บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 21 หน้า 5
พิมเดินร้องไห้มาตามถนน...ภาพเก่าๆที่ฤกษ์โกหกซ้อนเข้ามาเป็นฉากๆ กระแทกให้เจ็บปวดซ้ำ
“วันก่อนพี่ฤกษ์กลับบ้านมาพร้อมกับเริงเหรอคะ ?”
“ก็เจอหน้าปากซอย ไม่มีอะไร?”
“เลขาพ่อบอกว่าไม่ได้จองตั๋ว”
“เลขาอีกคน จ้างมาพิเศษ”
“ใครคะ? ชื่ออะไร ?”
“พิม อย่าเพิ่งมาซักได้มั้ย พี่อยู่กับลูกค้า เอาอย่างนี้ ... กลับไปค่อยคุยกัน”
“ได้ค่ะ .. ถ้าเราคุยความจริงกันมันคงไม่มีอะไร .. ขอแค่อย่าโกหกกันก็พอ”
“พิมอย่ามาจับผิดน่ะ”
พิมเช็ดผมไป พูดไป “พี่ฤกษ์คะ..เริงเค้าย้ายออกไปแล้วนะคะ พิมติดต่อเริงไม่ได้เลย พี่ฤกษ์รู้มั้ยคะว่าเริงย้ายไปอยู่ที่ไหน?” ฤกษ์หลับไปแล้ว..มีหนังสือแปะอยู่ที่อก
“พี่ฤกษ์กลับไปหาเริงใช่มั้ย ! ใช่มั้ย!!”
“เดี๋ยวๆ พิม..ฟังพี่นะ..พี่ไม่รู้ว่าทำไมพิมถึงคิดแบบนั้น มันไม่ใช่...” พิมคว้ามือถือมาเปิดรูปยื่นใส่หน้า พร้อมกับพูดสวน “นี่ไง!!!! ยังจะบอกว่าไม่ใช่อีกเหรอ นาฬิกาในรูปมันคือนาฬิกาพี่ฤกษ์ชัดๆ”
“ใช่ !!! แต่มันไม่ได้มีอันเดียวในโลก นาฬิกาแบบนี้มันมีตั้งเยอะแยะ เห็นแค่นี้จะมาสรุปว่าเป็นของพี่ไม่ได้”
“ถ้านาฬิกาสรุปไม่ได้ แล้วเนคไทอันนี้หล่ะ มันไปอยู่กับใจเริงได้ยังไง”
ฤกษ์สวน “พี่ไม่รู้ !! และพี่ก็ไม่จำเป็นต้องตอบอะไรทั้งนั้น พิม.....พี่ว่า เราสองคนกำลังโดนใจเริงปั่นหัว ทั้งเรื่องนาฬิกา เรื่องเนคไท พี่ไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร”
พิมสวน “แล้วพี่ฤกษ์รู้มั้ยคะว่าเริงย้ายไปอยู่ที่ไหน ? เริงอยู่ที่ไหน อยู่-กับ-ใคร ?”
ฤกษ์มองตา แต่โกหก “พี่ไม่รู้ !!! พี่รู้แค่ว่า เค้าย้ายไปแล้ว เราอย่าไปสนใจเค้าเลยนะพิม..มันไม่มีอะไรทั้งนั้น พี่ไม่เคยคิดกลับไปหาใจเริง ไม่เคยคิดแม้แต่นิดเดียว”
“พิมยังเชื่อคำพูดของพี่ฤกษ์ได้ใช่มั้ยคะ....ยังเชื่อได้ใช่มั้ยคะ”
พิมถึงกับทรุด..ร้องไห้ออกมาริมถนนท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมา...หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง หมดแล้วความรักความไว้ใจทั้งหมดที่มี พิมทั้งผิดหวังและเสียใจอย่างที่สุด
รถพิมขับฝ่าสายฝน ในรถเห็นฤกษ์ขับช้าๆ พร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาไปตลอดทาง ฤกษ์โทร.หาพิม เสียงมือถือพิมดังจากในรถ ฤกษ์ควานหาเจอมือถือพิมวางอยู่ในกระเป๋าในรถ ฤกษ์ยิ่งเซ็งหนัก เอาไงดี ฤกษ์ขับพลางโทร.หาคนที่พอจะช่วยได้ ฤกษ์รอจนรับ “คุณหมี่...พิมโทร.หาหรือเปล่า?”