บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 4
รินหิ้วกระเป๋าเดินมาหน้าบ้าน หันมามองบ้านเป็นการอำลาแล้วเดินออกไป ศรัณย์ค่อยๆขับรถตามมา
โถงเรือนใหญ่ เสนอมายืนรายงานคุณหญิงแก้ว
“เขาขอไปส่งเองหรือ” คุณหญิงแก้วค้อนๆ “รีบเชียวนะศรัณย์”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณหนูตอบอย่างนั้น มีใครบ้างไม่ชอบสิ่งที่คุณนายทำ อาหาร สวน บ้าน คุณนายทำให้พวกเราทุกคน”
คุณหญิงแก้วเดินไปจับผ้าม่านสวยฝีมือริน “เรื่องเล็กๆน้อย มีสิ่งยิ่งใหญ่อยู่ในนี้ ความรัก ใครก็ตามที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ ก็เหมือนได้รับความรัก ศรัณย์เพิ่งเจ็บปวดมา คนแบบนี้แพ้ความรัก เขาย่อมกลัวที่จะได้ความรักอีกครั้ง !”
เสนอพยักหน้าเข้าใจ
บนถนน รินเดินไปหันมามอง ศรัณย์ก็ยังขับตาม แบบตามเฉยๆ ไม่อะไรทั้งนั้น รินก็เลยเดินเฉยๆเหมือนกัน พอศรัณย์ขับมาเทียบข้าง รินก็ถาม คนหนึ่งนั่งบนรถ อีกคนขับข้างๆคุยกัน
“ตามมาทำไม”
“ฉันเป็นปลัด หน้าที่ดูแลทุกข์สุขของราษฎรเป็นหน้าที่ของฉัน”
รินยิ่งโกรธ หยุดเดิน ข้ามไปอีกด้านเพื่อโบกรถที่ขับมา ศรัณย์ตกใจชะงักจอด รถคันหนึ่งขับมาจอดรับริน เป็นตายายแก่มาก “คุณลุงคะ ขอติดรถไปสถานีรถไฟด้วยคนได้ไหมคะ”
“เออ ... ขึ้นมาสิ”
รินยิ้มกำลังจะขึ้นรถ ศรัณย์เดินมาจับข้อมือ เป็นการจับมือครั้งแรก “เมียผมเอง เราทะเลาะกันน่ะครับ”
“อ๋อ ผัวหนุ่มเมียสาว” ตายายหัวเราะกันคิกคัก
“แบบนี้แหล่ะหัวปี ท้ายปี เหมือนตากับแม่ศรีตอนหนุ่มๆ” แม่ศรีตีสามี รถขับออกไป ไม่รับริน
“เอ้าเดี๋ยวสิคะ คุณลุงๆ” รินมองมือสะบัดออก “ปล่อย”
“ฉันไปส่งเอง ขึ้นรถ”
รินมองหน้า “ละอายใจที่ต้องปล่อยผู้หญิงเดินกลับงั้นหรือ ถ้าอยากให้ดิฉันไปมาก แล้วตามดิฉันมาแต่งงานทำไม”
“ความคิดของคุณแม่”
รินคิดตาม “เข้าใจแล้ว คุณไม่ได้เต็มใจ คุณไม่ได้อยากแต่งงาน เพราะอะไรคะ ที่บอกว่าเคยถูกปฏิเสธ .... ผู้หญิงใช่ไหม” ศรัณย์พยักหน้า “คุณลืมหล่อนไม่ได้”
“ไม่ได้”
รินมองหน้าศรัณย์ เข้าใจอะไรมากขึ้น เห็นมาพักหนึ่งว่าเขามีความทุกข์ “น่าจะบอกกันตรงๆตั้งแต่แรก ว่าไม่อยากแต่งงาน”
“ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่งให้”
ข่าวที่เกี่ยวข้อง