บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 19 หน้า 15
รินยังนั่งช็อกเรื่องบรานีเข้าใจเธอผิด ชรัตน์เดินมาเห็นรินแล้วหยุดยืนมองริน นี่น่ะหรือน้องสาวของเขา ชรัตน์บอกตัวเอง หลับตาตั้งสติ “ใจเย็นไว้ อย่าให้พลาดอีก ใจเย็น” ชรัตน์เดินช้าลง เข้าไปหา
“คุณชรัตน์”
ชรัตน์เอาสร้อยให้ดู “ผมอยากมาถามคุณ เรื่องสร้อยเส้นนี้ คุณได้สร้อยเส้นนี้มาจากไหนครับ”
“สร้อยเส้นนี้ ทำไมหรือคะ”
“คำตอบของคุณสำคัญสำหรับชีวิตผมมาก คุณได้สร้อยเส้นนี้มาจากไหนซื้อมา...หรือได้มาจากใคร”
“ไม่ได้ซื้อค่ะ เป็นของส่วนตัวดิฉันเองได้มาจากแม่”
“แม่ ?”
“เอ้อ คุณหญิงเพ็ญแขน่ะค่ะ”
“แล้วคุณหญิงเพ็ญแขซื้อมาจากไหนครับ”
“ไม่ได้ซื้อค่ะ เป็นสมบัติของดิฉัน มาตั้งแต่ต้น”
“ตกลงสมบัติของคุณหรือของคุณหญิงเพ็ญแขกันแน่ จะเอายังไงครับ”
“ก็...ก็ คุณถามเรื่องนี้ทำไมคะ”
“อายุของคุณ นับไปนับมาก็พอดี.... คุณทำท่าแปลกๆ ชวนให้ผมสงสัยว่า คุณเป็นแค่ลูกบุญธรรมคุณหญิงเพ็ญแขใช่ไหมครับ ?!”
“คุณชรัตน์ !” รินตกใจมาก
ดวงสวาทเดินเข้ามาหา “อยู่ที่นี่นี่เอง”
“คุณดวงสวาท.... คุณมาได้ยังไง”
““มาได้ยังไง” ไม่สำคัญเท่ากับ.... “มาทำไม” หรอก”
“แล้วคุณศรัณย์”
“คราวนี้ ฉันไม่ได้มาเพราะศรัณย์ แต่มาเพราะเธอและครอบครัวเธอต่างหาก”
“ฉัน….ทำไมคะ”
“เอ เรื่องสำคัญขนาดนี้ คุยกันสองคนคงไม่สนุก เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ” ดวงสวาทเดินนำไป
รินมองตามสีหน้ากังวล “เอ้อ ขอตัวนะคะ” รินเดินตามดวงสวาทไป ชรัตน์เครียด เดินตามไปอีกคน
เพลงรำวงจบพอดี ดวงสวาทเดินไปที่กลางลาน ทำตัวเป็นพิธีกร บอกคนทั้งงาน “ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ สวัสดีทุกท่านค่ะ ดิฉันดวงสวาท เสริมสาคร ก่อนที่จะเข้าเพลงรำวงในอันดับถัดไป ดิฉันมีนิทานสนุกๆมาเล่าให้ฟังกันค่ะเป็นนิทานที่สนุกไม่แพ้ลิเกข้างนอกนั่นเลยทีเดียว” ทุกคนตกใจ มองหน้ากัน “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ในวัยหนุ่มทั้งสองสัญญาจะให้ลูกชายและลูกสาวของตนมาแต่งงานกัน”
“ผู้หญิงคนนี้” ผู้ว่ามองดวงสวาท นึกได้ลางเลือน
“เมียอีกคนของคุณปลัดไงคะ” คุณหญิงพิมเฉลย