะไม่เบื่อการคุยกับคนแก่”
“ไม่เบื่อเลยกระหม่อม ขอประทานอภัยหากมีคำพูดไหนผิดพลาดให้ทรงขุ่นเคืองพระทัย กระหม่อมไม่คุ้นธรรมเนียมวัง เพราะเป็นเพียงคนธรรมดา”
“ก็คุยกันแบบคนธรรมดานี่แหละดีแล้ว .. แล้วมาใหม่นะ”
“กระหม่อม .. ขอบพระทัย ที่ทรง..เมตตา” วิศรุตไหว้อีกครั้ง แล้วเดินออก
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมกระซิบ “คุณเป็นแขกคนแรก ที่ท่านย่าพูดประโยคนี้ด้วย .. "..แล้วมาใหม่นะ !"”
“เหรอครับ”
ม.ร.ว.หญิงประสงค์สมพยักหน้า สองคนพากันเดินออกประตู
พระองค์หญิงวิสุทธิโสภียืนมองห่างๆอยู่ในโถงข้างหลัง สายตาเอ็นดูชายหนุ่มที่มาใหม่วันนี้