บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 19 หน้า 11
ศรัณย์โวยวายหนักขึ้น กอดรินไว้ “ไม่ได้ครับ กอดไม่ได้ครับ ผมมีเมียแล้ว กอดเมียได้คนเดียวครับ”
รินหัวเราะยิ้มแย้มมีความสุข รายล้อมด้วยการต่อรองของป้าๆ
บรานี บุรณี อรุณฤกษ์ เดินเล่นดูที่เขาออกร้านกัน อรุณฤกษ์กับบุรณีสนุกมาก แต่บรานีเศร้า เครียดไม่อยากเที่ยว
บุรณียื่นขนมให้บรานี “ขนมกง นี่อร่อยนะพี่รานี” บารนีส่ายหน้า ไม่ยอมชิม
“ดูนี่สิ” อรุณฤกษ์ หัวเราะ ชี้ของเล่นเช่น เรือป๊อกๆ วิ่งในน้ำ บรานีเฉย ไม่ตื่นเต้น
“ออกมาเที่ยวทั้งที ทำหน้ายิ้มแย้มหน่อยสิคะ”
“พี่เวียนหัว ขอไปหาที่นั่งก่อนนะ”
บรานีเบื่อไปหมดเดินหนีไปหาที่นั่ง อรุณฤกษ์กับบุรณีมองตาม ส่ายหน้ากันทำนองว่าจะเศร้าอะไรนักหนา
“พี่ไปดูเอง” อรุณฤกษ์ เดินตามไปนั่งเป็นเพื่อนบรานี
ชรัตน์เดินมาหาบุรณี “รักเป็นพิษ น่าเห็นใจนะครับ เหมือนที่เช็คสเปียร์กล่าวว่า จะหักอื่นขืนหักก็จักได้ หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก สารพัดตัดขาดประหลาดนัก แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ”
“ไม่ใช่เช็คสเปียร์ค่ะ สุนทรภู่ต่างหาก”
ชรัตน์งง ไม่รู้จริงๆ ถามซื่อๆ “อ้าว เหรอครับ แล้วอันนี้ล่ะครับ ความเอยความรัก เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน? แรกเพาะเหมาะกลางหว่างหัวใจ หรือเริ่มในสมองตรองจงดี”
“อันนี้ล่ะเช็คสเปียร์ พระราชนิพนธ์ของล้นเกล้ารัชกาลที่ 6 แปลจากเวนิชวานิช ง่ายๆแค่นี้คุณไม่ทราบจริงหรือคะ”
“ก็มันสับสน ตอนเรียน ง่วงก็เลยหลับ แหะๆ คุณเก่งจัง เอ .... แล้วคุณว่าเริ่มตรงไหนล่ะ”
“เริ่มอะไรตรงไหนคะ”
ชรัตน์มองหน้าบุรณี ยิ้ม “ความรักไง เมื่อจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่”
ชรัตน์กรุ้มกริ่ม บุรณีนิ่ง ไม่ออกอาการ สีหน้าเรียบเฉย สมเป็นสาวมั่น “เรียนไม่เก่ง ความรู้ไม่ค่อยมี เพราะมัวแต่เจ้าชู้นี่เอง เฮ้อ เสียดายเวลา” บุรณีส่ายหน้าไม่ศรัทธาเลยเดินหนีไป
ชรัตน์มองตาม ทึ่งกับผู้หญิงคนนี้ขึ้นทุกวัน “โห โต้ตอบฉับๆ ไม่มีเขินอายเลย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ..เราต้องสู้ ลุย” ชรัตน์เดินตาม
หน้าโรงลิเก บุรณีเดินมานั่งดูลิเกป่า ชรัตน์ตามมาดูด้วย “เรื่องทางปักษ์ใต้ผมถนัด นี่เขาเรียก มโนห์รา”
“ลิเกป่า !”
ชรัตน์สะดุ้ง จ๋อย “เอ้าเหรอ ลิเกป่าจริงหรือ เอ...แต่นั่นๆ ผมรู้ กลองประโทน”
“กลองรำมะนา! สัญลักษณ์ของลิเกป่า”
ชรัตน์หน้าเสีย เพราะโง่จริงๆ ไม่ได้โง่ปลอมๆ ชรัตน์เกาหัว ทึ่งอีกแล้ว “โห หนังสือที่อ่าน ทำให้คุณรู้ทุกอย่างในโลกเลยหรือ”
“ค่ะ ทั้งความจริงและความฝัน”