บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 4 หน้า 2
รินมองนาฬิกา “รถไฟเข้ากรุงเทพ อีกครึ่งชั่วโมง” รินยอมขึ้นรถ เพราะคิดว่าเขาอยากไปส่งขึ้นรถไฟ
ศรัณย์ขับพารินผ่านวิวสวยงาม
“เอ๊ะนี่ไม่ใช่ทางไปสถานีรถไฟนี่” รินเอะใจ
รถเพียงคันเดียว ขับมากลางทุ่งทานตะวัน ทั้งสองลงจากรถ
“ลงมาก่อนสิ” รินลงมางงๆ “ฉันเพิ่งมาเจอที่นี่เมื่อวันก่อน”
“สวยมาก”
“ใช่ สวยจริงๆ ทานตะวันเกิดมาเพื่อทิศทางเดียวกับแสงอาทิตย์ของมัน หล่อนมีแสงอาทิตย์ของหล่อนไหม”
“บ้าน ฉันมาที่นี่เพื่อตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ของฉัน”
ศรัณย์มีแววเศร้า เห็นได้ชัด จนรินรู้สึกได้ “ดอกทานตะวันในตอนกลางคืนคงเศร้ามาก จู่ๆ แสงอาทิตย์นำทางก็ดับวูบไป”
“เธอไปไหนเสียล่ะคะ คนที่เป็นดวงตะวันของคุณ คนที่คุณลืมไม่ลง”
ศรัณย์อึ้งไปนิด ก่อนจะยอมตอบ “ที่ทำงาน ฉันวางแผนตามล่าพวกเสือขาว ที่บ้านซ้อมยิงปืนต่อยมวยตอนโมโห ถ้าวันไหนทนไม่ได้ ก็ขึ้นมาบนนี้ ฉันบอกกับตัวเอง จะไม่กลับไปเป็นทานตะวันของผู้หญิงคนไหนอีก!”
“ไม่ต้องห่วง ไปส่งดิฉันที่สถานีรถไฟ ดิฉันจะไปจากคุณตลอดกาล”
ศรัณย์ดึงรินให้ลงไปเอนทาบกับรถ แล้วเข้าไปชิดใกล้เอาตัวกดไว้ ศรัณย์หน้าใกล้ชิดมองใบหน้าสวยจนรินกลัว
“หล่อนสวยมาก ผม ผิว ดวงตา” ศรัณย์ใช้มือไล้ที่แก้มริน
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
“ผู้หญิงสวยขนาดนี้หลอกผู้ชายได้ทั้งโลก แล้วฉันล่ะในสายตาหล่อน ฉันดูเป็นยังไง” รินยังอึ้ง ศรัณย์ดวงตาคมกริบ ดึงมือรินให้จับที่แก้มตนบ้าง “ใบหน้าของผู้ชายไม่เหมือนของผู้หญิง หล่อนไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง จนกว่าหล่อนจะแต่งงาน และนี่หล่อนก็กำลังจะแต่งงาน” ศรัณย์กรุ้มกริ่มขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ปล่อยคุณทำให้ฉันกลัว ปล่อยฉัน”
“แม่บอกว่า หล่อนสวยตรึงใจ ที่หล่อนทำงานทั้งหมดนั่น อาหาร บ้านสวน เพื่อยั่วยวนฉันรึ”
“บ้าสิ คนหลงตัวเอง ดิฉันทำทุกอย่างเพราะ” รินเศร้าน้ำตาคลอ “มะลิทำให้คิดถึงบ้านที่พระนคร ที่นั่นมีแต่มะลิ บุหงารำไปคือสิ่งที่คุณแม่สอน อาหารพวกนั้นคือของโปรดคุณพ่อ ฉันคิดถึงบ้าน ฉันคิดถึงบ้านได้ยินไหม” รินร้องไห้ออกมา จนศรัณย์ต้องปล่อยตัว
“แน่ใจนะ ไม่ได้ทำเพื่อผม”
รินประกาศลั่น “ไม่มี ไม่มีวัน ฉันจะทำเพื่อคุณทำไมกัน” รินร้องไห้หนักขึ้น ระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาด้วยน้ำตา “ถ้าคุณไม่ให้ฉันทำ ฉันก็หยุดคิดถึงบ้านไม่ได้ คุณหยุดคิดถึงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ฉันก็หยุดคิดถึงบ้านไม่ได้เหมือนกัน”
ศรัณย์นิ่งลง ครุ่นคิด มองรินว่าจะเอาไงต่อดี
ศรัณย์ขับรถพารินมาส่งที่หน้าบ้านพัก รินงง “ทำไมไม่ไปส่งฉันที่สถานีรถไฟ”
“หล่อนใจร้อนเกิน พ่อแม่ส่งมาเป็นเมียเขา จู่ๆก็หนีไป แล้วพ่อแม่หล่อนจะเอาหน้าไปไว้ไหน”
รินเหวอไป “ก็คุณไล่ฉัน”