บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 19 หน้า 14
“สร้อยของริน เขาให้ฉันใส่ไว้คุ้มครอง”
“คุณบราลี สร้อยคุณบราลีหรือ” ศรัณย์พยักหน้า งงๆ “ช่วยถอดออกมาให้ฉันดูใกล้ๆหน่อยได้ไหม ฉันขอร้องล่ะ”
“ทำไมวะ มีเรื่องอะไรหรือ” ศรัณย์ถอดออกมาให้ดู
ชรัตน์มองสร้อย “ขอยืมสักครู่นะ” ชรัตน์เดินหายไปเลย
“อะไรของมัน”
ชรัตน์เดินมาหาแสงไฟที่สว่างๆ เอาสร้อยออกมาเทียบกับรูปของแม่เรียงในกระเป๋าเงินของตน นึกถึงสิ่งที่ช่างทองบอก
“ผมเป็นช่างทองของครอบครัวคุณ ยี่สิบปีที่แล้วพ่อคุณได้บุษราคัมมาจากพม่า ท่านให้ผมเอาไปทำแหวนที่คุณใส่วงหนึ่ง กำไลทองอันหนึ่ง แล้วก็สร้อยทองเส้นนี้”
“บราลี .... หรือว่าเศรษฐีที่แม่เรียงพูดถึง” ชรัตน์มองกลับไปที่โต๊ะอาหาร ที่เจ้าคุณบำรุงและคุณหญิงเพ็ญแขนั่งด้วยกันมองคนรำวงอยู่
บรานีเดินมานั่งร้องไห้ หลบสายตาผู้คน
“คุณรานี เป็นยังไงบ้างคะ”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว
“คุณต้องเข้มแข็งไว้นะคะ”
“ฉันเห็นนะ หล่อนกับคุณปลัดรักกันจี๋จ๋า คงปรับความเข้าใจกันแล้ว ใช่สิ หล่อนเลือกสามี แต่ไม่เลือกที่จะเข้าข้างครอบครัว”
“คุณรานี ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ”
“เพราะหล่อนไม่ช่วยคุณพณิช ชีวิตฉันถึงพังแบบนี้ หล่อนมีความสุขแต่ฉันสิ ชีวิตฉันพินาศหมดแล้ว ... หล่อนไม่ช่วยฉัน ไม่เห็นแก่ครอบครัว....ครอบครัวที่เก็บเด็กข้างถนนอย่างหล่อนมาชุบเลี้ยง !”
“คุณบรานี” รินตกใจมากกับอาการหลุดปากสติแตกของบรานี เพราะบรานีไม่เคยพูด
พอพูดไปแล้ว บรานีก็รู้สึกผิดอย่างมาก แสดงออกในสีหน้าทันที เสียงอ่อนลง“ตัวมาตามตอแยเรา ตัวบังคับให้เราพูด บอกแล้วว่าเราอยากอยู่คนเดียว ทีหลัง อย่ามายุ่งกับเราอีก” บรานีร้องไห้ออกไป
รินยืนเศร้า ยังตกใจไม่หาย
ชรัตน์เดินมองหาริน ร้อนรน ชรัตน์เดินมาเจอกับอรุณฤกษ์“คุณบราลี เห็นคุณบราลีไหมครับ”
“คุยกับบรานีอยู่ในสวนน่ะครับ”
ชรัตน์รีบเดินไป