บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 11 หน้า 8
พิมคิดๆ แล้วตัดสินใจถาม “พิมถามตรงๆ นะคะ.. ถ้าสมมุติคนที่เดือดร้อนไม่ใช่เริง แต่เป็นพี่หมี่แล้วพิมให้เค้ามาอยู่ที่บ้าน พี่ฤกษ์จะเป็นแบบนี้มั้ยคะ ?”
“ไม่ เพราะพี่หมี่ ไม่ใช่เริง”
“แล้วถ้าเริง..เค้าไม่ได้เป็น “แฟนเก่า” พี่ฤกษ์ .. พี่ฤกษ์จะเป็นแบบนี้มั้ยคะ”
ฤกษ์ชะงัก หันมามองหน้าพิม ทั้งจุก ทั้งไม่เข้าใจ
“พิมถามแบบนี้ทำไม ผมบอกแล้วไง ว่าผมกับเค้า มันจบไปแล้ว”
“ถ้าจบไปแล้ว ก็ไม่เห็นต้องโกรธ หรือ เกลียด แบบนี้ก็ได้นี่คะ” อีกรอบ ฤกษ์สะอึก พูดไม่ออก
“มองเริงให้เค้าเป็นแค่ “เพื่อน” ของพิม เพื่อนที่เดือดร้อน และขอมาอาศัยอยู่ด้วยแค่ไม่นาน ไม่ใช่ “แฟนเก่า” ที่เคยทำร้ายจิตใจ..เปลี่ยนมุมมองแค่นี้ .. พี่ฤกษ์ทำได้มั้ยคะ” ฤกษ์อึ้ง..พูดไม่ออก
พิมรอสักพัก ก็พูดขึ้น..ตัดบท “เย็นนี้พิมขอกินข้าวที่บ้านพ่อแม่นะคะ”
พิมพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วก็ไปเลย ฤกษ์พยายามรั้ง “พิม...พิม..” พิมไม่หยุดเดินไปเลย
ฤกษ์ถอนหายใจ “งานเข้า” ฤกษ์เห็นมือถือพิมลืมไว้ในรถ ฤกษ์หยิบมาคิดแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ไม่คืน
พิมเดินมาที่บ้าน..ในใจสับสน และ วุ่นวายใจบอกไม่ถูก
“เป็นผัวเมียกัน อย่าขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูดตอกย้ำ โดยเฉพาะเรื่องที่ทำร้ายจิตใจของอีกฝ่าย” มาลีย้ำ
“จำไว้ !!” มาลี พิม มาลัยวรรณ และ พจน์นั่งคุยกันอยู่ที่สวนเล็กๆ หลังบ้าน
“ขอโทษค่ะ ก็..มันอดไม่ได้จริงๆ”
“แต่..วรรณว่าพี่พิมพูดบ้างก็ดีนะคะ พี่ฤกษ์จะได้ระวังตัว ถ้าพี่พิมไม่พูด ไม่ย้ำ เดี๋ยวจะเผลอกลับไปทำแบบเดิมๆ พี่พิมพูดไปเลยค่ะ พี่ฤกษ์จะได้ระวังตัว”
มาลีตีมาลัยวรรณ “นี่แน่ะแม่วรรณ ไปยุพี่ได้ยังไง แล้วแม่สอนพี่เค้าอยู่ มาพูดแทรกผู้ใหญ่แบบนี้ไม่มีมารยาท”
มาลัยวรรณจ๋อยๆ “นี่แหละน้า ลูกคนเล็ก! คุณน่ะ ตามใจจนเคยตัว”
พจน์สะดุ้ง “อ้าว โยนมาให้ผมจนได้” พจน์เดินมาสมทบ
“พิม..แม่เค้าพูดถูกแล้ว อย่าไปฟังน้องเรามาก แฟนสักคนยังไม่เคยมี” มาลัยวรรณผงะ “อ้าววววว..พ่อแรงอ่ะ”
“ฤกษ์จะพูดแบบนั้นกับใจเริงก็ไม่ต้องไปคัดค้านจนต้องทะเลาะกัน แต่ต้องมาแก้ปัญหาให้ถูกจุด ต้นเหตุคือ “เพื่อนของเรา” ก็ต้องไปแก้ที่ตรงนั้น” มาลีพยักหน้าหงึกๆ “ไม่ใช่มาหาเหตุผลให้ฤกษ์ต้องทำสิ่งที่เค้าไม่อยากทำ”
“ใช่...คนที่จะต้องละอายใจ คือ ใจเริง ไม่ใช่ฤกษ์ เพราะฉะนั้นพิมไม่ต้องไปพูดทำให้ฤกษ์เค้ารู้สึกผิด เพราะเค้าไม่ผิด” พิมหน้าเสีย..รู้สึกผิดอย่างหนัก มาลัยวรรณเริ่มเข้าใจ เห็นด้วย มาลัยวรรณรีบขยับมาเข้าข้างแม่
“อันนี้วรรณเห็นด้วย ! พี่เริงโดนพูดตรงๆ ตีแสกหน้าแบบนั้นบ้างก็ดี .. เผื่อจะคิดได้ รีบๆ เก็บของออกไปซะ! พี่เริงไป ปัญหาจบ แฮปปี้เอนดิ้ง !!!” ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมกัน พิมคิดหนัก..ทั้งห่วงเพื่อน ทั้งรู้สึกผิดกับฤกษ์