บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 17 หน้า 4

ฤกษ์เสียงแข็งยกมือห้าม “พอ !! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว !!”

“เริงต้องพูด ถ้าไม่ได้พูดเริงจะรู้สึกผิดตลอดไป ... เริงอยากให้พี่ฤกษ์รู้..สิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ แต่มันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจเริงมาตลอด” ใจเริงจับมือฤกษ์ “พี่ฤกษ์ก็รู้ว่า พี่เป็นผู้ชายคนแรกของเริง เป็นคนที่เริงไม่เคยลืม”

ใจเริงพูดจากใจจริงๆ .. รู้สึกจริงๆ .. เพียงแต่เป็นความรู้สึกจริงๆที่เกิดจากความเห็นแก่ตัว ใจเริงร้องไห้...ฤกษ์

แววตาอ่อนลง..ความแข็งกร้าวโดนหลอมละลายด้วยมารยา

“เริงเคยพลาด ไม่รู้ใจตัวเอง เริงผิดเอง โง่เองที่เลือกคนผิด .. ตอนนี้เริงรู้แล้วว่าใครคือคนที่เริงที่รักมากที่สุด”

ฤกษ์เบือนหน้าหนี เหมือนหนีใจตัวเอง “พอเถอะ....” เสียงฤกษ์อ่อนลง

ใจเริงไม่ยอม “พี่ฤกษ์มองตาเริงสิคะ..อย่าหนีเริงอีกเลยนะคะ.. เริงขอโทษจริงๆ เริงได้รับกรรมอย่างสาสม ยิ่งเริงทุกข์ เริงยิ่งเห็นชัด ..คนเดียวที่ทำให้เริงมีความสุขได้ คือพี่ฤกษ์...คืออดีตที่สวยงามของเราสองคน” ใจเริงน้ำตาไหลพราก “ทุกครั้งที่เริงคิดถึงมัน มันทำให้เริงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

ฤกษ์ใจอ่อนยวบ...ค่อยหันมา แววตาและน้ำเสียงเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด “แต่มันก็เป็นอดีตที่กลับมาไม่ได้อีกแล้ว”

ฤกษ์มองใจเริงด้วยแววตาอ่อนลง...ใจเริงเห็นแววตาฤกษ์แล้วรู้ว่าอยู่เหนือ ใจเริงเดินเกมต่อ

“เริงรู้ค่ะ...เริงรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้..เริงไม่ได้คิดจะครอบครองหรือแย่งพี่ฤกษ์มาจากพิม เริงพอใจแค่นี้ .. แค่รู้ว่าพี่ฤกษ์ไม่ลืมอดีตของเรา ไม่ลืม...ว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหน..เริงขอแค่นี้..แค่นี้เริงก็พอใจแล้วค่ะ”

ใจเริงกอดฤกษ์ ร้องไห้ ฤกษ์ถึงกับใจอ่อน .. ฤกษ์ลังเล..เอาไงดี .. และแล้ว..ฤกษ์ก็ค่อยๆยกมือขึ้นกอดใจเริงตอบ พร้อมกับลูบผมเบาๆ ปลอบใจ ใจเริงยิ่งสะอึกสะอื้น

“พี่ไม่เคยลืม .. แต่สิ่งที่เราทำมันผิด...และเราจะไม่ทำแบบนี้อีก ... เราต้องหยุดมันไว้แค่นี้ !!”

ใจเริงสะอึก “อ้าว” !!! ฤกษ์คลายกอดใจเริง จับมาตกลงกัน “พี่ไม่เคยลืมว่าเคยรักเริง ... แต่ตอนนี้ ... พี่รักพิม”

ใจเริงแทบกรี๊ดดดดดดด จิกตรีนสุดฤทธิ์ ในใจเต้นด้วยความริษยา แต่ต้องปั้นหน้าให้น่าสงสาร ใจเริงแทบระเบิด

“พี่ทำร้ายพิมไม่ได้ .. พี่ขอให้เรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรา เป็นความทรงจำดีๆ แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ...”

ใจเริงฝืน...ฝืนสุดๆ ที่จะยอมรับ .. และสวมบทแสนดี “ค่ะ .. พี่ฤกษ์ไม่ต้องห่วง.. เริงรักพิมไม่น้อยไปกว่าที่พี่ฤกษ์รัก .. พิมจะไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ มันจะเป็นความลับของเราสองคน” ฤกษ์พยักหน้ารับ ... เบาใจ ... แล้วก็เดินมึนๆไปที่รถ

ใจเริงทำเป็นตาปรอย แต่พอฤกษ์คล้อยหลัง ใจเริงค่อยๆปาดน้ำตา แววกร้าววววว “รักพิม ???” ไม่จริง !!! ใจเริงเชิด

หน้านิดๆ .. ความเป็นเจ้าของ การเป็นผู้ครอบครองกลับมาอีกครั้ง  ....

ท้องฟ้ายามเช้า...จากมืดค่อยๆสว่าง รถตู้ขับลงจากเขา เหมือนธรรมชาติของจิตใจที่มักไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ ...

ในขณะที่ถนนในกรุงเทพ...  ความวุ่นวายในยามเช้าเริ่มต้น เสียงพิมดังแทรกเข้ามา...

“Expect the world to treat you fairly because you ‘re the good person is like expecting the bull not to attack you because you are a vegetarian. .....  Dennis Wholey”