บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 11 หน้า 4
“โธ่โว้ย อยู่อย่างนี้เหมือนเป็นเป้านิ่งให้มันเลย” โชติยิงต่อสู้ต่อไป ตำรวจคนที่สองถูกยิงเปรี้ยงจากที่สูง “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย” โชติแค้นมาก ยิงสู้ต่อไป แต่ท่าทางเป็นรองมาก
บนเนินเขา ศรัณย์ได้ยินเสียงปืน รู้แล้วว่า มีเรื่องข้างหน้า รีบบอกตำรวจที่ตามมาข้างหลัง “เร็วเข้า เขายิงกันใหญ่แล้ว” ศรัณย์วิ่งเร็วขึ้นไปอีก รีบเข้าไปช่วยโชติ
โชติยิงสู้แต่ไม่สามารถยิงพวกของเสือบางได้เลย ตำรวจคนที่สามถูกยิงตาย ล้มลงข้างๆโชติ โชติผงะ รีบหลบห่ากระสุน โชติยิ่งเห็นยิ่งเครียด เหงื่อกาฬแตก รีบเอากระสุนมาบรรจุใหม่ มือสั่นนิดๆ
บนเนินเขา พวกของขุนหัวเราะ “โคตรสนุกเลยว่ะพี่บาง”
เสือบางเล็งไปที่โชติเพราะจากการแต่งตัว เข้าใจว่าเป็นปลัด เสือบางเห็นโชติที่กำลังใส่กระสุนอยู่ เสือบางตะโกนลงไป “ได้เวลาตายแล้วไอ้ปลัด ไปลงนรกเสียเถอะ”
เสือบางกำลังจะเหนี่ยวไก ศรัณย์ขึ้นมาบนภูเขา ตำรวจข้างหลังตามมา ถือปืนขึ้นมาช่วยอย่างสง่างาม ศรัณย์ควงปืนท่าประจำแล้วยิงออกไป โดนหัวไหล่ของเสือบาง เปรี้ยง ตามด้วยขุน เปรี้ยง รวดเร็วชัดเจน โดนทั้งสองคน ขุนล้มลงตาย กลุ่มของเสือบางหันมายิง ศรัณย์และพวกหลบเข้าที่กำบัง ทั้งสองกลุ่มระดมกระสุนใส่กัน
เสือบางเจ็บแผล ตะโกนถามออกมาจากที่กำบัง “โอ๊ย ... มึงเป็นใครวะ”
ศรัณย์ตะโกนตอบขณะหลบอย่างใจเย็น “ข้างล่าง ไม่ใช่ปลัด กูนี่ต่างหาก ปลัดศรัณย์ มึงนั่นแหล่ะที่ต้องไปนรก”
โชติมองขึ้นไป พวกของไอ้เสือบางเปลี่ยนทิศทางไปแล้ว มีเสียงปืนจากบนภูเขา “มันเปลี่ยนเป้าโจมตี” โชติมองตำรวจลูกน้อง “คุณปลัดมาช่วยแล้ว หนีออกจากหุบเขา ....เร็ว”
กลุ่มของโชติ หนีออกไปจากหุบเขาทันที พวกของศรัณย์ยิงกับพวกของเสือบางอย่างกล้าหาญ พวกของศรัณย์ได้เปรียบกำจัดพวกของเสือบางไปได้หลายคน เสือบางที่เจ็บไหล่มากได้ทีแอบวิ่งหนีออกไป ศรัณย์เห็นแล้ววิ่งตามเสือบางไป
เรือนเล็ก บ้านกำนันคล้าย รินเดินใจคอไม่ดีเข้ามาในบ้านพัก หน้าซีด ใจสั่น กลัวเขาตาย เดินเข้ามาอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี รินเดินมาที่กระเป๋าเดินทาง เพิ่งสังเกตเห็นนกกระดาษที่เหลืออยู่ใต้กระเป๋า รินงงว่ามันมาได้ยังไง เลยเอาออกมาจัดรูปทรงให้สวยงามแล้วเอามาวางข้างๆ หมู่ กระดาษตัวสัตว์บ้างเรือบ้างเครื่องบินบ้างที่ศรัณย์พับเรียงรายวางไว้ แล้วจู่ๆ รินก็นึกได้
“มีหลายคำ หลายครั้ง พูดออกมาไม่ได้ แต่ปากกา จะเขียนไว้ที่กระดาษเสมอ”
รินเดินไปมองกระดาษที่เรียงรายอยู่แล้วเอะใจ หยิบนกกระดาษตัวเดิมขึ้นมาเปิดออกเห็นประโยคว่า “ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน” รินตกใจ
ศรัณย์นั่งเขียนประโยคนี้ตอนรินนอนหลับ