บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 20 หน้า 2
คุณหญิงเพ็ญแขเล่าให้ทุกคนฟัง “ดิฉันน่ะไม่ได้นึกถึงเลย หลายครั้งที่คิดว่าใครเอาเด็กมาทิ้งไว้ ก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ จนมาเห็นรูปนี้ก็เลยจำเค้าได้ พอหลังจากคุยกันวันรุ่งขึ้น เราสองคนก็เจอเด็กรินอยู่หน้าบ้าน”
เจ้าคุณบำรุงและคุณหญิงเพ็ญแขเจอเด็กทารกที่เรียงเอามาทิ้งหน้าบ้าน
“เอ๊ะ สร้อยทองนี่”
เจ้าคุณบำรุงเอากระดาษที่ซุกอยู่ในผ้าอ้อมออกมาอ่าน ลายมือเหมือนคนไม่รู้หนังสือเขียน “ริน ระพีคงเป็นชื่อเด็ก รีบเอาเข้าไปข้างในก่อนตากน้ำค้างมากี่ชั่วโมงแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
อรุณฤกษ์เอ่ย “เขารู้ว่าคุณน้ามีเมตตายังไงก็ไม่ทิ้งขว้างลูกเค้าแน่ ก็เลยสะกดรอยตามคุณน้ามาจนถึงบ้าน ต้องเป็นแบบนี้แน่”
ชรัตน์อธิบาย “แม่เรียงตอนนั้นป่วยมากครับ เพื่อนของแม่เรียงบอกว่าแม่เรียงไม่รู้หนังสือ เพราะเป็นแค่ชาวป่าชาวดง พอมีลูกด้วยกันก็ระหกระเหินมาตามหาพ่อผมที่พระนคร ที่ทิ้งเด็กไว้คงเพราะรู้ว่าตัวเองป่วยหนัก หอบหิ้วกันไปสองแม่ลูกก็คงไม่ไหว หลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์แม่เรียงก็ตายอย่างคนไข้อนาถาที่โรงพยาบาล”
รินตกใจมาก “แม่ดิฉันตายแล้วหรือคะ ดิฉันนึกมาตลอดว่าแม่เป็นแค่ผู้หญิงใจง่ายที่ไม่อยากเลี้ยงลูก ฉันไม่น่าคิดอะไรแบบนั้นเลย”
“แม่ถึงบอกรินตลอดไงว่าแม่เขาไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเป็นคนเห็นแก่ได้ก็คงไม่เอาทองทิ้งไว้ด้วย สร้อยทองแท้ๆ ลำบากปางตายขนาดนั้น ยังไม่ยอมขายกิน”
รินน้ำตาคลอ ลูบคลำรูป “แม่ รินขอโทษ รินไม่น่าน้อยใจอะไรแบบนี้เลย”
“เขามีกระดาษเขียนชื่อทิ้งไว้ด้วยนะ เขียนว่า ริน ระพี เราสองคนเลยตั้งชื่อรินตามนั้น”
“พ่อตามสืบนามสกุลระพีมาตลอดแต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไร คงเพราะไม่รู้หนังสือ ถึงเขียนนามสกุลผิดจากรพิพันธ์ เหลือแค่ระพีเฉยๆ ทำให้ตามหากันไม่เจอ”
ดวงสวาทลุกขึ้นยืน โวยวาย หงุดหงิดมาก “นี่มันนิยายน้ำเน่าอะไรกันเนี่ย ฉันขี้เกียจฟังแล้ว”
บุรณีกับบารนี ยิ้มเยาะดวงสวาท
บุรณีแขวะ “หวังจะให้เขาได้อาย ที่เป็นแค่คนใช้ ไปๆมาๆ เขากลับเป็นลูกสาวมหาเศรษฐี”
บารนีร้ายกาจกว่า เดินไป ย้ำทีละคำ ถึงหน้าดวงสวาท “สม...น้ำ...หน้า”
ดวงสวาทยกมือจะตบ “หนอย”
สองสาวพุ่งเข้ามาหา รวมกันเป็นสามสาวยืนเรียงหน้ากระดานทันที รินไม่ยอม “ลองแตะพี่น้องฉันดูสิ !”
ดวงสวาทมองสาวทั้งสามที่ยกมือขึ้นพร้อมกัน ยอมเลิกรา เดินถอยออกไปโวยกับศรัณย์ เกาะแขนศรัณย์ “ถึงยังไงเขาก็ไม่ใช่บำรุงประชากิจ เขาหลอกคุณนะคะศรัณย์” ดวงสวาทบอกคุณหญิงแก้ว “คุณน้าคะ คุณน้าต้องจัดการนะคะ ศิวะเวทย์มีเกียรติยศเหมือนกัน จะยอมให้ถูกหลอกง่ายๆหรือคะ”
คุณหญิงเพ็ญแขกับเจ้าคุณบำรุงมองคุณหญิงแก้วขอความเห็นใจ
คุณหญิงแก้วคิดหนัก ก่อนจะมองไปที่ศรัณย์ “ศรัณย์ ลูกคิดยังไงลูก”