บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 11 หน้า 2
“ที่นอนกกผัวอยู่ทุกคืนน่ะ เคยนึกถึงหน้าพี่ชายที่ถูกฆ่าไหม ที่ออกไปปล้นสะดมชาวบ้านนั่นอีก ใจคออำมหิตอย่างเอ็ง ข้าน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เล็ก”
“พ่อเคยประกาศว่าจะฆ่าฉันล้างแค้นให้พี่นุ้ยไม่ใช่หรือ ฉันอยู่นี่แล้วไง ฆ่าฉันเลยสิ”
กำนันคล้ายโกรธจัด หยิบปืนที่พกออกมาเล็งไปที่นิ่มทันที น้อยร้องวี้ด ลุกขึ้นมาเกาะแขนคล้าย “อ๊าย อย่านะพี่กำนัน”
นิ่มน้ำตาคลอ เจ็บปวดเมื่อพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจลึกๆ “ตั้งแต่เล็ก พ่อกับแม่รักแต่พี่นุ้ย ไม่เคยรักฉัน ฉันอยากไปอยู่กับพี่บาง พ่อก็กีดกัน จะมาว่าฉันไม่ได้นะ ที่ทำแบบนี้กับพ่อกับแม่”
“เอ็งไม่ได้ทำกับข้าคนเดียว เอ็งสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน ข้าเป็นกำนัน จับโจร ...เป็นหน้าที่ข้า”
“ยิงสิ ยิงเลย จะรออะไรอยู่”
น้อยจับที่ปืน ร้องไห้ “ไม่พี่ อย่านะพี่ อย่า”
กำนันคล้ายมองหน้านิ่ม สติมา สงบลง ลดปืนลง “อีนิ่ม... เอ็งไปเลย กูกับมึงตัดขาดกัน ตายก็อย่ามาเผาผี ไป๊”
“เกิดเป็นลูกผู้หญิง เป็นเมียใคร ก็เท่ากับตกเป็นสมบัติของคนๆนั้น ต้องจงรักภักดีต่อผัวจนกว่าชีวิตจะหาไม่”
“ดี งั้นมึงกลับไปเลย ไปรอรับศพผัวมึงในป่าได้เลย”
“เหรอ ศพใครเดี๋ยวก็รู้ แม่ ฉันอยู่กับแม่ อยู่กับคนในหมู่บ้านไม่ได้จริงๆ ยิ่งโกหกหลอกลวงกันแบบนี้ ยิ่งอยู่ไม่ได้ บุญคุณเอาไว้ฉันทดแทนชาติหน้าก็แล้วกัน”
กำนันคล้ายเอะใจ “ศพหรือ แกหมายความว่าไง” นิ่มยิ้มเยาะ เดินออกไป
“นังนิ่ม ลูกแม่อย่าไป”
กำนันคล้ายคิดถึงคำพูด สีหน้านิ่ม “นังนิ่ม หยุดก่อน หยุด” กำนันคล้ายรีบตาม
ทางเดินในอนามัย นิ่มเดินมา กำนันคล้ายเดินตามมาดัก สีหน้าดุเข้ม น้อยตามมาด้วย “ที่เอ็งพูดหมายความว่ายังไง ค่ายโจรอยู่ที่เขาโอบจริงหรือเปล่า”
“พ่อคิดจะฆ่าผัวฉันมาตลอด ถ้าคราวนั้นพี่นุ้ยไม่ตาย พี่บางก็ต้องเป็นคนตาย พ่อบีบให้ฉันต้องทำแบบนี้”
กำนันคล้ายคิด “ค่ายโจรไม่ได้อยู่ที่เขาโอบ มันเป็นกับดัก” นิ่มยิ้มร้าย กำนันคล้ายยิ่งมั่นใจ “นี่มึงหลอกพวกเราใช่ไหม” นิ่มยิ้มอีก “อีลูกชั่ว ! มึงจะต้องพินาศ นี่คือคำแช่งจากพ่อของมึง !” กำนันคล้ายรีบเดินออกไปทันที ไปช่วยปลัด
นิ่มสะใจ ตะโกนตามหลัง “ไม่ทันหรอก พวกตำรวจป่านนี้มันตายหมดแล้ว ฉันไปล่ะนะแม่” นิ่มรีบไปทันที
น้อยยืนตกใจ “คุณปลัด ตำรวจ ....โธ่ นังนิ่ม อีลูกทรยศ !” น้อยด่าตามหลัง สายตากังวล
บ้านกำนันคล้าย คนงานชายหญิงทั้งหมดกำลังทำงานตากยาง รีดยาง ตามปกติ
กำนันคล้ายขับรถเข้ามาตะโกน “เฮ้ย พวกมึง อีนิ่มมันทรยศ ไปหยิบปืน ตามกูไปช่วยปลัดในป่า เร็วเข้า”
รินที่ช่วยงานอยู่ ปล่อยของในมือร่วง ตกใจมาก “นิ่มทรยศ ... หมายความว่าไงคะกำนัน”