บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 17 หน้า 2
หมี่กับเปรมเดินกลับมาที่ห้องตัด เปรมถามหมี่ “คุณเชื่อมั้ย?”
“ไม่เชื่อ”
“อ้าว!! แล้วทำไมไม่บอกพิม ทำไมบอกให้พิมเชื่อ”
“ฉันไม่ยัดเยียดความคิดส่วนตัวกับเรื่องของคนอื่น สิ่งที่ฉันจะให้คือ ความจริง ไม่ใช่ความคิด เอาไว้ถ้าฉันรู้ความจริงที่เป็นประโยชน์กับพิม ฉันค่อยบอก แต่ถ้าเป็นแค่ความคิดเห็น..ฉันไม่พูด”
เปรมชื่นชม “คุณนี่สุดยอดจริงๆ ใครได้ไปเป็นเมียต้องกราบเช้ากราบเย็น ผมเป็นคนชอบกราบเมียนะ คุณรู้ยัง”
หมี่หันมา “งานยังเหลืออีกเยอะ เราไปทำงานกันต่อเถอะค่ะ..มีสาระกว่าเยอะเลย”
หมี่เดินกลับเข้าห้องทำงาน เปรมมองตามด้วยความชื่นชม
ท้องฟ้าในยามสนธยา...ความสว่างและความมืดมาบรรจบกัน..และความสว่างๆ กำลังโดนความมืดปกคลุม ที่เนินเขาเห็นรถตู้แล่นมาอย่างช้าๆ ในรถเงียบกริบ..ฤกษ์ตึงๆ หน้าเครียดๆ ใจเริงมองๆ แล้วก็โพล่งขึ้น ....
“จอดค่ะ เริงเดินกลับดีกว่า ถ้าพี่ฤกษ์จะเงียบแบบนี้ เริงอึดอัด”
ฤกษ์เหยียบเบรกเอี๊ยดดดดดดด!!! ใจเริงหัวทิ่มพรวด “โอ้ยยยยยย !!”
ฤกษ์หันขวับมาถาม เสียงดุ แอลกอฮอล์ทำปฏิกิริยาพลุ่งพล่าน “แล้วคิดว่าคนอื่นเค้าไม่อึดอัดหรือไง!!?!!”
ใจเริงกับฤกษ์เผชิญหน้ากันในรถ ระยะห่างไม่มากนัก ฤกษ์ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนจากใจเริง..ผสมกับกลิ่นไวน์จางๆ
จากลมหายใจกระตุ้นอารมณ์ได้อย่างประหลาด ใจเริงไม่พูด แต่ปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูแล้วเดินลงจากรถไปเลย ฤกษ์งงๆ มองตาม ใจเริงเดินผ่านหน้ารถ แล้วอ้อมมาทางฤกษ์ เปิดประตูรถพร้อมกับพูดใส่หน้าฤกษ์
“พี่ฤกษ์อึดอัดอะไรพูดออกมาเลยสิ!!! อย่ามาทำท่าเหมือนรังเกียจเริงแบบนี้!!” ฤกษ์พยายามหันหน้าหนี
“เกลียดเริงมากใช่มั้ย? อยากเอาคืนมากนักใช่มั้ย? เอาเลยสิ!! อยากจะตบ อยากจะตี อยากจะด่าอะไร เพื่อให้หายแค้นก็ทำเลย” ใจเริงเล่นบทสมยอม..ยอมโดนลงโทษ..ฤกษ์พยายามบ่ายเบี่ยงไม่มองหน้า แต่ใจเริงไม่ยอม..เอื้อมมือข้ามตัวฤกษ์มาปลดเข็มขัดนิรภัย และดึงตัวฤกษ์ลงมาจากรถ
“เอาเลยสิ!!! เกลียดเริงมากนักไม่ใช่เหรอ” ใจเริงเอามือฤกษ์มาตบตีตัวเอง “เอาสิ เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำเลย”
ฤกษ์สะบัดมือและผลักเริงออกมาจากตัว ใจเริงเซ พร้อมกับลงจากรถ “พอได้แล้ว!! เลิกทำบ้าๆได้แล้ว”
ใจเริงน้ำตาคลอ “เริงไม่ได้บ้า .. แต่เริงไม่เข้าใจ ทำไมพี่ฤกษ์ต้องทำท่าเกลียดเริงมากขนาดนี้ ใช่ !! เริงเคยทำผิด เคยทำให้พี่ฤกษ์เจ็บปวด .. แต่เริงตกต่ำแบบนี้ พี่ฤกษ์ยังไม่สะใจ ยังไม่พอใจอีกหรือไง เริงต้องตกต่ำขนาดไหนพี่ฤกษ์ถึงจะพอใจ” ใจเริงพูดออกจากใจจริงๆ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฤกษ์มองตาใจเริงแล้วอดหวั่นไหวไม่ได้
“ความรัก ความรู้สึกดีๆ ที่เราเคยมีให้กัน มันหายไปหมดแล้วใช่มั้ย? .. มันไม่มีหลงเหลือในความทรงจำของพี่ฤกษ์เลยใช่มั้ย” ใจเริงใช้มารยา “เริงต้องทำยังไง พี่ถึงจะยอมยกโทษให้เริง เลิกโกรธ เลิกเกลียดเริงสักที...”
ใจเริงเข้ามาจับมือฤกษ์ “อยากทำให้เริงเจ็บเหมือนที่พี่เคยเจ็บใช่มั้ย? เอาสิ !! ทำเลย”
“นี่หยุดได้แล้ว พอน่ะ ปล่อย”