บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 8 หน้า 4
คุณหญิงแก้วสีหน้าเหนื่อยใจกับทั้งสองคนตรงหน้า “รักแล้วอยากเป็นเจ้าของมันมาคู่กัน คุณสองคนต้องตัดใจเสีย กลับไปกรุงเทพแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียเถอะนะ”
ดวงสวาทกับอรุณฤกษ์ จ๋อย กับแววตาตำหนิของคุณหญิงแก้ว
บ้านกำนันคล้าย น้อยเดินนำศรัณย์ รินมาขึ้นบนเรือนหลังเล็กแยกออกมา มีคนงานหิ้วกระเป๋าเดินตามมา “คุณโชติเขาจะนอนที่เรือนใหญ่ คุณสองคนแยกมาดีกว่า บ้านหลังนี้ กำนันเขาปลูกให้ไอ้นุ้ย ลูกชายคนโตที่ถูกเสือบางยิงตายน่ะ ตอนนั้นมันกำลังจะแต่งงาน พ่อกำนันเลยปลูกเรือนให้อยู่ใกล้ๆกัน แต่ก็มาตายก่อน”
“แล้วไม่มีลูกคนอื่นมาอยู่หรือครับ”
“ไม่มีใครกล้า เกรงใจ กำนันรักลูกชายคนโตคนนี้มาก เพราะมันเป็นเด็กดี พอมันตาย เราสองคนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พูดถึงไอ้นุ้ยทีไร น้ำตามัน เฮ้อ” น้อยเดินไปหยิบไม้หวาดมาปัดพื้น พูดไป เสียงก็สั่นขึ้นมา
รินรีบเข้าไปดู ตามประสาขี้สงสาร “ทำใจดีๆนะคะ คนดีๆ เวลาตาย เขาคงไปเกิดเป็นเทวดา” รินแย่งไม้กวาดมา “ไม่ต้องทำหรอกค่ะ งานแค่นี้ดิฉันทำเอง”
“โถ คุณนาย อุตส่าห์เป็นห่วงคนแก่ น่ารักจริงๆ อยู่ที่นี่ขาดเหลืออะไรก็เดินไปบ้านใหญ่นะ เดี๋ยวอิฉันจะจัดการให้”
“มีห้องนอนเดียวหรือคะ”
น้อยเสียงเข้มเลย ไม่หวานแล้ว “หา... จะเอาห้องนอนอีกห้องเลยหรือ”
“เอ้อ ไม่ใช่ๆ ขอมุ้งอีกสักหลังได้ไหมคะ”
“เราอยู่ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่ยกบ้านให้ อ้อ คุณนายเขาจะทำน้ำพริกลงเรือ”
“หา.. ฉันพูดเมื่อไหร่”
“เขาขอใช้ครัวที่บ้านหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ้า เอาสิ ตามมาๆ”
รินแค้น จะกินให้ได้ใช่ไหม ส่งเสียงบอกน้อย “ไม่ใช่ฉันคนเดียว คุณปลัดจะไปช่วยทำด้วย”
“หือ ....” ศรัณย์งง
“กฎของบ้านเราค่ะ ใครกิน คนนั้นต้องทำ !” ศรัณย์เซ็งไป
ครัวบ้านกำนันคล้าย รินล้างผักเสร็จพอดี เอามาวางให้พร้อมมีด “คุณต้องช่วยดิฉัน ไม่ช่วยก็ไม่ได้กิน”
“ฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เคยทำที่ไหน”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน” รินเลิกจริงๆ วางของเดินหนี
ศรัณย์อยากกินมากเดินไปดักหน้า “ตกลงๆ ทำจ้ะทำ” ศรัณย์กลับไปหยิบมีดเก้กัง ว่าจะทำยังไง พยายามหั่นมะเขือให้ได้แบบที่เคยเห็นมา ทั้งที่ไม่เคยจับมีด ก็นั่งครุ่นคิดใหญ่ว่าเอาอีท่าไหนดี รินมองอย่างแปลกใจว่าทำไมเขาต้องพยายามขนาดนี้