บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 6 หน้า 3
ธาราคลี่กรวยกระดาษไขให้สโรชาตักครีมสีสวยที่ตีเนียนแล้วใส่ลงไป สโรชาหันไปตักครีมใส่กรวยของตัวเองบ้าง คนละสี สองคนสนุกกับการบีบครีมแต่งหน้าคัพเค้ก ธาราหยิบตุ๊กตาน้ำตาลสีต่างๆ วางแต่ง โรยประดับเม็ดน้ำตาล
ประพันธ์โผล่เข้ามาพร้อมเสียงบ่น “โอ๊ย อะไรก็ไม่รู้เมืองไทย ฝนฟ้าตกๆหยุดๆสลับกันตลอดทาง ตกลงนี่มันฤดูอะไร”
“ชั้นว่าแกนั่นแหละ สาเหตุของอาเพศ กลับบ้านแต่วันนะเดี๋ยวนี้” ธาราเหน็บ
“ก็มันมีอะไรดีๆอยู่ที่บ้านนี่นา” ประพันธ์เอื้อมมือจะฉวยเค้กไปกิน ธาราตีมือ “โธ่ ขอกินมั่งก็ไม่ได้”
“กินได้ แต่ให้ชั้นทำเสร็จก่อน”
“อ๋อ ต้องถ่ายรูปอัพอินสตาแกรมก่อน”
“ตากงตาแกมอะไรของแก ชั้นไม่เห่ออะไรแบบนั้นหรอกย่ะ”
“แล้วนึกยังไง ลุกขึ้นมาทำเค้ก ปกติเห็นทำแต่ข้าวต้มมัด ขนมตาล ขนมครกอวดฝรั่ง จะทำเค้กอวดฝรั่งเนี่ย.. มันจะกินได้เร้อ..”
“โห คุณประพันธ์คะ ฝีมือระดับธาราเนี่ย จับทำอะไรก็อร่อย อีกหน่อยเปิดร้านได้เลยนะ ขายขนม ขายอาหารว่าง น้ำผักสมุนไพร ชั้นออกทุนให้ก็ได้..” อุ๊บ สโรชาพลั้งปาก ลืมฐานะตัวเองขณะนี้
“โอ๊ะ โห .. รวยนะหล่อน ได้เงินเดือนรึยังล่ะ” สโรชาส่ายหน้า ธาราค้อน แล้วก็เริ่มเล่าความในใจ “แต่นั่นน่ะ มันก็เป็นความฝันของชั้นนะ มีร้านอาหารเล็กๆ เป็นของตัวเอง”
หน้าร้านขนมหวาน ธาราในชุดโก้ หยิบจัดคัพเค้กหน้าตาดี ใส่ถาด จัดน้ำหวานแก้วทรงสูงวางใส่ถาด ส่งให้สโรชา สโรชาในชุดเหมด คาดผ้ากันเปื้อนลูกไม้ขาว ยกถามดขนมไปเสิร์ฟลูกค้า ธารายืนปลื้ม เดินทักทายลูกค้าโต๊ะนั้น โต๊ะนี้ ลูกค้าเข้ามาอีก
“มีของกินเก๋ๆ ร้านสวยๆ ทาสีขาว มีหน้าต่างกระจก มีสวนหย่อม มีชิงช้าพันเถาวัลย์ แต่งร้านด้วยดอกไม้หอม บริการด้วยของอร่อยคุณภาพดี ชื่อร้านชัดๆว่า.. คุณธารา”
ธารากำลังพริ้ม “ขายดิบขายดี ใครกินขนมของคุณธาราแล้ว ก็ต้องกลับมากินอีก”
“ใช่ ต้องกินอีก อร่อยดี กินสิประพันธ์ เฮ้ย ใช้ได้นะ” สุทิศโผล่มาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ในปากเต็มไปด้วยเค้กของธารา และกำลังหยิบอีกหนึ่งอัน ธารารู้สึกตัว เห็นลิงทโมนสุทิศกำลังคว้าเค้กกินเอากินเอา ก็เอื้อมมือตี ประพันธ์อยู่อีกทางหยิบกินมั่ง
“ไอ้ลิงสุทิศ ใครอนุญาตให้แกกิน”
“ก็มันหิวนี่”
“หิวก็ยังกินไม่ได้ เอาคืนมา”
เกิดโกลาหล สองหนุ่มคว้าเค้กอยู่คนละทาง ประพันธ์ได้อันหนึ่งก็จะกินบ้าง ธาราโมโหผลักจนหน้าเค้กแปะหน้าทั้งสองคน สโรชาขำ ไม่รู้จะเข้าไปช่วยยังไง
ประพันธ์ครวญ “โห เลอะเลย”
“สมน้ำหน้า” ธาราสะใจ
“งกว่ะ กลับมาค่ำมืดหิวๆ .. หยิบของกินแค่เนี้ยะ ต้องดุด้วย.. ไม่มีน้ำใจ” สุทัศบ่น