บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 20 หน้า 5
ศรัณย์เดินไปอุ้มหมา “มาจากไหนก็ไม่รู้ .... น่ารัก น่ารักมาก”
ศรัณย์ยอมรับ “ไม่ใช่เพราะดวงสวาท แต่เพราะรู้ว่าหล่อนโกหกฉัน”
“แล้วทำไมถึงยอมแต่งงานกับฉัน ไม่ยกเลิกไปซะตั้งแต่แรก”
ศรัณย์พยายามคิด และตอบออกมาตามความรู้สึก ณ ขณะนี้ “อันนี้ ..... ฉันไม่รู้จริงๆ”
รินถอนใจ ยอมรับสภาพ “อยากต่อว่าอะไรฉันก็ต่อว่ามาเลยค่ะ”
ศรัณย์มองรินแล้วตัดใจพูดเรื่องอื่น “หล่อนเป็นยังไงบ้างกับความจริง เรื่องของแม่หล่อน”
“ชีวิตของฉันมีความสุขดีมาตลอด ฉันไม่เคยอยากรู้เรื่องของแม่ รู้หรือไม่รู้ แม่ก็ได้ตายไปแล้ว”
“แต่หล่อนยังมีพี่ชาย มีพ่อ ตระกูลรพิพันธ์ รวยติดอันดับประเทศเลยนะรู้ไหม”
“นาทีนี้มีแต่ความรู้สึกของคุณที่สำคัญสำหรับฉัน”
“ฉัน ... ฉัน” ศรัณย์แสดงสีหน้าเหวอ มึนออกมาอีก
“คิดอะไรก็พูดออกมาสิคะ พูดออกมา”
“ช่างมันเถอะ ฉันไปอาบน้ำดีกว่า” ศรัณย์เดินหนี รินรีบตาม
รินรีบมาดักหน้าศรัณย์ “คุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“อะไรของหล่อน”
“ฉันทำตามที่คุณแม่คุณสั่ง ถ้าวันนี้คุยไม่จบเราจะไม่นอน คุณสงสัยอะไรก็พูดออกมา อยากต่อว่าฉันเรื่องอะไร ก็ว่ามาสิคะ” รินคาดคั้น จับตัวศรัณย์
“เอ๊ะยังไง ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่มีอะไร”
รินเขย่าตัว คาดคั้นมากขึ้นอีก “ถามออกมา พูดออกมา อย่าซ่อนปัญหาไว้ใต้คำว่า “ไม่มีอะไร” พูดออกมาเถอะค่ะ พูดออกมาให้ฉันรู้” รินเขย่าตัวศรัณย์
จนศรัณย์ต้องสะบัดหนีและหลุดปาก พรวดเสียงดังออกมาจนได้ “หลายครั้งฉันเคยถามเธอแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกฉัน”
รินอึ้งไป สีหน้าเศร้า “เพราะฉันคิดเสมอว่าฉันเป็นลูกสาวบ้านบำรุงประชากิจ ฉันอยากเป็นมาตลอด อยากเป็นมาตั้งแต่เด็ก พอถึงเวลาที่ได้เป็น ฉันก็หวงแหนความรู้สึกนี้ ... ฉันอายที่จะบอกคุณว่า ฉันเป็นแค่เด็กที่เค้าเก็บมาเลี้ยง” รินน้ำตาไหล
ศรัณย์สงสาร เริ่มเข้าใจริน “อายหรือ เด็กเก็บมาเลี้ยงกับเด็กวัดมันต่างกันตรงไหน เหมาะสมกันดีออก ไม่เห็นน่าอายเลย”
“ฉันไม่ได้ปกป้องครอบครัว ไม่ได้อยากจะหลอกคุณ ฉันแค่ ...ไม่อยากยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น”
“ทำไมบารนี บุรณี ถึงไม่ยอมแต่งงานกับฉัน”