บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 4 หน้า 4
“เฮ้อ ง่วงนอนที่สุด จะปรับเวลานอนได้ไหมล่ะนี่ ร้อนด้วย ถ้าไม่ติดว่าคุณต้องไปสอนหนังสือที่มหาลัย ดวงจะชวนคุณอยู่อังกฤษต่ออีกสักเดือน”
“เดี๋ยวแช่น้ำอุ่นสักพักก็หายนะ ผมเก็บของก่อนแล้วจะผสมน้ำให้”
“คนงานหายไปไหนหมดคะ บ้านเงียบอย่างกับป่าช้า คุณต้องเดินไปเดินมาเปิดประตูเองเนี่ย”
สีหน้าสบายๆของนริศเมื่อครู่กลายเป็นเครียด “ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
ห้องรับแขกใหญ่ ดวงสวาท นริศนั่งคุยกัน ดวงสวาทโวยลั่นลุกขึ้นยืน “คุณขายวังไปแล้ว !”
นริศพยักหน้า “เงินค่าวังหมดไปกับการเรียนหนังสือของผมที่อังกฤษ แต่เราอยู่ได้อีกอาทิตย์หนึ่งนะ ผมจะซื้อเครื่องเรือนดีๆไปไว้ที่บ้านพักอาจารย์ ผมไปดูมาแล้ว บ้านพักน่าอยู่มาก”
“ทำไมคุณไม่บอกฉัน”
นริศมีแววของคนอ่อนแอ พูดจาบางครั้งละล่ำละลัก “เรื่องขายวังเนี่ยหรือ ผมเอ้อ ... มัน...มันสำคัญด้วยหรือ”
ดวงสวาท วีนแตก นี่เป็นความตกใจ ความผิดหวังที่สุดในชีวิต “ถามออกมาได้ไง ว่ามันสำคัญไหม คนข้างนอกเขาจะพูดกันว่าคุณชายนริศจนกรอบจนต้องขายวัง.... คุณไม่อายเขาหรือ”
“แต่ผมเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยนะ มีบ้านฟรี ได้เดินทางไปเมืองนอก มีเกียรติยศทุกอย่าง เราไม่ได้น่าอายอะไรนะ”
“คุณไม่อาย แต่ฉัน พ่อแม่ฉันอาย คุณจงใจโกหกเรา คุณจงใจปกปิดเรื่องนี้กับเรา คนโกหก คุณเอาเปรียบฉัน อร๊าย ฉันไม่อยู่กับคุณแล้ว พอกันที” ดวงสวาทเดินออกไปทันที
“ดวงสวาท โธ่” นริศนั่งลง เครียด ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
บ้านชรัตน์ในกรุงเทพ ชรัตน์รับโทรศัพท์ “คุณน้า ดีใจเหลือเกิน นี่โทรทางไกลมาหรือครับนี่”
คุณหญิงแก้วใช้โทรศัพท์ของที่ทำการไปรษณีย์ ที่มีบริการโทรทางไกลอยู่ “ร้อนใจน่ะ กลัวพ่อศรัณย์เขาไม่มีเพื่อนเจ้าบ่าว นี่คุณชรัตน์รู้หรือยังคะว่าพ่อศรัณย์จะแต่งงาน”
“จะแต่งงาน แต่งกับใครครับ...”
“แต่งงานกับคู่หมั้นเขา หนูบราลี นึกแล้วเชียว ศรัณย์ไม่ยอมบอกใครเลย เอะอะก็เป็นหน้าที่ของแม่ เฮ้อ” ชรัตน์อึ้งไป
ห้างเล็กๆในต่างจังหวัด เป็นตึกแถวสักสองสามห้อง ศรัณย์ โชติ ทั้งสองเข้ามาในห้างแห่งนี้ โชติเป็นคนพื้นที่เลยแนะนำละเอียดให้ศรัณย์ฟัง “ร้านนี้ครับ ที่เพิ่งถูกปล้นเมื่อเดือนที่แล้ว ร้านนี้เขารับของดีๆแพงๆมาจากเมืองนอกมาขาย”
“หลังที่สามแล้วใช่ไหม”
“สามอะไรครับ”
“สังเกตดูสิ หลังแรก เป็นโรงงานรับซื้อยาง หลังที่สองเป็นภัตตาคาร หลังนี้เป็นห้างขายของหรู มันมุ่งมั่นปล้นกิจการของคหบดีเก่าแก่ในเมืองนี้ทั้งนั้น”
“จริงด้วย คุณปลัดช่างสังเกตจริงๆ”
“พอเจ้าของร้านมา เราต้องช่วยกันเก็บรายละเอียดนะคุณโชติ รายละเอียดเป็นสิ่งสำคัญ”
“ได้ครับ งั้นผมไปดูก่อนว่าเจ้าของมาถึงหรือยัง”
ศรัณย์หันมาเจอน้ำหอมฝรั่ง หยิบขวดขึ้นมาดู ยิ้มออกมา