บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 21 หน้า 4
พิมดิ้นสุดแรง ทั้งมือ ทั้งขา สะบัด เตะ ถีบ กวาดเอาของที่วางอยู่แถวนั้นหล่นกระจัดกระจาย สถานการณ์วุ่นวาย กุญแจรถพิมร่วงตกลงที่พื้น พิมดิ้นไปพร้อมกับมองหน้าใจเริงที่นั่งอยู่บนเตียง ใจเริงทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด พิมเห็นแล้วอารมณ์ยิ่งขึ้น “พิมออกไปคุยกันก่อน!”
“กรี๊ดดด ไม่ไป ปล่อย!!!” พิมถีบสะบัดและกัดมือฤกษ์อย่างแรง ฤกษ์ร้อง “โอ้ยยยยย” ฤกษ์ปล่อยมือจากพิม
พิมสะบัดตัวออกและคว้าตุ๊กตาที่วางอยู่แถวนั้นปาใส่ใจเริง ใจเริงหลบได้อย่างหวุดหวิด ตุ๊กตาตกแตกกระจาย เพล้ง!! ใจเริงหันขวับมามองหน้าพิมแววตาร้าย ความรู้สึกผิดหายไปปลิดทิ้ง พิมสู้ตาและกรีดร้องออกมาอย่างชิงชัง “เพื่อนก็ชั่ว ผัวก็เลว !!!!” พิมกรีดร้องอีกครั้งอย่างสุดเสียง “กรี๊ดดดดดดด !!!! ฮืออออออออ !!!”
พิมกรีดร้องและร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรง เหมือนจะขาดใจ วิ่งออกจากบ้านไป ฤกษ์ตั้งสติได้รีบวิ่งตามออกไป “พิม!!”
พิมวิ่งพรวดออกมาจากบ้านพายุพัดแรง...ฝนปริ่มจะตกเต็มที เสียงฤกษ์ดังมาจากข้างหลัง ห่างๆ
“พิม ฟังพี่ก่อน !! พิม !!”
พิมวิ่งออกมา วิ่งไปจนสะดุดล้มจนรองเท้าหลุด พิมไม่สนใจลุกขึ้นวิ่งต่อไปด้วยเท้าเปล่า ไม่อยากจะคุยกับฤกษ์
พิมวิ่งแบบไม่คิดชีวิตมาที่รถ น้ำตาไหลพรากๆๆ ล้วงหากุญแจรถไม่เจอ พิมมองซ้ายมองขวาเห็นฤกษ์กำลังวิ่งตามมา พิมตัดสินใจวิ่งออกไปเลย ฤกษ์วิ่งพรวดออกมา รีบวิ่งไปที่รถ “พิม !! พิม !!!”
ฤกษ์คิดว่าพิมอยู่ในรถ ตบๆหน้าต่าง ส่องเข้าไปในรถ จนแน่ใจว่าไม่มี ฤกษ์รีบหันออกมามองหาที่ถนน “พิม!!!!”
ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างแรง ซู่ !!!!!!!! พิมวิ่งสติแตกออกมาที่ถนน น้ำตาไหลหนักมากแล้วฝนก็กระหน่ำตกลงมา พิมไม่สนใจสายฝนที่โหมกระหน่ำ ยังคงวิ่งร้องไห้ต่อไปสมองในตอนนี้ไม่คิดอะไรทั้งนั้น นอกจากเสียใจ...และเสียใจ ฤกษ์ยืนเคว้งคว้างอยู่ที่หน้าบ้าน ... ฝนตกใส่อย่างไม่ปราณี ฤกษ์รีบวิ่งหาพิมแถวๆนั้น “พิม !! พิม !!!”
ฤกษ์เห็นว่าไม่เจอพิมแน่ๆ ฤกษ์รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
ฤกษ์รีบวิ่งเข้ามาหากุญแจรถ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ฤกษ์ตะโกนระหว่างวิ่งขึ้นไป “เริงกุญแจรถพี่อยู่ไหน!”
ใจเริงใส่เสื้อคลุมยืนอยู่ในห้อง เหลือบไปเห็นกุญแจรถฤกษ์ รีบพุ่งตัวมาคว้ากุญแจรถแล้วเอาไปซ่อน ฟึ่บ !!
ฤกษ์พุ่งเข้ามาพอดี ใจเริงทำหน้าซื่อ “ไม่เห็นเลยค่ะ” ฤกษ์หงุดหงิด พยายามหาด้วยความโกรธ
“พี่ฤกษ์คะ...พิมเป็นไงบ้าง? พิม...เค้าจะเสียใจหรือเปล่าคะ?” ฤกษ์ดุ “อย่าเพิ่งถาม พี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!”
ฤกษ์เหลือบไปเห็นกุญแจรถพิม ใจเริงเหลือบไปเห็นพอดี จะพุ่งไปหยิบ แต่ฤกษ์หยิบมาก่อน “พี่ไปตามพิมก่อน”
“พี่ฤกษ์คะ...พี่ฤกษ์!! ให้เริงไปด้วยนะคะ เริงจะได้ไปอธิบายให้พิมเข้าใจ”
ฤกษ์หันมาชี้หน้า “ไม่ต้อง!! อยู่เฉยๆ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” ฤกษ์พูดจบแล้วรีบเดินออกไปเลย
ใจเริงทำหน้ารู้สึกผิด ลับหลังฤกษ์ก็ยิ้มกริ่มออกมา... “ดีงาม”