บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 3 หน้า 10
“ขอบใจนะ ขอบใจมาก” รินยิ้มแล้วหุบทันทีเมื่อคุณหญิงแก้วพูดประโยคต่อไป “ศรัณย์ไปไหนไม่รอดแน่นอน ฉันมั่นใจ...”
ศรัณย์ทานข้าวหมดเกลี้ยงจาน ท่าทางอร่อยมาก “น้ำพริกนี่อร่อยมาก ทำบ่อยๆได้ไหมแม่สาย ทุกวันเลยก็ได้”
สายหน้าบูดอีก เสริมรีบท้วง “น้ำพริกลงเรือของคุณ เอ้อ”
รินมองมาที่เสริม ส่ายหน้าว่าไม่ให้บอกอีกแล้ว
คุณหญิงแก้วยิ้มกริ่ม ไม่พูดอะไรเหมือนกัน “สองสามวันนี้ทานข้าวหมด แม่ค่อยสบายใจ”
สายถอนใจรุนแรงออกมา เสนอยิ้มขำสาย เสริมคันปากยิบๆ เกายิกอยากบอกความจริง “โฮ้ย คันๆๆ”
วันใหม่ รินกับเสริมกำลังช่วยกันเอาม่านที่เย็บเสร็จแล้วใส่ในรางม่าน ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ทั้งคู่
ศรัณย์เดินมาดู พอรินหันมาเจอ รินตกใจปล่อยมือ รางม่านร่วงลงหัวเสริม “โฮ้ยพี่ ปล่อยทำไม”
รินรีบไปนั่งวางท่าคุณนาย เพราะเขามาด่าเราคราวที่แล้วว่าเป็นคนใช้เลยรีบวางท่าใหม่กลบเกลื่อน รินออกเสียงดุ “ไปตามแม่สายมาช่วย ฉันบอกวิธีเธอแล้วนี่” รินวางท่าใหม่ เอามือไปปรับผม ดูเล็บ เลียนท่าแหม่มให้ศรัณย์ดู ฉันเนี่ยคุณนายแท้ๆ คุณเห็นไหมคะ ศรัณย์ถึงกับขำ
“งั้นรอสักครู่ครับพี่”
รินมองศรัณย์ รีบบอก “นี่ทีหลังอย่าเรียกพี่ เรียกฉันว่าคุณ”
“เอ้าก็คุณบอก”
รินตาเข้ม “เรียกฉันว่าคุณ !”
“ได้ครับ คุณนาย.... พวกเราต้องเรียกคุณว่าคุณนายอยู่แล้ว เพราะคุณเป็น” เสริมเน้น ““เมีย”คุณปลัด” รินสะดุ้งเฮือก ศรัณย์ยิ่งเห็นยิ่งขำ เสริมแซว “อุ๊ยหน้าแดงด้วย”
รินหันมามองศรัณย์ ศรัณย์มีประกายยิ้มวิบวาม ในดวงตาประจันสายตากับริน รินอายอย่างหนักลุกขึ้นเดินหนี “ฝากด้วยนะ ฉันจะไปชมสวนซะหน่อย”
เสริมหัวเราะ “เอ้าๆ แดงเป็นลูกตำลึงเลยคราวนี้”
ศรัณย์มองตาม สายตาจากสงสัยเริ่มเปลี่ยนเป็นพึงใจ เกิดขึ้นเป็นลำดับ ศรัณย์เดินตามไป
รินเขินไม่หายเดินมานั่งที่เก้าอี้สนาม ใจยังเต้นอยู่ ศรัณย์เดินมานั่งตรงข้าม แล้วมุ่งมั่นมองหน้ารินยิ้มกรุ้มกริ่ม รินเช็ดหน้า มองเสื้อ “ทำไมคะ หน้าดิฉันเลอะหรือคะ”
เสนอเดินเข้ามาหามุมไปแอบมองข้างๆ รีบหดกลับยิ้มใหญ่ เสนอพึมพำ “โอ้ย สายตาพิฆาตนารี”
ศรัณย์ยิ้มกรุ้มกริ่มมองหน้ารินอยู่อย่างนั้น
“คุณมองหน้าฉันทำไมคะ”
“คราวที่แล้ว หล่อนบอกฉันไม่ยอมมองหน้าหล่อน ต่อไปนี้ ฉันจะมองหน้าหล่อนทุกครั้งที่มีโอกาส”