บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 6 หน้า 5
“งั้นผมก็มีเหตุที่จะพาวินิตาเข้าวังบ่อยๆ สิครับ .. คุณหญิงคงอนุญาตนะครับ”
ม.ร.ว. พิริยพงษ์หันไปหาคุณหญิงจริยา เหมือนจะหาแรงสนับสนุน คุณหญิงจริยารีบยิ้มรับแทบไม่ทัน “แล้วแต่คุณชายสิคะ”
“ถ้าลูกทำให้พระองค์หญิงทรงยอมขายที่ดินผืนนั้นให้พ่อ พ่อจะขอบใจมาก”
วินิตายิ้มรับ สบตาม.ร.ว พิริยพงษ์ วินิตารู้สึกมีกำลังใจที่จะหาทางชนะใจพระองค์หญิงวิสุทธิโสภี
หน้าบ้านพลโทวินิต ม.ร.ว.พงษ์ไหว้ลาพลโทวินิตและคุณหญิงจริยา ในมือคุณหญิงจริยาถือถุงของกำนัล
“จะมาเมื่อไหร่ก็เชิญนะคะคุณชาย ไป ลูก วินิตา ไปส่งคุณชายที่รถสิจ๊ะ”
วินิตาเดินตาม ม.ร.ว.พิริยพงษ์ออกไปที่ลานจอดรถ
แก้วกิริยาพึมพำ “ของกำนัลนี่มันเป็นอะไรน้อ ทำให้คุณหญิงจริยายิ้มออกเลยเชียว”
คุณหญิงจริยาหดมือที่ถือถุงหลบสายตาพลโทวินิต พร้อมกับจ้องดุลูกสาวคนเล็ก แก้วกิริยาหน้าทะเล้น คอย่นหลบเข้าบ้านไป เมื่อเหลือกันสองคน คุณหญิงจริยาก็หันมาหาสามี “ทำไมคุณต้องไปอยากได้ที่ดินของพระองค์หญิง จะเอาไปทำอะไร”
“คุณไม่ต้องรู้หรอก”
“แต่ชั้นรู้ ชั้นไม่ยอมให้คุณเสียเงิน เพียงเพราะอยากจะเอาใจอดีตว่าที่แม่ยายคุณหรอก จำไม่ได้เหรอ ว่าเขาไล่เราอย่างกับหมูกับหมา ไม่ให้เฉียดใกล้วังเขาอีก”
“ผมไม่ได้อยากจะเข้าวัง ผมแค่อยากจะซื้อที่ดินอีกผืนหนึ่งของพระองค์หญิง”
“แต่ชั้นจะเก็บเงินของเราไว้ให้ลูก”
“ลูกทุกคนก็มีเงินส่วนที่เขาควรได้รับแล้ว แต่ส่วนนี้ ผมขอ!” คุณหญิงทำท่าจะต่อความ ท่านนายพลยกมือปราม “ผมขอสิทธิ์ให้กับคนที่ไม่เคยได้รับ”
พลโทวินิตพูดจบก็เดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้คุณหญิงจริยาค้อนลมค้อนแล้งอยู่ใต้แสงไฟหน้าตึก “คนที่ไม่เคยได้รับ .. ฮึ! มันไม่ควรได้รับหรอก เพราะมันสาบสูญไปแล้ว !!”
ริมน้ำบ้านวิศรุต แสงจันทร์เสี้ยว ไม่สว่างนัก วิศรุตยืนมอง สโรชาเดินเจี๋ยมเจี้ยมออกมา ประคองแก้วน้ำขิงมาส่งให้วิศรุต “พลับพลึงต้มเองค่ะ ธาราให้เอามาให้คุณวิศรุต”
“ต้องให้ธาราบอก เธอถึงจะเอามาให้ชั้นงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ คือ คนอื่นลองดื่มกันแล้ว บอกว่าใช้ได้ ถึงได้กล้าเอามาให้คุณวิศรุต”
“ประพันธ์เขาชอบไหม”
“.. แน่ะ .. คุณวิศรุตคิดอะไรน่ะ”
“ก็แค่อยากรู้ ว่าประพันธ์เขาชอบไหม”
“คุณประพันธ์ไม่ดื่มค่ะ เขาบอกว่าเผ็ด แต่สุทิศกับธาราบอกว่าอร่อย พลับพลึงก็เลยจะหาคนตัดสินให้เด็ดขาด” วิศรุตจิบน้ำขิง พยักหน้า “ไชโย อร่อยกำลังดีใช่ม้า.. ว่าแล้ว จะเผ็ดอะไรกัน ทีน้ำพริกยังกินกันได้ แค่น้ำขิง ทำไมจะกินไม่ได้”
“ที่พยักหน้าน่ะ คือมันเผ็ด แต่ถ้ากินพร้อมเค้กเมื่อเย็นน่ะ คงตัดกันพอดี เพราะครีมหน้าเค้กน่ะ” วิศรุตเน้น “มัน เลี่ยน”
สโรชาขำ หัวเราะคิก “ทำไมไม่บอกธาราล่ะคะ ว่าเลี่ยน”
“ก็ชั้นจะบอกเธอไง .. พลับพลึง” วิศรุตมองสโรชาแล้วเมินไปอีกทาง