บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 19 หน้า 13
อรุณฤกษ์กระซิบ “ยิ้มแย้มหน่อย เข้มแข็งด้วยนะ” ทั้งสองออกไปรำวง
บนโต๊ะ เหลือชรัตน์กับบุรณีแค่สองคน ชรัตน์รีบเข้ามาโค้งให้บุรณี “เรื่องอื่นผมโง่ แต่เรื่องรำวง พอได้นะครับ”
“ถ้าฉันออกไป คุณก็จะบอกว่าบุพเพสันนิวาสอีก”
“โอ๊ะ มารยาท มารยาท ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสครับ ผู้ชายบนโต๊ะไม่เหลือแล้ว ตามมารยาทต้องหน้าที่ผม” บุรณีพยักหน้า ยอมออกไปรำวงด้วย
ลานรำวง ศรัณย์และรินกำลังรำวงกันอยู่
“ทำไมเก้งก้างอย่างนี้ล่ะคะ ไม่เคยรำวงเลยหรือ”
“ฉันเป็นเด็กวัดนะ งานสังคมหรูๆแบบนี้ เลิกไปตั้งแต่ถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ไปอยู่วัดนั่นแหล่ะ”
“บุคลิกคุณน่ะดูก็รู้ว่าลูกผู้ดี ถึงยังไงคุณก็เป็นศิวะเวทย์ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิคะ”
“ศิวะเวทย์ที่พอใจจะเป็นแค่ปลัดจนๆ ไม่มีทางกลับไปเป็นคนหนูอีกแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่า มีผู้ใหญ่มาเยอะ ฉันพาหล่อนหนีกลับบ้านไปนานแล้ว ไปนอนกอดกันสองคน สนุกกว่าเยอะ”
ดวงสวาทเดินเข้ามา “มีความสุขกันมากสินะ... เดี๋ยวคอยดูเถอะ” ดวงสวาทยิ้มร้าย ยืนแอบมองอยู่ตรงนั้น
บรานีและอรุณฤกษ์ที่รำวงอยู่มุมหนึ่ง สีหน้าบรานีมีแต่แย่ลง “ขนาดอยู่นี่ ทุกคนยังถาม ถ้ากลับพระนคร คนก็ยิ่งถาม แล้วถ้าเลิกกันจริงๆ คำถามก็จะกลายเป็นคำเยาะเย้ย”
“พรุ่งนี้ไม่สาย ชีวิตไม่เที่ยง เอ๊ะ นี่พี่จะพูดว่าอะไรนะ ปลอบคนไม่เป็นเสียด้วย ที่พี่จะบอกคือ บรานีไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกในโลกนะที่หย่าสามี”
“จัดงานแต่งเสียใหญ่โต คงถูกคนทั้งพระนครสมน้ำหน้า” บรานีทำใจไม่ได้จริงๆ “รานีขอโทษค่ะ ขอตัวนะคะ” บรานีหยุดรำออกไปเฉยๆ
อรุณฤกษ์ ยืนงง “บรานี”
รินกับศรัณย์หยุดมองเหตุการณ์ที่บรานีเดินร้องไห้ออกไป “คุณรานีหนีไปร้องไห้อีกแล้ว ขอตัวนะคะ”
“ไปเถอะ”
รินมองหน้าอรุณฤกษ์ ว่าเดี๋ยวเธอจะไปปลอบบรานีเอง
ที่ห้องน้ำชาย ศรัณย์ เดินนำชรัตน์เข้ามาในห้องน้ำ คุยกันมา
“คุณบรานีคงโกธรฉันมาก ไม่พูด ไม่ยอมมองหน้าฉันเลย”
“ต้องให้เวลาเขา อีกหน่อยก็คงเข้าใจ”
“เฮ้อ วันนี้อากาศอบอ้าวจริง” ศรัณย์ปลดกระดุมเสื้อออกมาเพื่อจะเอาน้ำลูบหน้า ก้มตัวลงไปที่อ่างล้างหน้าทำให้สร้อยพระของรินห้อยลงมา
ชรัตน์หันมาเห็นเข้า “เอ๊ะ สร้อยนี้ ขอฉันดูหน่อย”
ศรัณย์ยืนขึ้นชรัตน์หยิบสร้อยพระมาดูใกล้ๆ “สร้อยพระนี้ นายได้มาจากไหน”