บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 8 หน้า 2
“แล้วถ้าพี่ไม่ทำแบบนั้น มีหรือเราจะได้อยู่ด้วยกัน พ่อที่คิดจะฆ่าผัว เอ็งจะเลือกใครนังนิ่ม” นิ่มอึ้งไป
เสือขาวปราม “ชุมโจรเราใหญ่ขึ้นทุกวัน ทางการมันคงขัดหูขัดตา ต่อไปนี้จะทำอะไรต้องใจเย็น ช่วงนี้ให้ไอ้ขุนเข้าไปสืบที่บ้านเขาแดง ได้ข่าวอะไรก็ให้มาบอกเรา”
ขุนสมุนมือขวาก้มหัวให้เสือขาวว่าได้ครับ เสือกิจกับเสือบางพยักหน้า
เสนอขับรถพาศรัณย์กับรินไปหมู่บ้าน
รินงง “นี่ไม่ใช่ทางไปสถานีรถไฟนี่”
“คิดเองเออเองเหมือนเดิม เคยบอกที่ไหนว่าจะให้กลับกรุงเทพ หล่อนยิ่งอยากกลับ ฉันยิ่งไม่ให้ไป คิดหรือว่าจะไปเสวยสุขกับนายอรุณฤกษ์ได้ง่ายๆ”
“พูดแบบนี้อีกละ ฉันไม่ได้มักง่ายเหมือนคุณกับคุณดวงสวาทซะหน่อย”
เสนอหัวเราะ “เอาเถอะครับ ออกมาแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง”
“ไอ้นี่วอนถูกเตะ เวลาส่วนตัวอะไร ฉันแค่ไม่อยากเสียหน้า แต่งงานไม่ถึงอาทิตย์ เมียหนี คนเขาจะหาว่าไร้น้ำยาโว้ย”
“เอาๆครับ เอาเป็นว่าเรื่องคุณอรุณ กับ คุณดวงสวาท เดี๋ยวผมจะไปรับแก บ่ายๆนี่ล่ะ ไม่ต้องห่วง”
“แล้วตกลง เราจะไปไหนกัน จู่ๆคุณจะเอาตัวฉันไปนั่นไปนี่ไม่ได้นะ”
บ้านกำนันคล้าย กำนันคล้ายงงๆ เมื่อเห็น ศรัณย์และรินมีกระเป๋าเดินทางครบ โชติมารออยู่ก่อนแล้ว พักกับกำนันคล้าย
“ปลัดจะมาพักในหมู่บ้านผมหรือ”
“หาบ้านเล็กๆ ให้ผมอยู่ ผมมีแผนบางอย่าง เราต้องทลายก๊กเสือขาวให้ได้”
“มาปราบเสือน่ะเข้าใจ แต่เอาเมียมาด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจ เอามาทำไม”
“เอามา เอ้อ ก็ ก็ผมเพิ่งแต่งงาน ยังไม่รู้ต้องค้างที่นี่นานเท่าไหร่ ก็เอามาด้วยไม่ได้หรือ”
“อ้อ ผู้หญิงคนที่จะเข้าหา เราไม่อยากให้เข้า แต่คนนี้ เราอยากเข้า เราเลยพกติดตัวมาด้วยว่างั้น ฮะฮะฮ่า” กำนันคล้ายพูดเสียงดังมากขึ้นอีก
รินอายมาก “พูดถึงผู้หญิง ควรจะมีมารยาทมากกว่านี้นะคะ” เสียงหัวเราะยาวต่อเนื่องของกำนันคล้าย....เบรคเอี๊ยด นิ่งไป มองหน้ารินเหมือนจะดุ “เอ้อ ดิฉันขอโทษ แค่จะบอกว่าดิฉันกับคุณปลัด เราไม่ได้ เอ้อ”
กำนันคล้ายเอะใจ หน้านิ่ว “ไม่ได้อะไร?”
โชติป้องปากบอก “เขาเพิ่งแต่งงานได้ ไม่ถึงอาทิตย์”
กำนันคล้ายตบเข่าฉาด หัวเราะออกมาเสียงดัง “อ๋อ ยังไม่ได้เป็นผัวเป็นเมียกันจริงๆ”
รินอายหนักกว่าเดิม ถึงกับโวยออกมาไม่มีเกรงใจ “คุณเสียงดังแบบนี้กับทุกเรื่องไม่ได้นะคะ”